Evet °Minsung°

Evet 5

Medya fav skz grup fotom. <3

__________

"Çok acıyor mu? Jisung özür dilerim çok acıyor mu? "

Minho hyung endişeli bir şekilde başımda dikiliyordu çünkü her zaman bana sataşan, isteyerek dayak yediğim adamlar yine bana saldırmıştı. Minho hyung yanımda olmasaydı belki canım daha az yanabilirdi. Ama Minho hyung  adamların üstüme yürüdüğünü görünce onların her zaman dayak yediğim çete olduğunu anladı ve onlara saldırdı.

Sonuç olarak Minho hyung hepsini dövdü ama ben de arada 2 yumruk yedim. O yüzden de Minho hyung başımda endişeli bir şekilde dikiliyordu.

"Jisung? Sana diyorum iyi misin? Bir tepki ver korkuyorum. "

Aa doğru dayak yemeye alışık olduğum için eskisi gibi suratımı ekşitip tepki vermiyordum. Aslına bakarsanız o kadar alışmışım ki bu duruma artık canımın yandığından bile şüpheliyim.

"İyiyim hyung sakin ol. Hissetmiyorum zaten endişelenme boşuna. "

"Ne sikim saçmalıyorsun gözün kan topladı şu haline bak nasıl endişelenmeyeyim! "

'Nasıl endişelenmeyeyim?' insanlar benim için endişelenince kendimi değerli hissediyorum yapma, diyemedim.

Kimsenin yanımda olacağının garantisi yoktu. Bu yüzden fazla bağlanmamaya çalışıyordum ama sanırım biraz geç kalmıştım.

"Jisung? Ağlıyor musun? Özür dilerim bağırmak istememiştim, sadece korktum. Sana bir şey olacak diye. "

Ağlıyor muyum? A tabi ya ağladığımı hissetmiyordum.

"İstemsizce oluyor hyung. Gözyaşlarım bana hissettirmeden usulca akıyorlar. Endişelenme ve özür dileme ben iyiyim."

Beni kolumdan çekip ayağa kaldırdı. Ve sıkıca sarıldı. Son zamanlarda felix'den sonra bana sarılan ikinci kişiydi. Ailemin bile bana sarılmasına izin vermemiştim.

" Jisung, endişelenme, korkma, üzülme tamam mı? Ben sen ne zaman istersen hatta istemezsen bile yanında olurum. Güçlü olmamız gerekiyor ki her şeyin üstesinden gelebilelim. Tabi arada ağlamak serbest. "

Hafif bir kıkırtı eşliğinde son cümlesini tamamladığında sarılışına karşılık verdim. Aslında birilerine sarılmak iyi hissettiriyordu. Yada sadece sevdiğin insanlara sarılmak iyi hissettiriyordu bilmiyorum.

Yavaşça benden ayrıldığında elleri yanaklarımı buldu ve kafamı kafasıyla aynı hizaya getirdi.

"Hadi gidip pansumanını yapalım sonra da bir şeyler yaparız. Olur mu? "

Usulca kafa salladım. Tepki verebilecek halim olduğunu sanmıyordum.

Sessizce yan yana yürümeye başladık. Evin önüne vardığımızda cebinden anahtarı çıkartıp kapıyı açması beni güldürmüştü.

"Ne oldu ne gülüyorsun? "

Gülümserken soru sorunca yüzümdeki gülümseme daha da büyüdü.

"Hiiç öylesine. "

"Öylesine olsun bakalım. "

İçeri girip kapıyı kapattık ve oturma odasına geçtik ve ben kendimi deri koltuğa sırt üstü serbest bıraktım. Yorulmuştum.

"Ya! Jan jisung dışarıdan geldik gidip üzerini değiştir. Ve bana acil yardım kitinin yerini söyle. "

Kapattığım gözlerimi sakince açtım ve ayağa kalktım.