ΑΝΑΤΟΛΗ

ΛΕΑΙΝΑ

Σήμερα, με τη βοήθεια του Πανάγου, έκανα ακόμη μία κρυφή επίσκεψη στο Λάμπρο και στην Ελένη. Πλέον, έβαλε ο Θεός το χέρι του, κι έχω γλυτώσει απ' το στρατόπεδο. Μ' έχουν μεταφέρει, μαζί με δυο άλλες εξόριστες, σ' ένα μικρό παράπηγμα, που είχε εκκενωθεί, λίγο έξω απ' την κόλαση που επικρατεί εκεί μέσα. Έτσι, μπορώ να ξεγλιστρώ κάπως πιο άνετα για τις επισκέψεις μου στο ζευγάρι.

Από την πρώτη στιγμή που αντίκρισα την έγκυο γυναίκα, κατάλαβα ότι έχω μια λέαινα μπροστά μου. Ένα δυναμικό, ατίθασο και γενναίο πλάσμα, με μάτια γεμάτα αγάπη και πόνο. Στην αρχή με κοίταξε με επιφύλαξη, μα σαν σιγουρεύτηκε και μ' εμπιστεύτηκε, το ζεστό καστανό χρώμα των ματιών γλύκανε, ρίχνοντας βάλσαμο και στη δική μου ταλαίπωρη ψυχή. Κρύβει και μια σπίθα η ματιά της, όμοια με του γιου μου, που δεν δίστασε να ξενιτευτεί για ένα καλύτερο αύριο. Ευτυχώς, το αγόρι μου είναι ασφαλές, μακριά από τα δεινά που περνάει η χώρα μας... Ο Θεός πήρε εκείνον πέρα και μου στειλε τώρα το Λάμπρο και την Ελένη για οικογένεια.

Μια λέαινα είναι η Ελένη, που η ζωή την έχει γεμίσει πληγές, την λυγίζει κάθε λίγο, αλλά δεν έχει καταφέρει να την εξοντώσει. Η λέαινα αντιστέκεται και παλεύει να ορίσει μόνη τη μοίρα της. Το θαυμάζω το θάρρος της και την συμπονώ που βρέθηκε σ' αυτήν την κατάσταση. Λόγω των συνθηκών, αλλά και των ορμονών της εγκυμοσύνης, η ψυχολογία της ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Τη μια στιγμή δείχνει ατρόμητη και αποφασισμένη, ενώ λίγο μετά την κατακλύζει ο φόβος. Εμένα ο ρόλος μου είναι, δυστυχώς, κυρίως υποστηρικτικός και εμψυχωτικός, μια παρηγοριά. Μακάρι να μπορούσα να την εξετάσω κανονικά, όπως έκανα τόσα χρόνια στη δουλειά μου, μα όσα σύνεργα είχα φέρει μαζί μου, μου τ' άρπαξαν τα σκυλιά στον έλεγχο μόλις έφτασα στο νησί. Εργαλεία που τα 'χα κληρονομιά απ τη γιαγιά και την μάνα μου, που χουν φέρει στον κόσμο τόσες ψυχές, κατέληξαν στα χέρια των βαρβάρων σαν σκουπίδια. Μόνο στην πείρα και τις γνώσεις μου βασίζομαι. Δόξα τον Κύριο, αυτές είναι άφθονες και κανείς δεν μπορεί να μου τις στερήσει. Και οι μέρες πλησιάζουν σιγά σιγά...

~~~~~~~~~~

Μπαίνοντας στο παράπηγμα του ζευγαριού νωρίτερα, η κυρά-Άννα αντιλήφθηκε πως η Λενιώ ήταν κλαμένη. Ο Λάμπρος την κοίταξε σαν σανίδα σωτηρίας, τις άφησε μόνες και βγήκε έξω. Πάντα τις άφηνε μόνες, γιατί καταλάβαινε πως κάποιες συζητήσεις μεταξύ γυναικών δεν σηκώνουν αντρική παρουσία. Η κυρά-Άννα έκατσε στο πλάι της Λενιώς, της έπιασε το χέρι και την κοίταξε τρυφερά.