Ang Pag-ibig Ni Lester (R18)

Kabanata 3

Nagpatuloy ang mga araw sa nakakapagod na pagtatrabaho sa bukid at karagatan. Ang ipinagpapasalamat ni Lester ay ang walang delubyong nangyari sa nayon makalipas ang ilang buwan mula ng magkaroon ng milagrong mga isda sa dalampasigan. Sa kanyang palagay ay naging mabait lamang ang taga-bantay ng karagatan kaya sila ay pinagpala.

Nang araw na iyun ay mayroon siyang kinuhang ilang kanayon upang magtrabaho sa kanilang bukid. Panahon iyon ng anihan ng mais at napakarami niyon. Kasabay din ang pag-ani ng mga kamoteng naglalakihan. Sadyang napakalulusog ng kanyang pananim at tiyak na marami siyang kikitain sa bayan!

"Ginoong Lester, ano ang iyong sekreto sa malulusog mong pananim? Sa tanang buhay ko ng pagtatanim ay hindi pa nagkaroon ng halos ganitong perpektong ani, halos wala kang makitang isa mang may pinsala!" bulalas ni Berto na may pagkamangha habang hinahagod ng tingin ang mga aning mais na nakatambak malapit sa kubo. Tinapunan din nito ng tingin ang tambak ng malulusog na kamote sa katabi.

"Hindi ko alam ang katugunan saiyong katanungan Ginoong Berto. Ginagawa ko lamang ay araw-araw na pag-aalaga sa pananim. Tinitiyak na walang mga peste sa paligid nito. At normal na masagana ang kalupaan na isa kong pinagpapasalamat!" nakangiting tugon niya.

Hindi man makapaniwala ay tumango na lamang ang kausap.

"Ginoong Lester! Tignan mo itong natamaan ng aking punyal habang nangangamote!" Patakbong lumapit kay Lester ang isa pang tauhan na si Selo. May dala-dala itong tila maliit na maruming... garapon?

Inabot ni Lester ang bagay at pinakatitigan. May kung anong dumaang eksena sa kanyang balintataw.

"Ito ang lalagyanan ko ng aking inumin Lester! Nililok ko sa garapong ito ang iyong pangalan. Dala-dala ko ito saan man pumaroon. Ang halaga nito ay kasinghalaga mo!" masayang wika ni Ezekiel na halos maningkit ang mga nagkikislapang mata dahil sa pagkakangiti.

"Ginoong Lester! Baka kayamanan ang laman niyan!" wika pa ni Selo.

Umusyuso din si Berto sa hawak niyang garapon. Pinilit niyang ikalma ang kanyang puso at ngumiti sa mga trabahador.

"Naaalala ko, ito ay inuman ng aking ama noong siya ay nabubuhay pa. Hindi ito kayamanan na katumbas ng maraming salapi subalit kayamanan ito sa aking pagkatao," mahinahon niyang tugon at hinaplos ang maruming garapon.

"Ahhh! Aming nauunawaan Ginoong Lester. Kung ganun ay dapat mo iyang itago at ipakita saiyong ina bilang pag-alala sa yumao mong ama." Umantanda ito at umusal ng panalangin sa pumanaw.

Tumango siya at ipinasok sa dala niyang bag na sako ang garapon.

Nahulog siyang muli sa pag-iisip ng bumalik ang mga tauhan sa kanilang trabaho.

"Ezekiel..."

"Kung ganun ay pilas nga iyun ng aking nakaraan at hindi panaginip lamang..."

Tumigil siya sa kakaparoo't parito at tumingala sa maaliwalas na kalangitan. Dakong alas tres na iyun ng hapon.

"Ano ang mga sekretong nawala at bakit nawala ang iyong alaala?"

Pumikit siya ng mariin at pilit hinagilap sa kanyang isipan ang itsura ni Ezekiel. Napakagandang lalaki, mahaba ang kulay pilak na buhok at may kulay pilak ding mga mata. Nakasuot ng mahabang abuhing damit na may mga espesyal na mga ukit. Nakangiti ito sa kanya subalit...

Dinakot ni Lester ang kanyang dibdib. Mahapdi, tila baga dinudurog at pinupunit. Nakita niya ang luhang pumatak sa mga pilak na mata ni Ezekiel.