~Karaca~

3.7

Herkesle birlikte oturuyorken kimse yüzüğümü fark etmemişti. Aldığım evlenme teklifinden sonra Karan'la konuşma fırsatımız olmuştu. İstediklerini kesin bir dille anlatmıştı. Kafamdaki bütün acabalarım onunla anlamını buluyordu.

"Güzelim?" dedi göğsüne sırtımı yasladığım sevdiğim adam. 

"Ben artık seninle aynı evde yaşamak , seninle uyanmak, görevden geldiğinde bütün yorgunluğunu almak istiyorum. Ben seninle en kısa zamanda evlenmek istiyorum orman gözlüm." dedi. Yerimden dikleşerek ona baktım.

"Karan'ım acaba yapabilir miyiz? Ben askerim. Hiç aynı yerde yaşayıp kalmadım. Sence olur muyuz?" dedim gözlerimi ondan çekmeden.

"Oluruz. Hem de çok güzel oluruz meleğim. Senin asker olman hiçbir şeyi etkilemez güzelim. Benim memleketimdesin. Ben de yanına geleceğim. Sen ,ben ve çocuklarımız çok mutlu olacağız." dedi. Gülümseyerek ona baktım.

"Çocuklarımız?" dedim imayla bakarken. Elini ensesine götürerek hafif güldü.

"Sana benzeyen minik minik çocuklarımız işte." dedi. Kafa salladığımda kocaman sarıldım.

"Emir ve Berfun'un düğününden sonra seni isteyeceğim. " dedi kararla.

"O zamana kadar nasıl hazırlanalım? Hem daha bizimkilere söylemedik." dedi. Omuz silkti.

"Kalk söylemeye gidelim." dedi. Kolumdan tuttuğu gibi eve götürüyordu.

Daha fazla sessizliğe dayanamadığımdan konuşmaya başladım. 

"Bizim size söyleyeceğimiz bir şey var." dedim. Karan da kafasını salladığında devam ettim.

"Biz bugün yeni hayatımız için ilk adımı attık?" dedim gülümseyerek.

"Ne yaptınız?" dedi Asaf abim. Yüzük olan parmağımı havaya kaldırarak konuştum. 

"Biraz evleniyoruz biz." dedim gülümseyerek. Anne ve baba kişisinin yüzünde gülümseme olurken abimler hepsinin kaşları çatılmıştı. Yengelerim ve çocuklar ise gülümseyerek tebrik etti.

"Şaka mı bu?" dedi çatık kaşlarla Lodos abim.

"Hayır. Biz kararımızı verdik." dedi Karan belimden tutarak kendine çekerken. 

"Ne demek kararımızı verdik?" dedi Emir abim.

"Tebrik ederim kızım." dedi anne kişisi. Kafamla onayladığımda Batı abi söze girdi.

"Emin misin güzelim?" dedi. Gülümseyerek kafamı salladım. O da gülümsediğinde Arda yanıma gelerek kollarını bana sardı. Karan hafif yerinde rahatsızla kıpırdanırken o haline gülümseyerek baktım.

"Kız kara senden beklemezdim. Demek evleniyorsun. Artık her gün sizdeyim." dedi huzurla gülümseyerek.

"Höst." dedi Karan. Korkarak yerine sinerken başkasının sesini duydum.

"Daha çok erken değil mi ?" dedi Mert abi. Kafamı sağa sola sallarken abim yerinden kalkarak sessizce konuştu.

"Tebrikler." diyerek evden çıktı. Arkasından bakarken hızla yerimden kalktım. Kolumdan tutan Karan'la durdum. Kafasını sağa sola salladı.

"Biraz yalnız kalsa-" demesine bile izin vermeden söze girdim.

"Hayır." dedim evden çıkarken. O halini görmek canımı yakmıştı. Yüzüme bile bakmamıştı. Buruk bir tebessüm göndermekle yetinmişti. Dışarı çıktığımda ne o vardı ne de arabası. Nereye gittiğine dair en ufak bir şey aklıma gelmiyordu. O an aklıma gelen şeyle hızla arabama atlayarak hızla arabayı çalıştırdım.