The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 5

'Leuk dat jullie over mij te praten, meiden.'

Cameron

Ik kon niet meer wachtten. Ik wilde haar weer zien, weer haar stem horen, alles van haar horen wat ze te zeggen had. Het maakte me niet uit of het irritante opmerkingen waren of complimentjes.

'Pst... Roxanna, ben je daar?' fluisterde/schreeuwde ik. Ik tikte telkens met een tak tegen haar balkonraam. Wachtend tot ze zou reageren, wachtend tot ze haar deuren open zou gooien, wachtend tot ze me geïrriteerd aankeek en wachtend tot ze tegen me begon te schreeuwen.

Ik zag in de schaduw beweging, de bewegende schaduw kwam in de richting van de balkondeuren. De balkondeuren werden opgeduwd en ik keek haar glimlachend aan. 'Hoi.'

'Wat moet je?' vroeg ze geïrriteerd. Ik hoorde dat ze een nummer had opgezet, eentje van een boyband.

'Ik wilde je weer zien, sweetie...' Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar met een lieve glimlach aan.

'Kom op, nou. Het is minder dan een uur geleden dat we elkaar hebben gezien, Cameron. Je bent echt een watje.' zei ze met rollende ogen.

Een glimlach sierde om mijn lippen. 'Hm.. echt? Wauw, het voelt of het een jaar geleden was.' zei ik nadenkend en plagend.

Ze liet een lach door haar lippen en rolde met haar ogen. 'Wat jij wilt.' zei ze. Roxanna liep haar kamer weer in, maar ze hield de balkondeuren open, als teken (dacht ik) dat ik bij haar naar binnen mocht gaan. Ze ging op het verhoginkje zitten en keek dromerig uit het glas in lood raam.

Waar denkt ze aan?

'Ik kom even naar je toe, Roxanna.' zei ik tegen haar. Ik klom weer naar haar balkon en ging op de drempel staan van de balkondeuren. Ik keek haar onderzoekend aan, ze was mooi als ze zo keek. Als ze zo dromerig keek...

'Wat moet je?' vroeg ze zonder naar me te kijken, nog steeds strak kijkend naar het raam.

'Dat heb ik je gezegd: ik miste je.' zei ik glimlachend.

'Je kan beter weggaan, Cameron.' waarschuwde ze me. Ze keek me aan en haar blik zei precies wat haar woorden zeiden. Ik moest inderdaad weggaan, maar dat deed ik niet. Ik had de hele tijd gewacht op haar en ik laat haar me dus echt niet wegsturen als zij dat zei. Niemand kon zeggen wat ik moest doen, behalve mijn ouders natuurlijk. Want die konden me chanteren met alles en nog wat (onder andere gênante babyfoto's en zo).

'Waarom?' vroeg ik.

Ineens hoorde we allebei gerommel en het kwam uit de richting van het zolderluik. We keken allebei gespannen naar het luik, wachtend tot iets of iemand te voorschijn kwam. Opeens ging het luik inderdaad omhoog en verscheen er een jongen met bruine haren, en het was niet Matthew of Carter.

'Roxy, kom op. Ik wil met je praten.' zei hij smekend tegen haar. Ik herkende zijn stem van dat telefoontje... Ryan William, haar ex.

'Ga toch weg.' gromde Roxanna geïrriteerd.

'Wat doe jij hier?' vroeg ik, ineens.

Ryan keek me met een vuile blik aan. 'Waarom bemoei jij er ineens mee? En wie mag jij niet wel zijn?'

'Men noemt mij Cameron. Cameron Morgan.' antwoordde ik met een scheve grijns.

'En wie ben jij van Roxy?' vroeg hij weer.

'Haar buurjongen. Jij stelt wel heel graag en veel vragen, zeg. Dat had ik haast niet verwacht van jou, Ryan William.' zei ik kil en vuil kijkend naar hem.

'Kunnen jullie twee alsjeblieft oprotten?' vroeg Roxanna's stem kil en vel.

'Natuurlijk...' zei Ryan, hij klom weer door het zolderluik naar beneden. Een gehoorzame jongen als het om Roxanna draaide...