The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 22

Cameron

Toen ik mijn oortjes in had en luisterde naar de teksten die Roxanna zong en had geschreven, speelde ik het opnieuw af - voor de vierde keer - tot het eerste refrein en besefte wat ze bedoelde met haar lied:

"It's hard enough to find the time to sleep
It's easier to find the time to dream
Another night spent too far from the stars
Things Aren't Always What They Seem
It's hard enough to find my place at home
It's easier out here on my own
A father's love is no such thing I know
Things Aren't Always What They Seem

Oh Things Aren't Always What They Seem
Things Aren't Always What They Seem
To be and I just hope your memory's proud of me
I might cry myself to sleep
And imagine that you're here with me"

Ergens had ze wel gelijk: dingen zijn niet altijd wat ze lijken. Net als je het lijkt of je iemand leuk vindt, en het lijkt of diegene ook jou leuk vindt, maar niet zo is... dan heb je met heel veel teleurstellingen. Na vier-vijf keer luisteren, wist ik hoe ze zich eigenlijk voelde; ellendig, alleen, achtergelaten, verloren. Eigenlijk niet een beetje blijdschap, vreemd.

Dit was Roxanna Coldblood Shay; een meisje die verloren was door haarzelf. Gevangen en in de war door haar verleden, toekomst en herinneringen.

Ik had haar verleden nooit goed gekend, ik wist niet veel over haar. We waren close, maar niet zo close. Het enige wat we eigenlijk deden... was praten of zoiets. Misschien was ik niet de ware voor haar, want ik had haar nog niet eens één keer gezoend of gekust. Misschien had iemand anders wel grotere kansen op haar dan ik, zoals Logan of Ryan. Wie weet...

"Hey, zielige badboy." hoorde ik iemand me ineens roepen.

Ik keek op en deed de oortjes uit mijn oren. Toen ik het gezicht zag die me riep, trok ik een wenkbrauw van verbazing op. Want tja, wat deed hij hier?

"Ik dacht dat Roxanna jou niet wilde zien, of dat je op bezoek kwam." zei ik een beetje geïrriteerd.

Logan zuchtte diep. "Dat zijn niet jouw zaken en moet jij niet bij haar zijn op dit moment?"

Ik keek Logan geïrriteerd aan. "Dat gaat jouw niets aan, rondneuzer."

Logan lachte schamper. "Ik een rondneuzer? Kijk wie het zegt." Logan rolde met zijn ogen. "Jij bent meestal degene die zijn dikke lul in zaakjes steekt, hoor."

"Daar gaan we weer." zei ik terwijl ik mijn handen in de lucht gooide. "Jij denkt dat jij alles denkt over mij en dat je de slimste van iedereen bent, kijk eens naar jezelf, Logan. Roxanna haat jou en zo blijf dat, ze gaat je haten tot je dood en je sterft alleen."

"En hoe zit het met jou dan, hé?" vroeg Logan uitdagend. "Wat vindt Roxanna van jou? Ze haat jou waarschijnlijk ook, de enige die ze waarschijnlijk mag, is Ryan."

Ik balde mijn vuisten en wilde het net uithalen, tot ik de schuifdeuren open hoorde schuiven en even later Ryan met Roxanna naar buiten zag schuiven. Roxanna had nog steeds het verband om haar ogen gebonden, het zag er niet fijn uit en daar was ik zeker van. Ryan had haar om haar schouders geslagen en haar langzaam leidden. Ondertussen was Roxanna met haar handen voor zich aan het voelen en om haar heen.

"W-wat gebeurd er?" vroeg Roxanna een beetje nerveus, het was één van de eerste keren dat Roxanna niet in haar rolstoel naar buiten was gegaan.

"Niets.." antwoordde Logan zachtjes.

Ineens verstarde Roxanna en stopte met lopen en om zich heen te voelen. Ik zag dat Ryan wat in haar oor fluisterde en haar naar binnen bracht, al snel kwam hij terug - dus had haar niet helemaal naar boven gebracht, maar waarschijnlijk aan een verpleegster overgelaten.