SAUDADE (mabel)

Bölüm •13•

Hissederek Okumalar..✨

✨✨

Titreyen göz bebeklerim ikisindeydi.. Aramızda azda olsa mesafe vardı ve biz yüksek sesle konuşmamıştık.. "Günaydın, hayırdır nerden böyle?" Zeynep öğrenmemişti, duymamışlardı.. Yanındaki kocasının bakışları benim üzerimdeydi.. Patlamış dudağı, moraran elmacık kemiği ve sol gözü ile iyi bir dayak yediği belliydi.. Ateş onunla kavga etmiş olmalıydı.. Ben uyurken ne olmuştu!? Yanındaki karısından bile utanmadan gözlerini üzerime dikmiş, beni süzüyordu.. Ateş sağ kolu ile beni arkasına çekti.. Bakışlarının o da farkındaydı.. Eskiden bal rengi, artık açık kahve olan harelerini yanımdaki adama dikti bu kez..

Ateş'in en başından beri onun üzerinde olan yeşilleri her an yeni bir kavga çıkabileceğinin habercisiydi sanki.. Siyah tişörtünün açıkta bıraktığı sıcak koluna sardığım soğuk parmaklarım ile gevşediğini hissettim.. "Lütfen.." Oldukça kısık çıkan sesim ile bana dönmesede bakışları yumuşadı sanki.. "Âlâcım utanmana gerek yok.." Zeynep'in sesi ile bakışlarımı kaldırdım.. Âlâcım mı!? "Annenler yokken birlikte kaldınız sanırım.. Merak etme Rüzgar abinde, bende söylemeyiz.." Rüzgar abinde.. Uzun zamandır duymadığım adı bir an nefesimi kesti sanki.. Artık kesilen tek nefes benimki olmayacaktı..

"Yanlış sanıyorsun Zeynepcim.." Bir adım atıp Ateş'in yanına geçtim.. "Kocana sor istersen, o anlatır sana nerden geldiğimizi.." Bakışlarım o'nun yüzüne çıktı.. Titreyen göz bebeklerini burdan görebiliyordum, korkuyordu.. Dudaklarımda acı dolu tebessüm oluştu.. "Karın merak etmiş, anlatırsın değil mi Rüzgar abi!?" Haftalar sonra ağzıma aldığım adı ile yutkunamadım.. Abi lafı ilk defa hem bu kadar hafifti, hemde hiç yakmadığı kadar yakmıştı.. Boğazım düğümlendi, bu kez gerçekten nefesim kesildi.. Onunda sarsıldığını hissetttim.. Elindeki evrak çantasını daha sıkı kavrayıp titreyen göz bebeklerini benden çekti..

Onlara arkamızı dönüp ilerledik.. Yüz ifadeleri beni yeterince tatmin etmişti.. Güçsüz olmayacaktım artık.. Eskisi gibi dimdik duracaktım.. Ateş'e döndüğümde zaten beni izliyor olduğunu gördüm.. Yeşilleri bu kez uykusuzluktan kızarmıştı.. "İyisin değil mi!?" Az önce olanlardan sonra nasıl olduğumu soruyordu.. Ses tonu hem tedirgin, hemde hırçındı.. "İyiyim, merak etme beni.." Dudaklarıma kondurduğum ufak tebessüm ile bakıyordum ona.. "Uyu biraz lütfen.." Söylediklerim ile onun dudaklarında da buruk bir tebessüm oluştu..

"Sen bu haldeyken olmaz, nefesin kesilebilir.." Arkamızda bıraktığımız ikiliyi umursamadan sakallı yüzüne çıkardım ellerimi.. Anında gözleri kapandı.. "Ben iyiyim, gerçekten iyiyim.." İyiydim.. Gözlerim her an ağlayacak gibi dolu değildi, sırtım dikti.. Zamanla daha iyi olcaktım.. "Gözlerin kızarmış, yorgunsun.. Seninde dinlenmeye ihtiyacın var.." Sakallarından ayrılan parmak uçlarım sızladı.. Boşluğa düşen avuçlarım yanıp tutuştu sanki..

"Bana seninle aynı yastığa baş koymadan, teninde can bulmadan, kokunu solumadan uyku haram.."
Sözlerindeki ciddilik içimi titretti.. Göz bebeklerimi yeşillerine çıkardım.. Söyledikleri öylesine söylenmiş sözler değildi.. Derin anlamları vardı.. Karnımda yıllar önce parka öptüğünde olduğu gibi bir şeyler oldu.. Ama buz kez daha yoğundu.. "Nefesin kesildi.." İlk değildi, sonda olmayacaktı.. "Senin nefesin kesildi ve ben hiç bir şey yapamadım.." Kendine kızıyordu.. Yumruk yaptığı sol avcunu iki elim ile anca sarabildim.. Anında gevşedi.. Dokunuşlarım onu sakinleştiriyordu..

"Yapabileceğin bir şey yoktu.." Yapması gereken tek şey hastaneye götürmekti, yapmıştı.. "Bu ilk kesilişi değildi.. O, o geceden beri sürekli oluyordu.." Bakışları keskinleşti.. Avucumdaki eli az önceki sertliğine döndü.. "Ama artık neden kesildiğini biliyoruz.." Rahatlatmak için daha sıkı kavradım elini.. "Hastaneye gittiğimde ilaçlarımı-"
"Gittiğimizde!! Birlikte gideceğiz.." Şimdilik bunada tamamdı.. Ama tek gitmem gerekiyordu.. Neredeyse iki aydır regl olmuyordum.. Bu gün soramamıştım ama gittiğimde muhakkak sormalıydım..