SAUDADE (mabel)

Bölüm •19•

Hissederek Okumalar..✨

✨✨

Midemde hissettiğim acı safranın boğazıma kadar yükselen tadı her an kusacakmışım hissi yaratıyordu.. "Bana cevap ver ne olur? Çünkü ben bulamıyorum.." Çaresizliği kısa bir an tanıdık geldi gözüme.. Ne kadar olmuştu kırk günü geçeli? O parıl parıl, gülen yüzlü kız nasıl bu hale gelmişti? Saçları hırsla toplanmış gibi dağınık, gözleri kanlı, üstünde ince bi sabahlık, ev terlikleri... Ha birde, titreyen sol elindeki alyansı..

"Kocana sor!" diyebildim sadece.. Sanki bir kelime daha etsem kusacakmışım gibi hissediyordum..
"Sormadım mı sanıyorsun? Evi başına yıktım Âlâ! Defalarca vurdum ona, yetmedi kendime vurdum.. Tek kelime etmiyor!" O bir sürü kelime söyledi ben tek bi cümlesinde takılı kaldım.. Onun da evi başına yıkılmış mıydı sahiden? Bu kadar çabuk mu yaşıyordu yaşattıklarını? "Bana bir şey söylemek zorundasın Âlâ! Bana bir cevap vermek zorundasın!"

Güçlükle yutkunup kusma isteğimi bastırmaya çalıştım.. "Benim sana söyleyecek bir şeyimde, verecek cevabımda yok Zeynep.." Ben konuştukça o başını kabul edemez gibi iki yana sallıyordu.. "Senin sorunun muhattabı ben değilim.. Bir daha böyle bir şey için gelme benim kapıma, sakın!" Arkamı dönüp evime gireceğim sırada koluma asıldı ince parmakları.. Tırnaklarını etime geçirdi canımı acıtmak istercesine.. Kendi canı açıyor diye..

"Sen bana cevap vereceksin! Yoksa, yoksa herkesi toplarım şimdi başımıza! Yemin ederim yaparım bunu!" Kolumu hırsla geriye çektiğimde kanadığını koluma süzülen sıcaklıktan anladım..
"Sen beni ne ile tehdit ediyorsun Zeynep!" Sesim bu kez onunkinden çok daha yüksekti.. "Kocanın nasıl iğrenç biri olduğunu ilan etmekle mi? Sen dur, ben edeyim!" Benim sesim arttıkça gerildiğini, gözlerinin etrafta dolaştığını hissediyordum.. "Herkes duysun kocanın ne kadar aşağılık bir adam olduğunu!"

Yeniden koluma uzandığında bu kez ben onun elini sertçe kavradım.. "Sus! Sus dedim, bağırma!"
"Koca senin kocan Zeynep, rezil olacak olanda öyle!" Sesim hâlâ kısık olmasa da az önceki kadar yüksek değildi.. Yüzümü ona eğip daha kısık bir sesle konuştum bu kez.. "İstiyorsan şimdi basalım tek tek bütün zillere, herkese sor-" Cümlemi tamamlamama izin vermeyen başka bir kapının kapanma sesi oldu..
"Biricik?" Arkamdan gelen gür sesindeki şaşkınlıkta gerginliği kadar belliydi..

Beni burda, böyle, Zeynep ile konuşurken bulmayı beklemediği aşikardı.. "Sormaya ondan başlayayım ister misin?" Zeynep'in fısıldayan sesini tek duyan bendim ama öyle büyük bir yankı oluşturdu ki kulaklarımda... İhtimali bile kalbimde inanılmaz bir çarpıntıya neden oldu.. Bu kadarını kaldıramazdı..
"Zeynep sakın!" Sanki az önce avazı çıktığı kadar bağıran ben değilmişim gibi titrekti sesim.. Herkes duyabilirdi ama o değil..

"Güzelim? İyi misin sen?" Yanıma bir kaç büyük adımda ulaşıp kolunun altına çekti titreyen bedenimi.. Dudakları şakağıma değdiğinde sızlayan gözlerim kapandı usulca.. Üst üste öptü orayı..
"İ- iyiyim.." Vücudum gibi titreyen sesim bunun yalan olduğunun en büyük ispatı gibiydi..
"Neden titriyorsun sen? Bana bak!" Ona bakarsam, eğer gözlerime bakarsa anlardı.. Beni kendine çevirmesine izin vermeden belimi koluna doladım..

"Üşüdüm sanırım biraz.. Zeynep'de çöp atmaya çıkmış, karşılaşınca lafladık biraz.." Sabaha karşı, sokak ortasında karşılaşıp laflayabilecek iki kadın değildik biz, olamazdık.. Ama bundan başka söyleyebilecek sözümde yoktu.. İnandı mı bilmiyorum, sanmıyorumda ama kolları daha sıkı sardı bedenimi ıslatmak ister gibi.. "Gidiyordu o da şimdi değil mi Zeynep?" Gitmesi için yaptığım imayı anlasada pek oralı olmuş gibi değildi..

Bunu benden çekip Ateş'in üzerine doğrulttuğu ela gözlerinden de anlayabiliyordum.. Yapmazdı değil mi, söylemezdi... "Evet evet! Âlâ ile karşılaşınca Rüzgar hakkında bir kaç şey sorayım dedim.." Adını duyduğum anda benim mideme kramp girerken, sarıldığım beden taş kesilmişti.. Kafamı yasladığım göğsünün bile durduğunu hissettim.. Ama Zeynep de kocası gibi yaptı, susmadı.. "Malum o iyi tanıyor abisini, Rüzgar da gece bile ondan bahsediyor!! Ne güzel değil mi aralarındaki ilişki!?"