The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 7

"Ze is echt alles voor mij..."

Roxanna

Mijn eerste dag school was voorbij en als laatste moest ik nog wat in de mediatheek doen, om informatie op te zoeken voor het project dat we moesten maken.

Ik kan niet geloven dat ik met Ryan én Cameron in een groep zit!

Net toen ik de mediatheek in liep en de deur achter me dichttrok, wilde mijn tas in een vakje doen maar zag dat er nog maar twee leeg waren. Zo'n vijfentwintig andere vakken waren al bezet. Ik herkende een tas die in vakje 14 zat.... Ryans tas...

Vlug blikte ik de mediatheek in en zag inderdaad Ryan aan een tafel met een laptop en druk iets te schrijven, en aan dezelfde tafel zaten.... Christian en Cameron...?!

Het hele groepje van het project was in de mediatheek...

Toen ik verder keek zag ik Krystal samen met Madelynn en Susan aan drie verschillende laptops te typen. Ik vroeg me af waar Logan was, want ik wist vrij zeker dat hij bij die meiden in de groep zat...

"Roxanna?" hoorde ik achter me.

Met een ruk draaide ik me om en keek in de vel blauwe ogen van Logan. "Hey..." stotterde ik.

"Wat doe jij hier?" vroeg hij terwijl hij zijn basketball jacket uitdeed en in een leeg vakje stopte. "Hoor jij niet bij de jongens te zijn?" Logan legde zijn laptop in het vakje (bij zijn jas) en pakte een notebook uit zijn tas. Hij deed zijn tas weer dicht, pakte de laptop weer op en nam die onder zijn arm, net als het notebook.

"Uhm... ja, ik wilde net naar ze toe gaan." zei ik terwijl ik een notebook uit mijn tas haalde en een pen uit mijn high-top sneakers. "Ik zie je..." met mijn spullen tegen mijn borst aangeklemd, met mijn rugtas om mijn linkerschouder en met een hard kloppend hart liep ik naar de tafel te waar de jongens zaten.

Toen ik een paar meter van de jongens was, want ze zaten met hun ruggen naar me toe, hoorde ik hun praten. En Cameron was aan de beurt: "Hoe is dat ongeluk van Roxanna eigenlijk gebeurd?"

Ryan stopte met schrijven en keek met een bloedserieuze blik naar Cameron en Christian. "Ik zweer het jullie, hé, als jullie dit doorvertellen en zeggen dat jullie het van mij hebben zijn jullie echt dood." Cameron en Christian knikte. Ryan zuchtte diep. "Goed, twee jaar geleden, op kerstavond. Ik dacht dat het een goed idee was om bij Roxy langs te gaan. Dus daar stond ik; met een bos rozen en een beertje met een hartje in mijn handen. Net toen ik aan wilde bellen, ging de voortuindeuren open en kwam Roxy met betraande ogen naar buiten. 'Ga weg! Ik wil je echt nooit meer zien!' schreeuwde ze naar me. Ik wist niet wat er gaande was voordat ik naar haar toe ging. Ik wilde achter haar aangaan, en dat deed ik. Ik gooide de bos rozen neer op de straat en rende met het beertje in mijn handen achter haar aan. Ik riep haar naam, riep dat ze moest stoppen om erover te praten, wat er was gebeurd, wat ik had gedaan," ik hoorde in Ryans verhaal echte verdriet...

Niet te geloven dat ik dat heb gedaan...

Ik ben werkelijk een monster...

"Toen we op een kruispunt waren, hield ik haar niet meer in en zag Roxy over de straat rennen. Net... net toen ze midden op de autoweg was... kwam er een vrachtwagen..." Ryan keek verdrietig en gebroken voor zich uit. "Ik zag het ongeluk met mijn eigen ogen gebeuren... die beelden krijg ik nooit meer van mijn netvliezen af, ik zal die kerstavond nooit meer vergeten.... vlak nadat het ongeluk was gebeurd belde ik meteen de ambulance. Ik mocht niet meerijden naar het ziekenhuis, omdat ik geen familielid was. Dus rende ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis en wachtte voor de operatiekamer in de gang."

"Dat... dat wist ik niet..." zuchtte Cameron verdrietig.

"Ik ook niet..." zei Christian met een trilling van verdriet in zijn stem.