The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 25

Roxanna

Ik zat alleen in het ziekenhuis kamer, Cameron was even een milkshake gaan halen en Ryan was naar huis gegaan. Logan kwam al sowieso niet op bezoek, omdat het hem verboden was en... verder had ik niemand. Emily moest werken, Matthew mocht niet alleen over straat en Carter was de laatste tijd erg stil en ik wist honderd procent zeker dat er iets mis was en hij het zelf niet kon oplossen.

Dromerig en doelloos keek ik uit het raam, het was saai de hele dag op bed te zitten en niets doen. De doctoren kwamen erachter dat ik weer kon zien en hadden me verboden uit het ziekenhuis te gaan, een mobiel en/of andere technologische apparaten te gebruiken, de doctoren waren bang dat de straling van de apparaten mijn ogen zouden beschadigen.

Het domste 'medicijn' ooit, vond ik. Het sloeg werkelijk nergens op. Maar tja, ze hadden me nog steeds in die rotkamer opgesloten en ik mocht er soms uit. Één of twee keer per dag mocht ik de kamer uit, heel erg weinig vond ik. Soms meer, maar dan mocht ik met de andere bezoekers en patiënten mee eten.

Ineens hoorde ik het slot van de deur open gaan en kwam meteen weer terug uit Gedachtenland. Ik ging meteen liggen en deed alsof ik sliep. Zo normaal mogelijk probeerde ik te doen alsof ik sliep, wat erg moeilijk was. Ik was namelijk reuze benieuwd wie me ging opzoeken. Mijn hart ging razendsnel en bonkte keihard tegen mijn borst aan.

"Het gaat al wat beter met uw dochter." zei de stem van de dokter.

"Daar ben ik blij mee." zei een heel erg bekende stem.

"Ik ben blij voor je, Raymond." zei een onbekende vrouwenstem.

"Ik laat jullie wel even alleen." zei de dokter. Hij liep weg en sloot de deur achter zich.

"Wanneer ga je het haar eigenlijk vertellen, Raymond?" vroeg de onbekende vrouwenstem.

"Ze slaapt nu, dus ik vertel het haar wel als ze... het ziekenhuis uit mag?"

Ik hoorde de vrouw diep zuchtten. "Raymond, hoe vroeger ze er achter komt, des te beter ze het kan verwerken en kan accepteren."

Raymond zuchtte ook diep. "Ga jij terug naar Chester, ik kom er over een week of twee aan. Zo snel mogelijk."

"Is goed, ik zie je in Chester."

Geluid van hakken verlieten de kamer en gingen achter de deur verder. Ik hoorde mijn vader diep zuchtten, hij had veel aan zijn hoofd, wist ik.

"Het spijt me dat ik pas vandaag ben gekomen, Rox." zuchtte hij. "Ik wilde eerder komen, maar je moeder had het me niet verteld. Ik wilde dolgraag je weer zien en je omhelzen, maar ik kwam er te laat achter dat je in het ziekenhuis lag door een auto-ongeluk, alweer."

Langzaam opende ik mijn ogen en begon zachtjes te kreunen. "Wat?" vroeg ik zo slaperig mogelijk.

"Heb ik je wakker gemaakt, Rox?" vroeg Raymond lachend.

Ik knikte. "Hoezo ben je hier?" vroeg ik.

"Ik kom je opzoeken, daarom ben ik hier." antwoordde Raymond, nog steeds, lachend. Waarom hij die dag zoveel lachte, wist ik echt niet. Ik bedoel, wie lacht er als zijn of haar dochter in het ziekenhuis ligt? "Sorry dat ik zo laat ben met je opzoeken, Rox."

"Dat maakt niet uit." zei ik met een zucht. "Het gebeurde niet vaak, maar jijt woont in Chester..."

"Heb je zin om een keertje langs te komen in Chester?" vroeg Raymond. "Ik zou het leuk vinden als je langs kwam."

Ik keek nadenkend en wist niet of het mocht van Emily. Maar ik wilde mijn vader ook niet teleurstellen. Zuchtend gaf ik antwoord: "Ja lijkt me wel wat."