ΑΝΑΤΟΛΗ

ΕΥΤΥΧΙΑ

Έχω αράξει στο κατάστρωμα, λίγα μέτρα μακριά τους και τους καμαρώνω. Το φόρεμα και τα κυματιστά μαλλιά μου ανεμίζουν στο θαλασσινό αέρα, ενώ ο ουρανός, στολισμένος με τις μαγευτικές αποχρώσεις της ανατολής στήνει ένα ειδυλλιακό σκηνικό. Σιγά μην το έχανα αυτό το θέαμα, στο κάτω κάτω, δικό μου δημιούργημα είναι! Εμένα φωνάζουν Ευτυχία, αλλά αν κάποιος ρωτούσε πώς μοιάζω, θα έπρεπε να δει αυτά τα δυο χαμόγελα. Ίσως είναι τα πιο φωτεινά που έχω αντικρίσει και γω, αιώνες τώρα...

Κάθονται κατάχαμα στην πλώρη, απόμερα από άλλους ταξιδιώτες και φρουρούς. "Την κόρη μου θα την κρατάω εγώ μέχρι να πεινάσει", ξεκαθάρισε εξαρχής ο Λάμπρος, επιτρέποντας στην Λενιώ μόνο να σηκώσει τους ώμους σε ένδειξη παραίτησης και υπακοής. "Δηλαδή, την κόρη σου μόνο;" τον ρώτησε παραπονιάρικα. "Έλα δω, Σταμίρη, νόμιζες θα μου ξέφευγες;" της είπε και την έχωσε στην αγκαλιά του.

Χασκογελάνε ανέμελοι, αγναντεύουν τον ήλιο που ανεβαίνει στον ουρανό και τα γλαροπούλια που πετάνε πέρα δώθε. Μιλάνε στην κόρη τους με τα πιο όμορφα λόγια, κι ας κλείνουν σιγά σιγά τα νυσταγμένα ματάκια της. Λες και επιστρέφουν από ταξίδι αναψυχής, όχι από εξορία! Όνειρα και σχέδια, σχέδια και όνειρα, για μια ζωή γεμάτη αγάπη και χαμόγελα. Όσα πέρασαν τον τελευταίο χρόνο ήταν ένας τρομακτικός εφιάλτης που μόλις τελείωσε. Κάθε τι άσχημο το παράτησαν στο μικρό παράπηγμα κι έκλεισαν την πόρτα με δύναμη. Ανυπομονούν να δουν την κόρη τους να μεγαλώνει, στα ίδια μέρη που μεγάλωσαν και κείνοι. "Θα βάλουμε μια κούνια στην αυλή, θα την κουνάμε στην αγκαλιά μας μέχρι να κάθεται μόνη της". "Να βάλουμε δύο, και για το Σέργιο μας". "Τότε τρεις, θέλω και γω μία". "Θα κάνεις εσύ κούνια;" "Ναι, γιατί;" "Ήμαρτον Κύριε... Εγώ προτιμούσα τις τσουλήθρες πάντως". "Και μια τσουλήθρα τότε, μόνο και μόνο για να σε δω να σκαρφαλώνεις". Παιδική χαρά στην αυλή σας, λοιπόν, πείτε πως έγινε...

Μόλις πατήσουν στο χωριό, θα πάρουν ευχή από τον παπά-Γρηγόρη και θα συστήσουν την κόρη τους σε όλους με καμάρι, ακούω. "Πατέρα, δε σαράντισε το μωρό, δε γίνεται ακόμα". "Ε να καθόταν στ' αυγά της η μάνα της και ν' αρχίζατε μετά τις βόλτες. Για δέκα μέρες σε πήρε ο πόνος". Καλά σου λέει. Αν μπορείς, βρες κάτι να απαντήσεις Λενιώ. "Πότε θα μιλήσει, πότε θα περπατήσει, Λενιώ; Δεν έχω υπομονή!" Αχ, σαν μικρό παιδί κάνει! "Να βρεις Λάμπρο μου, να βρεις! Τώρα έκλεισε μήνα!", του αντιγυρίζει, δήθεν απηυδισμένη με την επιμονή του, μα τα μάτια της λάμπουν. "Σε μερικά χρόνια, θα την πάρεις απ' το χέρι και θα πάτε μαζί στο σχολείο, κύριε Λάμπρο". Η εικόνα αυτή κάνει τα μάτια τους να βουρκώσουν. Στρέφει το βλέμμα του προς τον ουρανό για να το οραματιστεί. Εκείνος, με κουστούμι και χαρτοφύλακα ξανά, δίπλα του ένα κοριτσάκι με σάκα και σχολική ποδιά, τόσο χαριτωμένο όσο εκείνο που του ζήτησε να γίνουν φίλοι πριν 32 χρόνια. Ω ναι, είναι στο πλάνο μου και αυτό... Δάκρυ και χαμόγελο μαζί. "Ναι, άλλα σιγά μην περιμένω να πάει σχολείο! Όλα εγώ θα της τα μάθω, και να γράφει, και να διαβάζει, νούμερα, χρώματα, σχήματα, ζωάκια, εγώ όλα!" Μιλάμε για αποκορύφωμα ανυπομονησίας! "Καλά, καλά, εσύ όλα!" απαντάει η Ελένη, σκασμένη στα γέλια. "Αφού είσαι ο καλύτερος δάσκαλος που ξέρω." Λατρεία και θαυμασμός στα μάτια της. "Δυο ώρες την εβδομάδα σκοποβολή χωράνε στο πρόγραμμα σας, κύριε Σεβαστέ;" Ωχ, κατάλαβα, αγρίμι θα γίνει και η μικρή Σταμίρη... Την κοιτάει με προσποιητό τρόμο. "Όπλο σε μικρό παιδί;" "Θα ξεκινήσω με σφεντόνα και τενεκέδες", του εξηγεί το πλάνο της και σταυρώνει τα χέρια στο στήθος. "Εντάξει, ικανοποιημένος;" "Άντε να δούμε, γιατί είσαι και λίγο τεμπελούλα εσύ...". Του δίνει μία ελαφρά στο μπράτσο, τάχα θιγμένη. "Ελένη, λες να γίνει δασκάλα όταν μεγαλώσει;" Κάτσε, βρε Λάμπρο, ούτε γω δεν έχω σκεφτεί ως εκεί. "Λάμπρο, για όνομα του Θεού!" Γέλια, χαμόγελα και πειράγματα...