Bay Klişe (TAMAMLANDI)

Mutlu son *1

#Hikayemi okuduğunuz, destek olduğunuz için çok teşekkür ederimm, iyi ki varsınız. Eğlenmek amaçlı yazarken uzun bir hikayeye dönüşüverdi bu macera da. Diğer maceralarımda da yanımda olun, varlığınız umut verici. Sevgiler, pamuk şekerler
-sör karpuz#

Bay Klişe

27. Bölüm

FİNAL - PART 1

"Utanır insan, böyle güzel olunur mu?" Aynadaki Lida'ya öpücük atıyorum, "Onlar nasıl gözler?"

Dümdüz, hiçbir numarası olmayan gözler ama olsun, görüyorlar sonuçta. Elimi hızlı tutmaya çalışarak makyajımı tamamlıyorum. Bugün fazladan gösterişli bir makyaj yaptım, düğünümdekinden bile fazla hatta. Çünkü balo var, düğün umurumda değildi ama artık herkes beni tanıyor ve Hakan Yalnız burada olmak üzere.

"Ne zaman çıkıyoruz?"

Doğan kol düğmelerini takarken odasından çıkıyor. Üst dudağımı itiyorum alt dudağımla, "Imm. Şahsen ben birazdan."

Kafasını kaldırıyor, kırmızı elbisemi baştan ayağa yavaşça süzüyor. Sanıyorum ki dili tutulacak veya fısıldayarak "Çok güzelsin... Büyülendim..." filan diyecek. Ama nerede?..

"O da ne demek?"

Uzun ince topuklumu -tüm rahatsızlığına rağmen- ayağıma geçirirken sahte, idareten bir mimikle gülüyorum. Çok saçma oldu. Ne diyeceğim şimdi? Hakan'a da söz verdik. Doğan'a o kadar gıcık oluyordum ki iptal etmedim kaç gündür. Her şey üst üste geldi ama ben feci şekilde suçlu hissediyorum.

"Şöyle oldu... Hani Hakan buraya gelmişti ya... O gün..."

Doğan elini saçından geçiriyor, "Sakın bana, sırf beni sinir etmek için evet dediğin o saçma sapan teklife uyacağını söyleme."

Ellerimi kavuşturuyorum bu uzun cümleye. "Her şey senin için değil Doğan Efendi."
Yalan, her şey senin için...
"Söz verdim, tabii ki uyacağım!"

"Affedersin... Anlamak için soruyorum," Bir eli yumruk olup açılıyor, "Baloya eşinle değil de eski sevgilinle mi gideceksin?"

Böyle bakınca pek mantıklı olmadı tabii. Tamam, her açıdan mantıksız. Haklı biri. Ben de farkındayım canım, ne olmuş.

"O benim patronum." diye düzeltiyorum, bu yalan değil. "Bu da bir iş balosu. Gayet normal."

Gözlerini açıp kapatıyor yumruğu gibi. Sinirlenmekte de haklı. Ama ne yapabilirim, her şey tamamıyla saçmalık. İstifa edeceğimi söyleyip rahatlatsam mı acaba? Ya da eski sevgilim olmadığını şimdi söylesem daha mı saçma olur?

Ama ben tam konuşacakken arkasını dönüyor. "Peki, Lida. Nasıl istersen. Ben çıkıyorum. Size iyi eğlenceler."

Kısa, vurgulu cümleleri kurarken kapıya doğru yürüyor zaten, merdivenleri inişi de hızlı. O kadar tadım kaçıyor ki midem ters dönüyor gibi.

Haklı adam. Haklı! Kaç gündür mücadele veriyor! Ne hissettiğimi bile bilmeden. Tamamen karambole uğraşıp duruyor. Belki onu seviyorumdur diye gönlümü almaya çalışıyor...
Peki ben hak ediyor muyum? Hiç!