ΑΝΑΤΟΛΗ

ΣΧΕΔΟΝ ΑΤΟΦΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ

Οι τρεις πρώτες μέρες της, ιδιότυπα, νέας τους ζωής κύλησαν ανέφελα. Το φως του ήλιου, που τρύπωνε απ' το μικρό παραθυράκι, αντικατόπτριζε εκείνο στην ψυχή τους, γινόταν ένα με τη λάμψη στο βλέμμα τους. Το νεογέννητο ήταν ήσυχο. Από τη μέρα που γεννήθηκε, το κλάμα της δεν είχε ακουστεί άλλη φορά. Και πώς να ακουστεί, αφού η μαμά και ο μπαμπάς της δεν έπαιρναν τα μάτια τους από πάνω της, άρα προλάβαιναν κάθε της επιθυμία με μια μικρή της κίνηση ή κάποιον αμυδρό ήχο. "Μην γίνεις και συ φωνακλού σαν τη μάνα σου, μπέμπα Σταμίρη", έλεγε πειραχτικά ο Λάμπρος. Και η Λενιώ δεν μπορούσε να του θυμώσει, διότι το μικρό τους θαύμα έπρεπε οπωσδήποτε να παραμείνει μυστικό.

Η Ελένη χρειαζόταν αρκετή ανάπαυση. Αφού θήλαζε το βρέφος, ένωνε για ώρα την καρδιά της με τη δική του. Οι παλμοί του τιθάσευαν το δικό της καρδιοχτύπι, ενώ συνάμα τη βοηθούσαν να προσηλωθεί στην πιο ιερή αποστολή της ζωής της. Έπειτα, συνήθως η Λενιώ νανουριζόταν ακολουθώντας με το βλέμμα τα ρυθμικά βήματα του Λάμπρου, που πήγαινε πέρα δώθε στο δωματιάκι, μιλώντας ή ψιθυρίζοντας τραγούδια στο μωρό τους. Άλλες φορές, καθιστός, κουνούσε την κόρη του ελαφρά για να την κοιμίσει, και η Λενιώ ένιωθε και το δικό της σώμα να λικνίζεται μαζί τους.

Ο Λάμπρος άλλο που δεν ήθελε να φροντίζει την κόρη του. Δεν ήξερε άμα το έκανε σωστά, αλλά το προσπαθούσε. Μήπως κουνούσε το μωρό παραπάνω απ' όσο έπρεπε; Μήπως δεν το 'πιανε σωστά; Μήπως δεν το άφηνε να κοιμηθεί με τα λόγια του; Τουλάχιστον η μικρή ήταν ήσυχη στην αγκαλιά του. Και σαν την έπαιρνε ο ύπνος, ο μπαμπάς της ίσα που ανέπνεε, με φόβο μην την ξυπνήσει. Όταν έβρισκε το θάρρος, με απαλές κινήσεις, την τοποθετούσε στο ράντζο και ξάπλωνε πλάι της. Μόνο μια φορά πρόλαβε ελάχιστα να γκρινιάξει η μικρούλα στα χέρια του, όταν λέρωσε την πάνα της, διακόπτοντας τον ύπνο της Λενιώς, που πετάχτηκε μεμιάς για να την περιποιηθεί. Ο Λάμπρος γέμισε ενοχές, το θεώρησε μεγάλο κακούργημα που μέσα σε μια μέρα δεν είχε μάθει να αναλαμβάνει μόνος του την καθαριότητα του νεογέννητου.

Την απολάμβανε, με την κόρη τους φωλιασμένη στην αγκαλιά της, να εκπληρώνει το ρόλο για τον οποίο ήταν από πάντα πλασμένη. Και μπορούσε να νιώθει περήφανος για τον εαυτό του, αφού είχε καταφέρει να της χαρίσει το παιδί που τόσο καιρό λαχταρούσαν.

Τον απολάμβανε, με το μωρό τους κουρνιασμένο στα χέρια του, να εκπληρώνει το ρόλο για τον οποίο ήταν από πάντα πλασμένος. Και μπορούσε να νιώθει περήφανη για τον εαυτό της, αφού είχε καταφέρει να του χαρίσει την κόρη που ήξερε πως πάντα ονειρευόταν.