ΑΝΑΤΟΛΗ

ΜΑΖΙ

16 Ιουλίου 1990

Σήμερα είναι η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Επιτέλους, παίρνω το πτυχίο μου από την Παιδαγωγική Σχολή Αθηνών! Και αριστούχος, παρακαλώ! Όπως το χα τάξει στον μπαμπά και στη μαμά από την πρώτη μέρα! Με διαβεβαίωναν ότι δεν τους απασχολούν οι βαθμοί, αλλά με το πείσμα της μαμάς και την υπομονή του μπαμπά στο αίμα μου, ήμουν αποφασισμένη να τα καταφέρω. Επειδή έχω τον υψηλότερο βαθμό, θα διαβάσω τον όρκο των αποφοίτων. Χαίρονται πολύ γι' αυτό, είμαι σίγουρη. Το μεγαλύτερο μου όνειρο γίνεται πραγματικότητα! Σε λίγο καιρό θα 'μαι και 'γω δασκάλα!

Όλοι στην οικογένεια έχουν ξετρελαθεί με την επιτυχία μου! Από μωρό με φωνάζουν "θαυματάκι" και, ειδικά την τελευταία εβδομάδα, πρέπει να το χω ακούσει πάνω από εκατό φορές. Πάντα μ' άρεζε αυτή η λέξη, αν και μικρή δεν ήξερα γιατί μ' έλεγαν έτσι. Σιγά σιγά, όμως, όταν άρχισα να μαθαίνω πράγματα για τη ζωή μου, κατάλαβα πως αυτός ο τίτλος μου αξίζει και με το παραπάνω. Σαν παιδάκι, άκουγα μαγεμένη ένα ευφάνταστο, νόμιζα, παραμύθι, που οι γονείς μου το χαν ονομάσει "Ανατολή". Τους ζητούσα να μου το αφηγηθούν ξανά και ξανά, και δεν αρνήθηκαν ποτέ. Μα όταν κατάλαβα πως είναι η δική μας, πραγματική ιστορία, εντυπωσιάστηκα ακόμα παραπάνω. Φτάνει να πω πως γεννήθηκα σχεδόν κρυφά απ' όλους στην εξορία κι έζησα κρυμμένη για έναν μήνα. Ε δεν είναι θαύμα αυτό;

Σύσσωμη η οικογένεια μ' έχει συνοδέψει στην τελετή αποφοίτησης. Φτάσαμε πρώτοι πρώτοι κι έχουν πιάσει τις καλύτερες θέσεις. Εγώ κάθομαι ήδη απέναντί τους, στην μεριά των αποφοίτων, δίπλα στους συμφοιτητές μου. Πώς λάμπουν τα πρόσωπα των συγγενών μου από χαρά σήμερα! Με καμαρώνουν και τους καμαρώνω... Όλοι μαζί, όλοι χαμογελαστοί, όλοι περιποιημένοι, όλοι με ολοκαίνουργια ρούχα, ειδικά για τη σημερινή μας γιορτή...

Πιο λαμπεροί απ' όλους οι γονείς μου. Οι ήρωες μου. Ο Λάμπρος της και η Ελένη του. Αιώνια και αθεράπευτα ερωτευμένοι. Δες τους βλέμματα, κι ας είναι μες τον κόσμο. Σαν ξεμυαλισμένοι έφηβοι! Πάλι κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί, απαράλλαχτο χούι του μπαμπά. Η μαμά θα σκύψει το κεφάλι και θα χαμογελάσει όλο νόημα. "Έλα, Λάμπρο, συμμαζέψου!" θα τον μαλώσει τάχα. Να το, διάβασα τα χείλη της. Απ' έξω κι ανακατωτά τους έχω μάθει πια. Τους χρωστάω τα πάντα και τους λατρεύω και τους δύο. Είναι οι πιο υπέροχοι, οι πιο δυνατοί άνθρωποι στον κόσμο. Δυο άνθρωποι που αψήφησαν τον κόσμο όλο για να είναι μαζί. Έχουν περάσει μια ζωή γεμάτη περιπέτειες και βάσανα, αλλά η αγάπη τους τα ξεπέρασε όλα. Μου έχουν διηγηθεί απίστευτες ιστορίες και υποψιάζομαι ότι είναι πολλά ακόμα που δεν ξέρω. Μια τέτοια αιώνια και παντοδύναμη αγάπη σαν τη δική τους εύχομαι να βρω και γω...