The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 31 [ Kerst Special ]

Roxanna

Samen met Cameron liep ik het vliegtuig in. De twee dagen in Londen waren alweer geweest en ik had een erg gezellig weekend. Lily was helemaal niet zo slecht zoals ik dacht, maar juist een aardige vrouw. Ik had haar min of meer ingeschat als een boze stiefmoeder (net als die van Assepoester), maar dat was ze niet. Ze was meer de goede fee voor mij, een tweede moeder.

Ik nam plaats aan het raam en sloot al meteen mijn ogen. Moe was ik zeker, maar slapen wilde ik niet echt. Ik hoorde Cameron naast me neerzakken en zuchtten. Ineens voelde ik zijn hoofd op mijn schouder.

Zachtjes begon ik zijn haren te strelen. "Ben je moe?" vroeg ik met een glimlach rondom mijn lippen. "Zo ja, waarom? Je hebt erg veel geslapen vandaag."

"Ben moe ja." antwoordde Cameron zachtjes. "Waarom weet ikzelf niet eens. Ik ben gewoon moe, denk ik. Ben jij niet moe dan, prinses?"

Ik schudde mijn hoofd, met nog steeds een glimlach rondom mijn lippen. "Nee, ik heb een erg leuk weekend met mijn vriendje." zei ik. "En ik had het helemaal niet zo slecht. Misschien kan ik wel naar Engeland emigreren."

Meteen voelde ik Cameron van mijn schouder gaan. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar hem om en zijn gezicht was spierwit. "Wat is er?" vroeg ik verward. "Je bent helemaal wit."

"Wat is er met jou." zei Cameron met een boze toon. "Wat heb jij de laatste tijd? Je doet zo afstotelijk, je pleegt telefoontjes met Logan achter mijn rug en je geeft mij amper aandacht."

Ik schudde mijn hoofd. "Sorry dat ik met mijn vader wil zijn, die ik ruim een jaar niet heb gezien." zei ik ook op een boze toon. "Ik kan er ook niets aan doen dat ik mijn vader mis. Ik zie jou wel elke dag, dus aandacht kan je altijd nog van me krijgen, Cameron."

Cameron rolde met zijn ogen. "Laat maar." Hij draaide zich om en zette zijn koptelefoon op. Waarschijnlijk was hij chagrijnig en/of boos.

Zuchtend draaide ik me ook om en keek uit het raam van het vliegtuig. Een relatie was moeilijker dan ik dacht... De eerste week ging het echt super goed tussen ons, maar we werden steeds meer bozer en chagrijniger als we elkaar zagen.

Ik leunde met mijn hoofd tegen het koude raam en sloot mijn ogen. Ineens voelde ik iets tegen mijn schouder leunen en het gewicht kwam me erg bekend voor. Met een glimlach draaide ik mijn hoofd om en zag Cameron tegen mijn schouder, slapend met zijn koptelefoon op.

Langzaam begon ik de donkere haren van Cameron te strelen.

~

Met een bagagekar en Cameron liepen we de aankomsthal in. Het was aardig druk in de hal, maar gelukkig zag ik Matthew, Carter en Emily. Mijn klein broertje had de hand vast van mijn moeder en stond zoekend om zich heen te kijken. Toen hij onze kant opkeek, liet hij de hand los van Emily en holde naar ons toe.

Toen Matthew bij ons gearriveerd was, tilde ik mijn kleine man op en begon hem stevig te knuffelen. "Ik heb je gemist, kleine man van me." zei ik met een glimlach op mijn gezicht.

Ik zette Matthew neer die me met stralende ogen aanstond te kijken. "Ik jou ook, Roxy." zei hij met een grote glimlach. "Ik heb je zo erg gemist! Wanneer mag ik gaan met Cameron? Ik wil ook met Cameron naar Chester! Ik wil ook!"

Lachend hurkte ik neer. "Dat snap ik, kleine man, maar je kan echt niet met Cameron naar Chester gaan. Je kan wel met Carter naar Chester gaan." zei ik. "Carter is toch ook leuk?"

Matthews glimlach zakte langzaam en ook zijn hoofdje. "Ja." zei Matthew. Hij knikte en sjokte terug naar Emily en Carter.

Mijn kleine broertje was depressief geworden en dat kwam door mij... Met een schuldgevoel liep ik samen met Cameron richting Carter, Matthew en Emily.