Bay Klişe (TAMAMLANDI)

Amcalar

BAY KLİŞE

6. BÖLÜM

"Winx! Tutuşunca el ele, bulutlar üzerinde... Sihirli diyarlara uçarız..."

Panik olmamak için kendi kendime hıphızlı mırıldanıyorum. Çünkü kendime gelmek için çocukluğuma dönmem lazım. Çünkü ancak travmalarım çözülürse anlarız belki nasıl olup da hep yanlış seçimler yaptığımı. Çünkü; hızla yaklaşıyor yaklaşmakta olan. O korkunç habitata girmek üzereyiz: İŞ ADAMLARI.

"Bu arada," diyorum kolumdaki Doğan'a, son bir umutla. "Hakan'ı rencide etmezsen sevinirim. Bu konularda çok tutuktur zaten."

"Bilirim, gelmesi bile tuhaf."

Allah'ım, seni çok seviyorum. Muhtemelen Doğan, Hakan'ın buraya aşk acısından dolayı geldiğini düşünüyor. Aşk acısı çeken birini sevdiği kadının düğününde sıkıştırmak olmaz, kimse yapmaz bunu, süper oldu. O herkesin hayran olduğu Hakan Yalnız'ı "Nikahına beni çağır sevgilim, istersen şahidin olurum senin"i besteleyen Ümit Besen'e çevirdim iki dakikada. Bu iş de böylece çözüldü.

Yine de keşke Winx perisine dönüşsem bir anda. Betüş peri de olur. Ne yazık ki sürekli illegal peşinde, yalan ağzında yuva yapmış birinden Selena bile olmaz değil mi?

"Tebrik ederim." diyen orta yaşlı bir adamın elini sıkıyoruz vardığımızda. Doğan öyle bir odun ki ciddi suratıyla süzüyor herkesi. Neyse, beni seveceklerdir kesin. Hemen işe koyuluyorum.

"Teşekkür ederiz." diye kırılıyorum, "Çok tatlısınız. Bu güzel hanım eşiniz mi?"

Adamlardan birinin yanındaki genç kadının da elini sıkıyorum konuştuktan sonra. Çok güzel bir genç kız. Eşi bence. Bu zengin kodamanlar kesin çocuk gelin alıyordur, hep öyle duyuyoruz.

"Hayır, ne münasebet. Kızım."

Haydaa. Filmlerde falan hep öyle oluyordu hani? Ahlaklı olmanın zamanı mı yani? Pis pis de bakıyorlar şimdi.
Sıkıcı Doğan'ın neşeli ve fakir soylu karısı olarak herkes beni sevecekti halbuki.
Hep bilinen bir klişe değil midir bu?

Zaten beni gelinlikle hazırlanmış görünce hiç etkilenmedi de Doğan Bey. İnsan bir anda aşık falan olur. Şöyle bir bakıp hayatına devam etti düdük.

Doğan beni Hakan Yalnız'a çeviriyor hafifçe, bu rezilliğimden hemen sonra. Karşımda umutları yıkılmış bir Ümit Besen yerine karizmatik bir beyefendi görünce nutkum tutuluyor. Boğazıma sıkışan şey ayva da olabilir.

"Hoşgeldin Hakan."

İki yakışıklı el sıkışıyorlar. Hakan'ın siyah gözleri beni buluyor. Ciddi anlamda gösterişli bir esmer. Keşke gerçekten de eski sevgilim olsa...

"Merhaba." diyerek sert elini sıkıyorum ben de. Görünürde gayet normal bir insan, ben demiştim.

"Tebrik ederim." diyor gülümsemesi eşliğinde.

Gözleri saçımda ve yüzümde dolaşıyor. Bu iyi bak. Gerçekçiliğimiz artıyor Ümitcim, aman işte Hakancım. Bu bakışları üzüntü de sanabilir öyle yormak isteyen.