The Bad Boy Next Door

Hoofdstuk 18

"Beste date ever.."

Roxanna

Nadat Cameron mijn kamer uit was gegaan en ik mijn balkondeuren achter hem had dicht gegooid, keek ik voor de laatste keer in de spiegel en liep toen vervolgens naar beneden om mijn schoenen aan te trekken. De jurk die ik droeg was één van mijn lievelingsjurken, de rug was gemaakt van kant en als ik draaide, golfde het stof boven mijn benen.

Ik voelde me echt mooi, beeldschoon zelfs..

Toen ik beneden kwam zag ik dat Emily, Carter en Matthew aan het eten waren, en ook zag ik dat mijn bord er niet bij stond. Wat best wel pijn deed, op de één of andere manier. De eerste die mij gespot had, was Matthew. Hij sprong van tafel en racete naar me toe om me te complimenteren en om me te knuffelen. "Wat ben je mooi!" zei Matthew stralend. Ik aaide hem over zijn krulende haren en hurkte voor hem neer. "Je lijkt Cinderella wel!"

Ik lachte naar mijn kleine broertje. "Heel erg bedankt, en ik moet nu mijn glazen muiltjes aandoen, anders mis ik mijn prins op het witte paard nog." Met een glimlach aaide ik mijn broertje voor de laatste keer en deed mijn hakken aan.

"En wel voor middernacht thuis zijn, hé!" riep Matthew naar me terwijl hij terug naar de eettafel liep.

"Over tijd gesproken..." Emily kwam naar me toe gehaast, terwijl ik mezelf in de spiegel bekeek die in de gang hing. "Hoe laat dacht je dat je thuis komt?"

"Uhm.. sowieso eerder dan Cinderella." zei ik lachend. "Ik ben tussen tien en elf thuis, mam. Rustig maar. Ja, ik ben nog je kleine meid, maar deze kleine meid mag toch best een date hebben met de co-aanvoerder van het basketbalteam?"

"Co-aanvoerder van het basketbalteam? Van The Werewolves van Newtown Lake High School? Is dat niet... die ene jongen met hele mooie blauwe ogen en een lieve lach? Hoe heet hij nou..? Morgan...?" vroeg Emily.

Ik opende mijn mond, maar Carter was me voor en zei kil: "Logan Davidsons." Ik hoorde luid dat Carter zijn stoel naar achter schoof, zijn bord in de vaatwasser deed en de tuin inliep.

"Heb ik iets verkeerds gedaan?" vroeg ik onzeker onzeker aan Emily.

Emily zuchtte diep. "Ik denk dat Carter je nog niet kan loslaten en je kan overdragen aan een andere jongen. Volgens mij... is hij bang dat hij je verliest. Carter was heel erg bezorgd toen je in coma lag.. hij houdt van je, Roxy, als een grote broer."

Ook ik zuchtte diep. "Snap ik en dat weet ik. Zeg maar tegen mijn twaalf minuten oudere broer dat hij zich niet druk over mij hoeft te maken, want ik red me prima."

"Zal ik doen." zei Emily. Ze gaf me een afscheidskus op de wang en ik verdween het huis uit. Toen ik buiten stond, zag ik dat Logans auto voor ons huis stond en dat hij tegen de wagen leunde. Logan zat blijkbaar aan de telefoon. "... ja, snap ik.. ja, dat weet ik.. oh, ik moet hangen, mam, Rox is er... ja, ja. Kusjes, doei."

Lachend gaf ik Logan een knuffel en een kus op de wang. "Was dat je moeder?"

"Ja, ze zei dat ik goed voor je moest zorgen en je nergens alleen mocht laten, alleen als je naar het toilet gaat." antwoordde Logan met een heldere lach in zijn stem.

"Zullen we dan maar gaan?" vroeg ik.

"Maar natuurlijk." Logan opende het portier voor me en ik gleed op de bijrijdersstoel. Logan zelf liep om de auto heen, deed het portier open en ging op de bestuurdersstoel zitten. Hij startte de auto en we reden de straat uit.

"Waar gaan we eigenlijk heen?" vroeg ik.

"Dat is een geheim." antwoordde Logan met een glimlach.