ΑΝΑΤΟΛΗ

ΦΙΓΟΥΡΑ

Η μικρούλα είχε φάει και κοιμόταν ήρεμη. Η Ελένη την άφησε στο ράντζο του Λάμπρου χωρίς να ταράξει τον ύπνο της. Είχε μεσημεριάσει πια. Παρόλο που ένιωθε εξάντληση και είχε τρομερό πονοκέφαλο, έπρεπε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι. Οι πάνες του μωρού χρειάζονταν πλύσιμο, και, ευτυχώς, διέθεταν μερικά όσπρια για να βάλει στο τσουκάλι. Έπρεπε να τρώνε όσο γινόταν καλύτερα. Και η ίδια, για να δυναμώσει, και ο Λάμπρος, που οι σκληρές αγγαρείες τον καταπονούσαν σωματικά. Η αντρική φιγούρα που παρακολουθούσε το σπίτι από κάποια απόσταση, αντιλήφθηκε την κίνηση στο εσωτερικό του ικανοποιημένος. Κάτι, ωστόσο, μέσα του, τον έσπρωχνε να σταθεί πιο κοντά...

~~~~~~~~~~

Όπως προχωρούσε προς το κουζινάκι, το βλέμμα της Ελένης έπεσε στο τραπέζι. Ένα μικρό χαρτάκι κι ένα στυλό αφημένα πάνω του. Η Λενιώ στάθηκε και τα μάτια της φωτίστηκαν λίγο. Πάνω στο χαρτί, δυο λουλούδια ζωγραφισμένα με την μεγαλύτερη δυνατή λεπτομέρεια, με φυλλαράκια και κορδέλα στο κοτσάνι τους. Από κάτω, τα γράμματα του Λάμπρου, μικροσκοπικά, για να χωρέσουν.

Σ' αυτόν τον ξερότοπο δεν έχω βρει ούτε ένα να σας φέρω. Ελπίζω αυτά να κάνουν για τώρα. Τα λουλούδια του δικού μου κήπου είστε εσείς. Σας αγαπώ.

Εκείνο το σημείωμα λειτούργησε σαν τονωτικό για την Ελένη. Γύρισε το χαρτάκι από την άλλη μεριά, άρπαξε το στυλό και σχεδίασε έναν ήλιο. Τα λουλούδια δεν ανθίζουν χωρίς τον ήλιο τους. Σ' αγαπάμε., έγραψε και άφησε το χαρτί στην ίδια θέση. "Θα το δει όταν επιστρέψει, ή αύριο το πρωί", σκέφτηκε και άρχισε τη δουλειά της.

~~~~~~~~~~

Η Λενιώ καθάριζε τις βρεφικές πάνες, όταν το μωρό άρχισε να γκρινιάζει ανήσυχο. "Έρχομαι, έρχομαι, καρδιά μου", έκανε να το καθησυχάσει από το κουζινάκι η μάνα του, σταματώντας το πλύσιμο. Μα σαν γύρισε να πάει προς το παιδί, ένα σύννεφο εμπόδισε την όραση της και όλα γύρω της άρχισαν να γυρίζουν. Τα πόδια της τρέκλισαν και αρπάχτηκε γερά από την καρέκλα μπροστά της. Η κόρης της έκλαιγε τώρα σπαραχτικά, τη ζητούσε, δυο μέτρα μακριά της, κι εκείνη δεν μπορούσε να τη φτάσει. Τα πόδια της δεν τη βαστούσαν.

Τώρα, κοριτσάκι μου, τώρα, έρχεται η μαμά... Μην κλαις, ψυχή μου και μας ακούσουν... Δυο βήματα θα κάνω και θα σε κρατήσω στα χέρια μου... Λάμπρο, το παιδί! Πήγαινε, τρέξε κοντά της Λάμπρο, δεν μπορώ... Λάμπρο, πού είσαι; Σου είπα να μην φύγεις, να μην μας αφήσεις... Εδώ είναι η μανούλα, μάτια μου...