The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 26

Carter

Met een te serieus zat ze tegenover me, ze had me gebeld om weer eens langs te komen. Het was mijn derde keer die week. Vreemd.

"Wat is er zo dringend?" vroeg ik na een lange stilte.

Ze begon te huilen van het lachen. Ik mocht dat lachje niet en vooral hoe ze naar me keek, maar het was de enige manier om mijn kleine zusje te beschermen tegen gestoorde en debielen mensen zoals Logan, Cameron en Ryan. Als het hele plan lukte was mijn zusje veilig.

"Ik heb je gevraagd om weer te komen, omdat ik het met je over de volgende fase wil hebben van ons plan." zei ze met een duisteren grijns.

"Volgende fase..." herhaalde ik vragend. "Dat wordt nog eens interessant."

"Dat wordt het zeker." Ze pakte een geel kleurige envelop en schoof die over de glazen tafel. "Hier zijn de dingetjes die je moet weten en die je wilde hebben om verder te gaan."

Met een grijns maakte ik de envelop open en keek tevreden naar de inhoud. Ik knikte als tegen van tevredenheid. Snel deed ik de envelop in mijn rugtas en sloeg mijn armen over elkaar.

"Ik had van Logan gehoord dat je bi bent... dat had ik niet van je verwacht, Carter." zei ze met een lach in haar stem.

Geïrriteerd rolde ik met mijn ogen. "Hij was een fase in mijn leven, niet een echt vriendje voor me."

"Oh.. Dus zo zit dat tussen jullie. Pijnlijk."

"Zullen we gewoon verder gaan met de volgende fase van het plan?" vroeg ik lichtjes geïrriteerd.

"Als de brombeer het zegt, graag zelfs." Ze deed haar bruine haren in een paardenstaart en keek me met een valse grijns aan. "Ik hoop dat je hier van gaat smullen, want het is een koekje van eigen deeg."

Ik rolde met mijn ogen om haar zin. "Whatever.."

Roxanna

"Rustig mar, het doet geen pijn. Je wordt verdoofd."

"Het komt allemaal goed, lieverd." zei de stem van Emily. "Binnenkort is alles weer goed..."

Langzaam opende ik mijn ogen en keek slaperig om me heen. Het was donker buiten, ik gokte dat het wel rond een uur of tien was, 's avonds. Ik keek op de digitale klok die op het nachtkastje stond, pakte het op en klikte het aan.

Was het al zes dagen later na mijn operatie voor mijn ogen.. Lag ik al zo lang te slapen? En waren mijn ogen weer in orde?

Ik keek rond in de kamer en zag dat er iemand naast op een stoel zat, met het de armen gekruist op het bed en het hoofd op de armen gerust, te slapen. Met een glimlach woelde ik zachtjes en langzaam door de zachte haren van Cameron. Ik wilde hem absoluut niet wakker maken uit zijn slaap, wat er trouwens dodelijk schattig uit zag.

Zo zacht mogelijk stond ik op en liep richting de deur. Ik trok de deurklink naar beneden en trok de deur open. Ik stak mijn hoofd naar buiten en keek of iemand op de gang was, niemand. Met de deur achter me dicht, liep ik naar naar beneden. Net toen ik de trap afdonderde en bij de eerste verdieping kwam, liep ik iemand omver en viel met mijn hele gewicht op de jongen. Hij kwam hard neer op zijn rug met mij boven op hem.

De jongen en ik begonnen te kreunen van de pijn. Langzaam stond ik op en probeerde mijn ogen te verstellen om de jongen te zien.

"Gaat alles wel goed?" vroeg ik toen ik weer een beetje kon zien.

"Ja, het gaat prima." zei een bekende stem.

Mijn ogen verstelde zich en ik kon weer goed zien. Ik keek vol ongeloof naar Logan. "W-wat doe je hier?"