The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 30

Cameron

Mijn hand bibberde een beetje, niet omdat ik het koud had, maar omdat ik doodsbang was voor de vader van Roxanna, meneer Coldblood Shay. Hij wist, zei en bewees dat ik niet goed genoeg was voor Roxanna en hij had daar inderdaad gelijk in.

Roxanna was mij niet waard en ik haar niet. 

Ik nam het laatste hapje pasta en legde mijn lepel neer. "Bedankt voor het eten." zei ik terwijl ik mijn stoel zachtjes naar achteren schoof en mijn bord op het bord van Roxanna legde.

"Slaap lekker, Cameron." hoorde ik Lily zeggen.

Meneer Coldblood Shay mompelde wat en schudde toen zijn hoofd.

Ik knikte en liep naar de logeerkamer, waar ik eerder was geweest. Langzaam duwde ik de deur open en zag mijn kleine prinses slapen op de bank. Ze zag er niet beeldig uit, maar wel schattig.

Ze moest niet op de bank slapen, straks vatte ze nog kou..

Roxanna draaide zich om en sliep weer verder. Moe was ze zeker, zelfs nadat ze de hele vlucht zat te slapen. Ik tilde haar op van de bank en legde haar zachtjes onder de dekens van het tweepersoonsbed. Ze sliep gewoon verder, rustig en vredig. Haar mond ging langzaam open en ze fluisterde zachtjes woorden. Niet op de goede volgorde maar ik kon er wel een zin van maken...

"Cameron... mij... goed... is... voor... Moet... bewijzen... het... Raymond... aan" mompelde ze niet duidelijk.

Langzaam dacht ik na en maakte er een zin van... Cameron is goed voor mij. Moet het aan Raymond bewijzen.

Verder zei, mompelde of fluisterde ze niets meer.

Ik besloot maar ook eens te gaan slapen. Zachtjes kroop ik naast Roxanna onder de warme dekens en keek haar aan, ze had haar ogen gesloten en was nog steeds aan het slapen.

Wat spookt eigenlijk door haar hoofd?

Waar droomt ze eigenlijk over?

Over mij?

Mijn oogleden werden zwaar en zonder dat ik het door had viel ik naast Roxanna in slaap...

~

Langzaam opende ik mijn ogen door het heldere gelach van degene waar ik het meest van hield, Roxanna. Mijn ogen probeerde zich te verstellen tegen het licht dat door de gordijnen probeerde te boren. Toen mijn ogen versteld waren tegen het licht, zag ik Roxanna aan de telefoon en was uit het raam aan het kijken.

"... Ja, snap ik." zei ze lachend. "Goed, doe de groetjes maar aan het team, Logan."

Meteen ging er een steek door mijn hart en haar woorden deden meer pijn dan een mes. Waarom zou Logan rond middernacht naar London bellen? En waarom ook specifiek Roxanna?!

Ik was boos, nee woedend. Maar het was niet terecht. Misschien was het wel gewoon vriendschappelijk, inplaats van verraderlijk.

"Het gaat door, hè?" zei Roxanna met een glimlach en knikte toen. "Oké, dan is het perfect. Zie je maandag wel. Zorg dat alles goed is en perfect is." Ze hing op.

Zo snel mogelijk ging ik liggen, probeerde mijn hartslag op normaal ritme te laten bonken en deed alsof ik sliep. Ik hoorde Roxanna door de kamer sloffen met haar sloffen. Het bed ging lichtjes naar beneden en dat betekende (volgens mij) dat ze op het bed was gaan zitten.

Slaper deed ik mijn ogen en kreunde. "Roxy?"

"Goeie morgen, slaapkopje van me." antwoordde met een heldere stem. "Lekker geslapen?"

Ik knikte en glimlachte naar haar. "En jij? Heb je lekker geslapen?"

Roxanna trok een gezicht dat zei dat ze aan het nadenken was. Ze knikte. "Ja, omdat ik bij jou mocht zijn." zei Roxanna met een glimlach.