Bay Klişe (TAMAMLANDI)

FAK

BAY KLİŞE

5. Bölüm

"Bu yıldızlı gökler ne zaman başladı dönmeye? Kimse bilmez, kimse bilmez..."

Dam dam dam dam. Dada dada dam. Başım dönüyor. Dam dam dam dam.

Kafamda düğün dansı melodisi çalmaya başlıyor bile. Dakikalar kaldı, memur hazır olmalı. Ciddi ciddi evleniyorum! Çenemi tutmak gittikçe zorlanıyor heyecandan titrerken.

"Siz ne tuhaf bir ailesiniz ya? Kim bir iki hafta içinde evlenir? Bunu nasıl normal karşıladı herkes böyle? Kaçarak evlensek daha yavaş işlerdi süreç!"

Bana ters bir bakış atıp kol düğmelerini düzeltiyor. Ama haklıyım. Bu kadar acele evlenmesine neden bir şey demiyorlar? Kız isteme, çeyiz, nişan, bir sürü şey olmalıydı.
Dünyadan haberi yok mu bunların?
Birazdan nikahımız kıyılacak ve etrafımda telaşla koşuşturan bir tane bile aile üyesi yok. Pistten almamız gereken küçük bir çocuk bile!

"Evlendiğimi hissedemiyorum hiç." diye sızlanıyorum. Telli duvaklı müthiş bir gelinim sonuçta, "Bu nasıl bir düğün Allahasen?"

"Düğün değil zaten." diyor ifadesizce, "Nikah ve sonrasında yakınlarımız ile basının geldiği bir davet."

Doğru. Duyamadığım davul sesinden belli.
Ama ne fark eder? Hala haklıyım.

Doğan sakince oturmuş beni izliyor. Dakikalardır ayakta volta atıyorum. Evlediğim gerçeğine inanmak hala imkansıza yakın. Üstelik bu şekilde. Üstelik Doğan'la. Parmak eklemlerimi kıtlatıp duruyorum.

"Ailen neden bu kadar acele ettiğini sormadı mı? Beni daha yakından tanımak istemediler mi? Sizin camianızdan da değilim hani?"

Turkuaz gözleri yüzümde geziniyor. "Kararlarıma saygı duyarlar."

Hah. Şu zengin cümlesi. Şahsen ben kimsenin kararına saygı duymam. Çünkü bu ne anlama geliyor, daha onu anlamış değilim. Sıkıcı bir şeye benziyor.

"Yani?" diye üsteliyorum, "Sormadılar mı aklından zorun mu var oğlum, diye? Ne bileyim, cemiyetten bir kız beğendik sana, demediler mi? Hani ortağınızın kızını falan? Genelde öyle olur çünkü?"

Asla anlamıyor: "Hayır tabii ki?"

Pes ediyorum. "Ne biçim zenginsiniz siz. Olmamış bu."

Doğan sinirle gülerken benim feci şekilde koşasım var. Nasıl bu teklifi kabul ettim ben? Evlilik kadar önemli bir şeyi nasıl nefret ettiğim bir insanla lekeleyeceğim? Hem de başka biriyle beni aldatmasını sağlayarak? Hangi akla hizmet evet dedim ben? Bu adamdan kurtulduğum için kovulduğu günün akşamı kutlama yapan tek insan olabilirdim halbuki. Şimdi nasıl günlerimi daha da dip dibe geçireceğim ki?

Ve işte o müzik...

Birkaç gecedir istemsizce hayalini kurduğum valsin ilk melodileri duyulduğunda, Doğan zarifçe ayağa kalkıp klas bir hareketle kolunu uzatıyor. Şık damatlığının ütüsünü bir güzel bozmak isterdim. Onun benden nefret ettiğini bilmek egoma hiç iyi gelmiyor. Herkesin beni sürekli aşağılayacağı bir hayata evet dedim resmen, kendi isteğimle. Ben var ya akıllanmam.