The Bad Boy Next Door

Epiloog

"En wie ben jij?" vroeg ze aan hem.

Hij dacht na en ging achter haar staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en samen keken ze naar de zonsondergang. "Ik ben jouw soulmate." zei hij, terwijl hij een kus op haar wang drukte.

"Hoe lang is het geleden dat we hier waren?" vroeg ze, terwijl ze over de gebouwen keek van Californië.

"Ik denk zo ongeveer een half jaartje, het voelt voor mij echt veel en veel te lang." zei hij fluisterend in haar oor. "We hebben hier veel mee gemaakt."

Ze knikte. "Het ziekenhuis is niet de enige plaats waar wij samen elkaar vaak zagen, hoor." zei ze.

Hij keek haar verward aan. "Ken je dan een plek waar wij elkaar vaak zagen dan?"

"Ja." zei ze knikkend. "Onze balkons. Ik zal nooit vergeten dat je altijd naar mij kwam via er gewoon van de ene balkon naar de andere te klimmen. Dat was gewoon eigenlijk voor mij veel te gestoord om je dat toe te laten." Ze begon te lachen. "Maar toch hou ik van je. Je bent mijn gekke en lieve badboy."

"Ja, dat ben ik zeker." zei hij, ook, lachend. "Ik ben inderdaad gek, maar lief? Oh kop op nou! Lief kan ik zijn, maar dat ben ik niet altijd. Ik ben heus wel bad, ik ben altijd bad gebleven."

Ze rolde lachend haar ogen. "Ja en ik ben nog steeds zo dom, voordat wij samen naar Verona gingen. We zijn allebei veranderd, accepteer dat nou maar."

Hij zuchtte diep en gaf zijn vriendin een kus op haar wang. "Als jij dat wilt, lieverd, dan goed."

"Ik hou van je, Cameron."

"En ik van jou, Roxanna."