The Bad Boy Next Door

Hoodstuk 16

"Ik hou van je."

Cameron

Wat wilt ze gaan vragen?

"Ja, ga je gang." Ik ging er goed voor zitten en keek haar aan.

"Ik-"

Op dat moment hoorde we een bliepje van mijn laptop. Zuchtend draaide ik me naar mijn laptop en zag dat Logan wilde video-chatten. Ik accepteerde zijn gesprek en keek recht in de blauwe ogen van Logan. "Hey Logan."

"Hey Cam. Hallo Roxanna."

"Hoi." zei Roxanna met een glimlach op haar gezicht. "Ik ga die kabel van de televisie en de laptop nog even aansluiten." Ze ging weer naar de televisie en begon weer met de kabels te rommelen en te sleutelen.

"Waar zijn Christian en Ryan?" vroeg Logan verbaasd over dat de twee andere jongens die niet bij ons en het project waren.

"Ryan gaat terug naar Texas en Christian moet werken. Dus maken wij het project samen af." antwoordde ik nadenkend.

"Serieus? Gaat Ryan terug naar Texas?" vroeg Logan iets te hard.

Ik keek snel even om naar Roxanna, ze was ineens gestopt met de kabels en was opgestaan om naar het balkon te lopen. Toen ze bij het balkon was aangekomen deed ze de deuren achter zich, maar liet ze nog op een kiertje staan. Ik keek weer terug naar het beeldscherm en zag Logan een raar gezicht trekken.

"Wat is er?" vroeg hij.

"Niets." antwoordde ik zuchtend. "Ik moet gaan, ik zie je later nog wel."

"Oké, later."

Ik drukte Logan weg en klapte mijn laptop dicht. Langzaam stond ik op en liep naar de deuren van het balkon. Ik zag via het raam dat Roxanna over de reling leunde en zachtjes stond te huilen. Ik ademde diep in en uit, duwde de deuren open, ging naast haar staan en drukte haar zachtjes tegen me aan. Ze duwde automatisch haar hoofd tegen mijn schouder aan en haar handen gleden naar mijn schouderbladen. Roxanna trok me wat steviger tegen zich aan. Ik voelde haar tranen een beetje door mijn shirt druipen.

"Rustig maar." fluisterde ik tegen haar oor aan. Ik streek mijn hand zachtjes over haar rug. "Niet huilen, Roxanna. Rustig maar."

"Je... je weet niet hoe... hoe dit voelt... Ik ben echt... echt kapot..." zei ze met een trillende stem van verdriet. "Ik.. ik ga echt... echt helemaal kapot..."

"Ik snap het, rustig maar..." Ik streek mijn hand opnieuw langzaam en zachtjes over haar rug.

"Je... je snapt het niet, Cameron." Ze keek me aan met een betraand gezicht. "Je snapt niet wat ik nu meemaak. Ik hou niet eens van Ryan... maar... hij is mijn enige herinnering na mijn coma." Haar onderlip trilde langzaam.

Ik streek met mijn duim langzaam en voorzichtig over haar onderlip. "Rustig maar. Ik ben bij je..." Ik pinkte met mijn pink een traan weg, die haar over haar wang wilde rollen.

Ze begon harder te huilen en stopte haar gezicht weg in mijn shirt. Ik streek zachtjes over haar haren en probeerde haar te kalmeren. Roxanna was duidelijk er kapot van dat Ryan wegging uit Californië en terug ging naar Texas. Wat ik ook probeerde om haar te kalmeren, het werkte niet.

Ryan

Ik liep terug naar huis van mijn laatste rondje Californië en liep langs het huis van Cameron en Roxanna. Ik keek even naar het balkon van Roxanna en zag haar huilen in de armen van Cameron.

"Hij zal terug komen, rustig maar." hoorde ik Cameron vaag zeggen.

"Ik... ik ga Ryan echt missen...." snikte Roxanna.