The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 13

"We moeten praten, nu."

Cameron

Mijn ogen voelde zwaar aan toen ik ze opende deed en in het zonlicht keek, dat door mijn ramen kwam. Mijn nek deed pijn, mijn oogleden voelde zwaar aan en... ik knallende koppijn.

Ik wreef met twee vingers over mijn hoofd. Gapend stond ik op en liep ik naar mijn bureau. Mijn bureau zat onder de boeken, aantekeningen, (gescheurde) papieren, opengeslagen schriften en lege koffiebekers.

Zal ik dat nu opruimen? Of straks? Als ik het straks opruim... dan heb ik nu even tijd om me Roxanna te praten..

Straks dus.

Met een brede grijns liep ik naar mijn balkondeuren en schoof die open. Ik snoof de frisse lucht op en liep met (nog steeds) een brede grijns mijn balkon op. Ik zag dat Roxanna haar balkondeuren al had geopend, maar... niet in haar kamer was.

Waar zou ze zitten?

Acht, straks misschien. Dan kan ik nu die vieze, rommelige bureau van me opruimen. Als allereerst moeten die lege koffiebekers weggegooid worden en de aantekeningen opgestapeld worden. De boeken weer op de plank van 'school' en de (gescheurde) papieren in de map. Schriften moeten... sommige in mijn tas en sommige bij de boeken op de plank van 'school'.

Hopelijk gaat dat sneller dan hoe ik denk...

Een zucht ontsnapte door mijn lippen en langzaam gooide ik alle lege koffiebekers in de prullenbak, naast mijn bureau. De boek stapelde ik op en legde die horizontaal op de plank, met er naast verticaal opgestapelde schriften. De aantekeningen waren ook verticaal opgestapeld, maar lagen in de middelste lade van mijn bureau. De gescheurde papieren lagen in mijn grote, groene map die ook op de plank van 'school' hoorde, onder de opgestapelde schriften.

Ik blikte op mijn klok en zag dat het al twaalf uur was, tijd om maar eerst eens te ontbijten... maar natuurlijk als allereerst; omkleden.

Mijn spijkerbroek en shirt van gisteren gooide ik - als een basketbal - in de wasmand, die in de hoek van mijn kamer stond, en deed een andere spijkerbroek met een zwart, mouwloos shirt. Terwijl ik naar het zolderluik liep deed ik mijn witte Nike's aan mijn voeten.

Neuriënd liep ik de trap af op weg naar de keuken, op de begaande grond - ik slaap op zolder, dus de derde verdieping, zeg maar. Net toen ik via de achteringang van de keuken binnenkwam, hoorde ik mijn moeder lachen met een andere stem.

"O wat heb ik jou gemist en vooral jouw humor." lachte mijn moeder.

"Ik heb u ook gemist, Elizabeth. En uw cake, wauw, er is echt niets veranderd. Het is en blijft even lekker, die cake net als die servies van u."

"O je vlijt me, Krystal."

Er ging een steek door me heen. Een steek van pijnlijkheid die eigenlijk al jaren en jarenlang weg moest zijn, maar tja... het is al meer dan twee jaar blijven hangen...

"Cameron? Ben jij dat?" vroeg mijn moeders stem. "Kom eens gedag zeggen tegen Krystal."

Zuchtend liep ik via de keuken door het tussengangetje naar de huiskamer. Ik keek in haar diepe, bruine ogen en zei: "L-lang niet meer gesproken, K-Krystal..." bij haar naam stierf mijn stem zowat weg.

"Van hetzelfde, Lesley." zong haar stem, bijna.

"Ik ga maar eens wat eten. Ik zie je nog wel eens." zei ik. Ik draaide me om zonder een antwoord van haar te krijgen en liep met grote passen weer naar de keuken. Snel pakte ik de pak jus d'orange uit de koelkast en liep met het pak tegen mijn lippen naar de voordeur. Net toen ik de deur achter me dicht wilde doen, hoorde ik mijn moeder nog iets tegen Krystal zeggen. Iets wat me totaal niet beviel...