ΑΝΑΤΟΛΗ

"ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ"

Το πρωί τους βρήκε έτσι. Τη Λενιώ να κοιμάται στο μονό κρεβάτι και το Λάμπρο στην καρέκλα. Πιασμένοι χέρι χέρι, όλη νύχτα. Η Λενιώ ξύπνησε πρώτη. Έμεινε για λίγο να κοιτά γύρω, να συνειδητοποιήσει πού βρίσκεται, ότι είχε καταφέρει να σμίξει με το Λάμπρο ξανά. Είχαν σμίξει, μα ήταν μόνοι τους. Μακριά απ' όλους... Πολύ φοβόταν ότι θα γεννούσε μακριά απ' τις αδερφές της... Ένιωσε να της λείπουν ήδη. Θα το γνώριζαν, άραγε, ποτέ το παιδί της; Η Δρόσω είχε βιώσει έναν τοκετό, η Ασημίνα ήξερε πώς να φροντίσει ένα βρέφος, όμως εκείνη δεν είχε ιδέα από τίποτα. Πάντα πίστευε ότι θα ήταν η Ρίζω στο πλευρό της όταν θα αποκτούσε παιδί, τώρα ποιον θα είχε να τη βοηθήσει; Εκείνον, είχε εκείνον πλάι της και ήταν το μόνο που είχε σημασία. Το γουργούρισμα στο στομάχι της διέκοψε κάθε σκέψη.

"Λάμπρο...", είπε σιγανά και του χάιδεψε το χέρι όπως την κρατούσε.

Τινάχτηκε αμέσως. Είχε ξημερώσει και η Λενιώ του ήταν ακόμα εκεί, τελικά.

"Καλημέρα, ψυχή μου... Ψυχές μου...", της χαμογέλασε και φίλησε τα χείλη και την κοιλιά της.

"Πεινάσαμε... μπαμπά..."

~~~~~~~~~~

Ο Λάμπρος πετάχτηκε όρθιος. Τι τρόφιμα είχε; Δεν θυμόταν καθόλου... Τόσο καιρό δεν τον απασχολούσε, από όσα τους μοίραζαν έπαιρνε ελάχιστα και περνούσε μέρες μ' αυτά. Αλλά τώρα, ήταν δύο, λάθος, τρεις σε κείνο το δωμάτιο. Έψαξε ανήσυχος στα παρατημένα τρόφιμα που είχε φέρει δυο μέρες πριν. Μερικά παξιμάδια, τυρί, δυο μήλα... Α, ευτυχώς και λίγο γάλα. Έβαλε τα παξιμάδια σ' ένα πιάτο, έκοψε δίπλα το τυρί και τα μήλα σε φέτες, άδειασε όλο το γάλα σε μια κούπα που βρήκε. Η Ελένη, παράλληλα, είχε καθίσει στην καρέκλα δίπλα στο τραπέζι. Ο Λάμπρος την είδε να αγγίζει τρυφερά την κοιλιά της και ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη της. "Καλημέρα, μωρό μου", την άκουσε να λέει. Η εγκυμοσύνη είχε γλυκάνει την όψη της, παρατήρησε, ακουμπώντας το λιτό πρωινό μπροστά της.

"Αυτά έχω μόνο..." είπε αμήχανα, σαν να ντρεπόταν.

"Είναι μια χαρά, καλέ μου... Φτάνουν..."

"Όχι, δεν φτάνουν", της αντιγύρισε. "Τέλος πάντων, φάε και θα μπούνε όλα σε σειρά. Όλο, ε;" είπε, δήθεν επιτακτικά, στο τέλος.

Την κοιτούσε να τρώει λαίμαργα ενώ άναβε τη σόμπα. Εκείνη τον πίεσε να βάλει δυο μπουκιές στο στόμα του. "Για το μωρό μας... Έλα, έχεις αδυνατίσει, καλέ μου...", του είπε για να τον πείσει. "Εσύ πάλι όχι", την πείραξε. "Είσαι πολύ όμορφη, Λενιώ μου", της χαμογέλασε γλυκά ενώ ανάγκαζε το μυαλό του να πάρει στροφές. Τι θα έκαναν; Πώς θα τα έβγαζαν πέρα; Δεν ήταν συνθήκες αυτές για μια έγκυο γυναίκα, πόσο μάλλον για ένα νεογέννητο... Δεν είχε την αισιοδοξία να σκεφτεί ότι θα είχαν γλυτώσει από κείνο το ξερονήσι πριν γίνουν γονείς... Πρώτα απ' όλα, όμως, έπρεπε να μάθει... Σαν είδε ότι η Ελένη απόσωσε το πρωινό της, άφησε στην άκρη τα πιατικά, έκατσε απέναντι της και έκλεισε το χέρια της στα δικά του.