The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 37

"Ik hou van je."

Roxanna

Ik wist dat ik de hele dag had verpest, voor ons allebei.

Had ik maar helemaal niets gezegd over de universiteit en de uitnodiging voor die studiebeurs.

"Het spijt me." zei ik kijkend naar Cameron, hopend op oogcontact.

Hij schudde zijn hoofd. "Maakt niet uit." zei Cameron simpelweg.

"Je kan met me mee." stelde ik voor, en zeggend met een hopenden stem. Maar ik hoopte eigenlijk te vroeg en veel te veel.

Cameron keek nog steeds strak op de weg en gaf me niet een beetje aandacht of één blik. "Nee." zei hij kalm en kil, op een rustige toon die niet erg vriendelijk klonk. "Ik wil me niet binden aan je, ik wil geen blok aan het been voor je zijn terwijl je studeert."

Ik zuchtte diep. "Moeten we het dan..."

"Uitmaken?" vroeg Cameron verward.

Langzaam knikte ik. "Ja." antwoordde ik, met een brok in mijn keel. Het was maar één woordje en het deed me zo veel pijn. Twee letters, een medeklinker en een klinker. Het deed me zo veel pijn om het te zeggen.

"Ik vind het opzicht geen optie en het doet ons allebei toch meer pijn." zei hij met een emotieloze toon. Cameron keek nog steeds strak op de weg en schonk me nog steeds geen ene blik.

En dat deed me pijn. Echt heel erg. Meer dan dat we allebei voorstelde om het uit te maken. Dit brak mijn hart echt. Het deed pijn dat Cameron niet naar me keek. Het voelde alsof hij geen oog meer voor me had...

"Wat nu dan?" vroeg ik terwijl ik me weer omdraaide naar het raam en er uit begon te staren.

"Geen idee." zei Cameron. "We zien wel."

Er viel opnieuw een dodelijk stilte in de auto van Cameron.

We hadden het allebei verpest. Enorm.

Die dag had speciaal moeten zijn, we hadden die dag veel plezier moeten hebben en de problemen met de universiteit even achter wegen laten. Maar nee... We hadden plezier, maar niet echt plezier. Niet de plezier dat je meestal ziet bij een verliefd en gelukkig koppel. We leken meer op vrienden die samen naar Disneyland gingen. En dat voelde niet goed.

~

De dagen gingen langzaam voorbij en het was immers de dag dat ik moest vertrekken. De dag dat ik naar Verona moest gaan.

De dag toen ik met Cameron naar Disneyland ging en terug kwam naar huis, wilde ik het inschrijfformulier nog cancellen. Maar toen ik ernaar vroeg, vertelde Emily dat het al verzonden was en het niet meer terug te halen was. Ik was dus te laat en wist dat ik definitief naar Verona ging.

Ik had mijn diploma in ontvangst kunnen nemen, maar had Cameron niet kunnen spreken. Hij ontweek me min of meer, en je weet misschien wel hoe dat voelt en hoe veel pijn dat wel kan doen bij iemand.

De laatste dagen was er tijdens het avondeten vaak een dodelijk stilte en de sfeer was ook niet bepaalt aangenaam. Zelfs Matthew durfde, en wilde, niets zeggen tijdens het eten. Ik had hem amper horen praten.

En ik wist dat het door mij kwam, want dat waren de dagen na dat Emily het formulier had verstuurd.

De afgelopen dagen had ik gehoopt dat mijn vlucht werd gecanceld en dat ik nog even kon blijven, of dat er uit het niets een storm boven de Atlantische Oceaan kwam, of dat het vliegtuig niet meer beschikbaar was. Maar tot mijn ergernis was het niet gebeurd en was mijn vlucht niet veranderd of iets in die beurt.