Lies and Lust

*23*

I znowu siedziałam sama w barze, popijając kolejny kieliszek wódki i czekając niczym na zbawienie.
Po tym całym zajściu w szkole, Stefan dostał zadanie, żeby przypilnować Damona i Eleny, a sam Klaus wyjechał, nie mówiąc nikomu, że wyjeżdża i gdzie jedzie. Więc mogliśmy się tylko domyślać, że tak zrobił.

Siedziałam sobie spokojnie, wsłuchując się w rozmowy, nie znajomych mi ludzi, gdy po chwili dosiadł się do mnie mężczyzna, w dredach, żółtych, okrągłych okularkach. Wyglądał trochę jak nawalony hipis.

-Co taka piękna dama, robi tutaj sama?

-Teraz już nie jestem sama.-odezwałam się odwracając w jego stronę.

-Skoro teraz jesteś sama, to w nocy też.

-A co proponujesz coś?-spytałam zalotnie.

-Jak chcesz to daj mi adres, to wpadnę i dotrzymam ci towarzystwa.

-A po co czekać, aż do nocy?

-Niegrzeczna dziewczynka. Lubię takie.-złapałam go za rękę i wyciągnęłam na zaplecze, z tyłu budynku.

-A teraz nie będziesz się ruszał i choćby nie wiem co nie piśniesz ani słowa.-Westchnęłam, po czym przybrałam postać wampira i już miałam się wgryzać w szyję chłopaczyny, ale przerwał mi głos nadchodzącego mężczyzny w graniaku.

-Zostawisz nas i zapomnisz o tym co tutaj zobaczyłeś.-świetnie kolejny wampir na horyzoncie.

-Za kogo ty się do cholery uważasz?

-Oh, przepraszam za moją niekulturalność jestem Elijah. Elijah Mikaelson.

-Ymmm? Nie, sorki nic mi nie świta-powiedziałam nie kojarząc nazwiska.-A teraz przepraszam, idę złapać przekonskę, której właśnie mnie pozbawiłeś.

-Młode wampiry i ta ich niekulturalność-Jedna ręką złapał mnie za szyję i podniusł do góry, a drugą przebił moje żebra, chwytając za serce.

-Za kogo ty się do cholery uważasz?- spytałam jeszcze raz, a on zwolnił uścisk z mojej szyji, nadal trzymając w garści moje serce.

-Za wampira, większej rangi niż ty. A teraz gadaj gdzie znajdę Niklausa?

-Kogo? Nie sory, nie znam człowieka.

-A ja nie jestem skory do żartów.

-A czy ktoś tu powiedział, że ja żartuję? Ał!!-krzyknęłam, gdy poczułam, że nie jaki Elijah pociągnął serce w swoją stronę.

-Zostaw ją!!-O, a może jednak mu zależy? Na widok pierwotnego mężczyzna puścił moje serce, po czym wyjął białą poszetkę i wytarł swoją rękę z krwi.
A ja skuliłam się z bólu i podeszłam do Nika.

-Wszystko dobrze?-spytał chylając się nade mną.

-Czyli jednak ją kocha.-Powiedziała Blondynka wychodząc zza brata.
Rebekha?!

-Oh Nik, żeby jeszcze ładna była.-zobaczyłam mężczyznę idącego z drugiej strony. Trzymał w ręku kij bejsbolowy i machał nim kółeczka.

-Kol?-Powiedział przestraszony Klaus. Nigdy nie widziałam go ze strachem w oczach, to coś nowego.

-Jak śmiałeś Nik? Myślałeś że ci wybaczę, po tym jak zamknąłeś mnie w tej trumnie na kilkadziesiąt lat?!-krzyknęła Rebekha z żalem w głosie, jak i smutkiem.
Dziewczyna podeszła do chłopaka, a ja z przyzwyczajenia dałam krok do przodu, zasłaniając chłopaka.
Wszyscy zrobili miny, jak by zobaczyli ducha.

-Dla swojego dobra, radził bym się odsunąć.

-Nigdy nie unikam wali, a przede wszystkim nie uciekam. A bitwa z pierwotnymi może być nader ciekawska.-Spojrzałam na chłopaka z kijem, po czym mu go wyrwałam i z całej siły walnęłam go w głowę. Wygiął się, nie spodziewając się ataku, po czym złapał za kij i pociągnął go w swoją stronę. Nie opierałam się i puściłam przedmiot. Po czym z całej siły kopnęłam chłopaka w brzuch.

-Zadziwiające.-powiedziała Rebekha składając się ze śmiechu.-Nie masz szans z pierwotnymi.

-Zobaczymy.-to były moje ostatnie słowa, bo już po chwili moje ciało opadło na ziemię ze skręconym karkiem.

***

Z tak zwanego snu obudził mnie chlust zimnej wody. Mój oddech był przyśpieszony, kark nawalał jak szalony. Rozejrzałam się do okoła.
Ręce i nogi miałam przywiązane do jakiegoś drewnianego krzesła.
W okół mnie chodził, jak mu tam było...Kol?

-Gdzie jest Niklaus?!

-Zadziwiające.

-Czego ode mnie chcesz!

-Za dnia brunetka, w nocy zaś blądynka.

-Chyba ci się w mózgu coś poprzestawiało, płacisz trzy po trzy.

-Widzę, że mój braciszek ma powodzenie.-złapał za mój podbródek, chcąc obejrzeć moją twarz.

-Ogłuchłeś, czy co? Zadałam ci pytanie. Czego ode mnie chcesz?!

-Od ciebie kochanie zupełnie nic.

-Skoro tak to po co tu jestem!

-Bo Nikowi zależy na tobie.-poczułam jak moje policzki się czerwienią, a na całej twarz pojawia się uśmiech. Gdy się tylko zoriętowałam, od razu to zwalczyłam, to raczej nie dobry moment.-Lecz...-kontynułował-Chyba nie tylko na tobie. Zastanawiam się którą z was by wybrał.

-O czym ty mówisz?

-O niej.-wskazał na dziewczynę siedzącą za mną.

-Carline?!