ΑΝΑΤΟΛΗ

ΝΗΜΑΤΑ

Σ' ένα μικρό δωμάτιο, σε σημείο άγνωστο και απρόσιτο σε ανθρώπους, οι τρεις Μοίρες δούλευαν αδιάκοπα, ορίζοντας το μέλλον και την τύχη του καθενός στη γη. Στα νήματα της ζωής του Λάμπρου και της Ελένης, πρόσφατα η Κλωθώ, που γνέθει του κάθε ανθρώπου το νήμα, είχε προσθέσει κι ένα για παιδί τους. Η Λάχεσις, που αποφάσιζε για τα μελλούμενα, είχε μπλέξει αρχικά το καινούργιο νήμα μόνο με κείνο της Ελένης, μα λίγο καιρό πριν έσμιξε τα δύο αυτά με το νήμα του Λάμπρου. Από δω και πέρα είχε σκεφτεί να τα διατηρήσει σαν ένα, έφτιαχνε έτσι καλύτερα σχέδια στο υφαντό της. Η Άτροπος, με καθήκον να κόβει τα νήματα σαν έρθει η ώρα, δεν είχε καμιά δουλειά με κείνα τα τρία ακόμα. Στεκόταν παραπέρα, ασχολούμενη με κάτι άλλα νήματα, μακριά και ξεφτισμένα.

Η Λάχεσις ήταν έτοιμη να συνεχίσει να υφαίνει το μονοπάτι της ζωή της οικογένειας. Μα έμεινε με τα νήματα στο χέρι. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η Ευτυχία, η νεαρή όμορφη κοπέλα με τα ξέμπλεκα κυματιστά μαλλιά και το αέρινο φόρεμα, ορμούσε στο δωμάτιο των Μοιρών φανερά εκνευρισμένη.

"Τι θα γίνει, επιτέλους; Μου είπατε ότι θα με στείλετε σύντομα. Κοντεύει μήνας από τότε που γεννήθηκε το μωρό τους. Και μετά, Λάχεσι, τα ανακάτεψες πάλι όλα. Ως πότε θα περιμένω και θα με περιμένουν και κείνοι;"

"Συμμορφώσου, Ευτυχία!" την επίπληξε η Κλωθώ ως γηραιότερη. "Η Λάχεσις ξέρει τη δουλειά της αιώνες τώρα."

"Κάνε λίγη υπομονή ακόμα, Ευτυχία", της είπε φιλικά η Λάχεσις. "Θα τους ανταμώσεις ξανά, μα έχει λίγη ανηφόρα ακόμα ο δρόμος τους". Χαμογέλασε στη νέα κοπέλα και, γυρνώντας της την πλάτη, στράφηκε προς το υφαντό.

"Όχι! Ως εδώ οι ανηφόρες!" αντέδρασε η Ευτυχία αγανακτισμένη. Μ' ένα σάλτο, βρέθηκε δίπλα στη Λάχεσι κι άρπαξε τα τρία νήματα απ' τα χέρια της. "Αυτούς, στο εξής, τους αναλαμβάνω εγώ και δεν ακούω κουβέντα. Έχεις άλλους τόσους να ασχοληθείς εσύ. Δώσε μου και το νήμα εκείνου εκεί. Μου χρειάζεται", είπε επιτακτικά στο τέλος. Ύστερα δεν ξαναμίλησε. Επικεντρώθηκε στο έργο της.