Asist¹¹ | Texting

3.0

Sınır; 300 oy, 500 yorum.

Canımın sıkıntısıyla öğlene kadar pineklediğim yatağımdan güç bela kalktığımda uyuşan bedenimi esnetip gözlerimi ovdum.

Sabahın altısında gece erken yatmamın sebebiyle kalktığımda bir daha uyuyamamış ve yatakta boş boş yatmıştım. Sıkıldığımda Efehan'a mesaj atmak istemiştim fakat dün konuştuğumuzda bugün çok yoğun olduğunu ve eğer arar veya yazarsam bakamayacağını söylemişti bu yüzden bunu da yapamamış ve boş boş instagramda gezinmiştim.

Gerçekten sıkıcı ve bunaltıcı saatlerdi.

Sonunda kendime gelebildiğimde banyoya giderek işlerimi hallettim ve daha sonrasında dağınık evimi göz ardı ederek mutfağa adımladım.

Bu üniversite hayatımda fark ettiğim bir şey varsa eğer o da kesinlikle pasaklı bir kız olmamdı. Her ne kadar toparlamaya gayret etsem de bir şekilde yeniden dağılmasıyla artık elimi sürmemeye başlamıştım. Bu yüzden de genelde ben Efehan'ın evine gidiyordum çünkü kendisi tam bir titizlik ustasıydı.

Dolaptan ağzıma bir şeyler tıkarken çalan zille ilk birkaç saniye duraksadım ve hızlı adımlarla kapıya giderek delikten baktım. Her kimse deliği kapatmasıyla dağılmış pijamalarımı el yordamıyla düzelttim ve kapıyı açtım.

"Biz geldik." Karşımda ailemi gördüğümde özlemle dolan gözlerimle kocaman gülümseyip önde duran anneme ve babama sarıldım.

"Kapıda kaldık ama biz, hiç misafirperver değilsin güzelim." Emre abimin bir süre sonra şakayla karışık konuşmasıyla kenarıya çekildim ve içeriye geçmeleri için yol verdim. Hepsi içeriye girdiğinde kapıyı arkalarından kapatıp ben de yanlarına geçtim yüzümdeki gülümsemeyle.

"Eflina, annem bari kendi evinde titiz olsaydın ya." Annemin evin dağınıklığını görüp hiç oturmadan onları toparladığını ve bana sitem ettiğini görmemle yanına gittim ve elinden tutarak babamın yanına oturttum. "Annecim üniversite zorluyor, yoksa ben titizim."

Annem inanmamış bir şekilde yüzüme bakarken Batu abim tarafından belimden tutularak kucağına oturtuldum. "Özlemişim."

"Abi yani daha yakın bir zamanda görüştük bırakta diğer abilerimle hasret gidereyim." Tamam Batu abimi de özlemiştim ama gördüğüm için özlemim o kadar da fazla değildi.

Abimin kucağından kalkıp sırayla hepsiyle hasret giderip sarıldım. En sona Ayaz abim kalınca onun göğsüne yaslanıp ailemi izlemeye başlamıştım.

İyi ki gelmişlerdi çünkü ben hepsini ayrı ayrı özlemiştim.

~

"Anlamıyorum bu dağınıklığı gören Efehan hâlâ nasıl seninle beraber?" Annem bir yandan eşyalarımı katlarken bir yandan da bana laf yetiştiriyordu.

"Gördüğünü kim söyledi?" Annem şaşkın bir şekilde yüzüme bakıp daha katlamadığı tişörtümü oturduğu yerden uzanarak dizime vurdu.

"Yoksa kapıdan mı kovuyorsun çocuğu?" İçime derin bir nefes çekip annemin yanına oturdum. "Annecim neden kapıdan kovayım, direkt bana gelme diyorum gelmiyor ben ona gidiyorum. Hem görse de sorun olmaz sonuçta evlenince de görmüş olacak."

Annem bir şey söylemek için ağzını açtığında odanın kapısı bir anda açılıp içeriye Barış abim girdi.

Bu konuda nasıl anneci olduğunu belli edecek sabırsızlıkla bekliyorum.

"Anne, evlenmelerine izin vermedin değil mi? Ona göre tepkimi koyacağım." Abim anneme vermemiş olmasını diler şekilde bakarken annem yalnızca 'zamanı gelince elbette evlenecek' demişti. Bunu duyan abim de odamdan çıkarak kapıyı açık bırakmıştı.