Tamamlandı.
"Hepinize iyi akşamlar. Abla ve Batu abi öncelikle mutluluklar. Buraya çıkma sebebim, öncesinde güzeller güzelli birisine söz vermemden kaynaklanıyor." Sahneye çıkmış konuşan Efehan ile gözlerim anında onu bulmuştu. Gözlerimin içine baka...
Kulağımdaki kulaklıkların çıkması ve ardından gelen seslerle sabaha gözlerimi açtığımda ilk birkaç dakika ne olduğunu anlayamadım. Daha sonra idrak ettiğim gerçekle üzerimdeki pikeyi tekmeleyerek yere düşürdükten sonra koşarak içeriye gitmeye başladım.
O ses kaydı abimlerin eline ulaştıysa, hiç iyi şeyler olmazdı.
Odaya sesli bir şekilde girdiğimden dolayı tüm bakışlar bana dönerken gözlerimle elinde telefon tutan ve bana sinirli gözlerle bakan abi faktörü aradım. Her tarafa baktığımda göremeyince ise kaşlarım çatılmaya başladı.
Tamam, tehlike yoktu ortada.
"Eflina, neden uykundan uyandığın halinle koşarak yanımıza geldin?" En küçük abim Ayaz'ın sorduğu soruyu görmezden gelerek boş olan tekli koltuğa giderek oturdum.
"Lan benim telefonum nerede? Siz almadıysan, çaldılar kesin telefonumu." Sağ elimi sol bileğimin üzerine tam damarlarıma koyduğumda sanki tansiyonum düşmüş gibi kendimi yere attım. Bu düşüşümle canım acısa da umursamadan baygın numarası yapmaya başladım.
Hepsi çalınan telefonumun yerine yeni telefon alabilmeleri içindi.
"Öncelikle düzgün konuşman gerektiğini söylemiştim bebeğim, unutma. Telefon mevzuna gelirsek eve hırsız gire biz fark etmez miydik?" Evet, ufak bir sese bile uyandıkları için fark ederlerdi ama yeni telefon alma yolunda ölmek var dönmek yok.
"Yeni telefon alana kadar en sevdiğiniz kardeşiniz bir ölü, yakın zamanda dirilmesini istiyorsanız telefon almanız önemle rica olunur." Bir süre cevap vermelerini bekledikten sonra ses gelmeyince böyle yatmaktan sıkıldığım için gözlerimi açarak ayağa kalktım. Gözlerimi abimleri bulmak umuduyla odada dolaştırdığımda onları görememiştim.
Yeni telefonum olamadığı için üzülsem de kocamın ses kaydının bulunduğu dosyanın yalnızca telefonumda olduğunu bildiğim için odama telefonumu aramaya gittim. Evin en küçüğü olan bonus kafalı minik kardeşimi yerde telefonuma bakarken gördüğümde yanına giderek onun gibi yere oturdum.
"Ablasının bonusu, ne yapıyorsun sen benim telefonumla?" Sorduğum soruyu anlamadığını yüzüme şapşal şapşal bakmasından anlarken tombul yanaklarından öperek telefonumu elime aldım. Kameraya girmiş saçma fotoğraflar çektiğini görünce umarım hiçbir fotoğrafımı kimseye atmamıştır diye düşündüm.
Henüz teknolojiyi bilmese de rastgele tuşlara basarak her şeyi yapabilme kapasitesine sahipti.
Telefonumu kapatıp yanıma koyacağım zaman üstten gelen bildirimle kaşlarım çatıldı. Efehan neden bana çok güzel olduğuma dair mesaj atmıştı durduk yere.
"Hayır, hayır lütfen yapmamış ol Kağan. Ablanı ifşa etmemiş ol." Kalbim korkuyla çok hızlı atarken titreyen ellerimle mesajın üzerine tıklayarak whatsapa girdim. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldıktan sonra gördüğüm resim rahatlamama neden oldu.
Papatya:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
