ΑΝΑΤΟΛΗ

ΧΑΡΑΥΓΗ

Οι υπολογισμοί της κυρίας Άννας, όπως τους είχε αναφέρει και στο ζευγάρι και στον Πανάγο, δεν έπεσαν έξω. Αλίμονο, είχε αμέτρητα χρόνια εμπειρίας στη δουλειά της. Ούτε όμως το μητρικό ένστικτο της Ελένης έκανε λάθος. Λαθεύει ποτέ το προαίσθημα της μάνας; Όπως το χε εκφράσει στο Λάμπρο, έτσι ακριβώς έγιναν όλα...

Από το πρωί ένιωθε το μωρό να πιέζει περισσότερο την κοιλιά της στο κάτω μέρος. Η μέση της την ενοχλούσε λίγο παραπάνω και τα χέρια του Λάμπρου, όσο κι αν την έτριψαν, δεν της προσέφεραν ανακούφιση. Κουλουριασμένη, όσο γινόταν, στο κρεβάτι, χάιδευε ασταμάτητα την κοιλιά της, σαν να μάντευε ότι σύντομα θα την αποχωριζόταν. Ο Λάμπρος ήθελε να τρέξει να βρει την κυρά-Άννα, μα δεν τον άφησε να φύγει απ' το πλάι της. Ανεξήγητα, ένιωθε απόλυτα ήρεμη και δεν χρειαζόταν κανέναν, παρά μόνο το Λάμπρο. Του ζήτησε να της διαβάσει κι εκείνος άνοιξε το πρώτο βιβλίο που βρήκε. Κάθισε στο κρεβάτι, το κεφάλι της Λενιώς αναπαύτηκε στα πόδια του, το ελεύθερο του χέρι απλώθηκε στην κοιλιά της και μπλέχτηκε με το δικό της. Και κάπως έτσι πέρασαν την τελευταία μέρα που το μικρό σπιτάκι θα είχε δύο ενοίκους...

~~~~~~~~~~

Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα, όταν η Ελένη ξύπνησε από έναν σφοδρό πόνο. Πρώτα χαμηλά στην κοιλιά, ύστερα στη μέση. Κατάλαβε αμέσως. Έτσι ήταν, λοιπόν; Θα άντεχε; Όλα θα τα άντεχε, μέχρι να κρατήσει το μωρό στην αγκαλιά της, σκέφτηκε. Σκούντηξε με δύναμη το Λάμπρο, που πετάχτηκε πάνω κατευθείαν. Ο ίδιος πόνος επανήλθε και την έκανε να αφήσει ένα πνιχτό αναστεναγμό. Μίλησαν με τα μάτια κι εκείνος έσπευσε να στείλει σινιάλο στον Πανάγο. Ήταν βέβαιος ότι θα βρισκόταν κάπου εκεί, καθώς, κάποιες μέρες, έχοντας ξυπνήσει χάραμα, τον είχε δει να απομακρύνεται προς τα στρατόπεδα. Έπειτα, γύρισε στο πλευρό της Ελένης που τον κοιτούσε με απορία και πανικό. Το στρώμα ανάμεσα στα πόδια της είχε ήδη υγρανθεί, ενώ διακρινόταν και μια παχιά κηλίδα αίμα.

"Σε λίγο θα 'ναι εδώ, κορίτσι μου. Στο 'πα ότι το 'χα κανονίσει κι αυτό. Θα τα καταφέρουμε, καρδιά μου..." της είπε και την φίλησε στο μέτωπο, πασχίζοντας να κρύψει και τη δική του αγωνία.

"Κράτα με, μην μ' αφήσεις λεπτό..." τον παρακάλεσε με μια έκφραση πόνου.

"Μόνο για ν' ανοίξω την πόρτα, στ' ορκίζομαι, ψυχή μου..."

~~~~~~~~~~

"Μαμά... μανούλα... δεν πρέπει να μας καταλάβουν, το θυμάσαι, ναι;"