The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 1

'Ik krijg de rillingen van je.'

Roxanna

'We zijn er.' Emily reed de oprit van een huis op en zette de motor af. Ik stapte uit en bekeek het huis vanuit de auto. Een huis met de kleuren babyblauw en wit, een garage met een basketbalpaal en -net ernaast, een garagedeur, een veranda van hout, op de veranda een houten bank met wat oude kussen erop, een witte deur en drie verdiepingen.

'Is dit het nieuwe huis?' vroeg ik, terwijl er allebei uitstapte.

'Ja.' Emily deed de auto op slot en liep naar me toe. 'Dit is je nieuwe thuis, hier gaan we je toekomst opbouwen, met Matthew, Carter en ik.'

'Zonder Raymond dus...?' vroeg ik kijkend naar het huis.

'Daar kunnen we het beter niet over hebben, Roxy.' zei Emily met een zucht. Ze wilde over alles praten, over alles behalve als het over Raymond ging, haar ex-man. 'Kom dan gaan we het huis bekijken. Ik heb ook nog een verrassing voor je, Roxy.'

Emily sloeg een arm om mijn schouders, drukte me tegen haar aan en zo liepen we samen naar binnen. Ze duwde de deur open en we liepen het huis in. Alles was nog blanco; de muren waren nog vol met gaten en grijs, de vloer was nog met oud hout, er stond nergens meubels en alles zat onder het stof en spinnenwebben.

We liepen de trap op, de trap kraakte behoorlijk onder onze voeten waardoor ik een ongemakkelijk gevoel bij kreeg. Toen we bij de zolder aankwamen, die van hout was (net als het hele huis), was er een gigantisch raam die je zag als je boven aan de trap was, glas in lood. Ik zag een een gele roos, die onder een boom was geplant. De boom zelf was bruin met rode bladeren, ik vond het prachtig.

'Dit is jouw kamer, Roxy.'

Ik keek haar met een blij en verbaasd gezicht aan. 'Serieus? Dat is echt fantastisch om te horen.'

Emily knikte. 'Ja.' zei ze met een glimlach. 'We moeten alleen nog hier en daar wat dingetjes aanpassen, een badkamer komt er nog enzovoort.'

'Badkamer? Dit is eigenlijk helemaal geen slechte verhuizing.' lachte ik.

'Daar ben ik blij mee, Roxanna.' Ze glimlachte naar me. Maar toch, iets in haar ogen maakte me erg bezorgd. Een sprankeltje bezorgdheid en of verdriet.

~

Een paar dagen later was het tijd om te verhuizen, Raymond was inmiddels naar Chester gevlogen en wij waren met al onze verhuisdozen bij ons nieuwe huis gearriveerd, in Californië. Ik liep met Sparky de trappen op, naar de zolder. Toen ik boven aan de trap stond, keek ik de zolder rond. De zolder was niet erg klein, maar had juist erg veel ruimte. Bij het glas in lood raam stond mijn bureau, als je van de trap meteen naar links keek had je de badkamer, rechts had je het bed, naast het bed stond een nachtkastje, een paar passen daarvan qas een spiegel die tegen de witte vier deuren klerenkast stond, naast de klerenkast stohd ook nog een ladekast. In het midden van de zolder was een tapijt en naast het glas in lood raam was de boekenhoek; een boekenkast die in de hoek stond - in een L vorm - , een bank met kussens, een zitzak en een salontafeltje.

Ik keek naar de doos die ik vast had, er zaten foto's, fotoalbums en fotolijstjes in. Ik legde de doos op mijn bureau en haalde een paar fotoalbums eruit, die legde ik recht, naast elkaar, op de ladekast en een paar op elkaar er tegen aan. Een fotolijstje met de familie bij elkaar zette ik op mijn bureau. Een foto van Raymond prikte ik op het prikbord. Ik hing het prikbord bij de boekenhoek, boven de zitzak en naast de boekenkast. Ik kon mij weinig herinneren van Raymond Coldblood Shay. Hij ging naar Chester, omdat hij rust wilde en omdat hij daar werd aangenomen aan Chester University, als hoogleraar voor geschiedenis. Ik was trost op hem, maar ik miste hem ontzettend. We zagen elkaar amper en veel wist ik ook niet over hem. Emily wilde ook niet over hem praten en aan de jongens had ik ook niet erg veel..