ΑΝΑΤΟΛΗ

ΗΛΙΟΣ

Ο Λάμπρος παρέμεινε στην αυλή, αγναντεύοντας την ανατολή του ήλιου. Την πιο όμορφη ανατολή της ζωής του. Εκείνη τη μέρα, μετά από πολλά μουντά πρωινά, ο ήλιος είχε αποφασίσει να στολίσει τον ουρανό με τα πιο όμορφα χρώματα, να βάψει ροδαλά τα σύννεφα, να απλώσει τις θερμές ακτίνες του περήφανα σε κάθε μεριά της γης. 'Έστηνε μια ουράνια γιορτή, λες και, μαζί με το Λάμπρο, πανηγύριζε το πιο χαρμόσυνο γεγονός στη ζωή του. Όμως, ό,τι κι αν έκανε ο ήλιος εκείνο το πρωινό, το χαμόγελο του νέου πατέρα, που τον αγνάντευε καμαρωτός, τον ξεπερνούσε σε λάμψη και ζεστασιά. Ο Λάμπρος πίστευε πως εκείνη τη στιγμή, η καρδιά του μεγάλωνε είκοσι πόντους. Δεν γινόταν αλλιώς να χωρέσει την αγάπη που ένιωθε. Ακόμη περισσότερη αγάπη για την Ελένη του, που μόλις του είχε κάνει το πιο ακριβό δώρο, και τόση λατρεία για την - δυσκολευόταν ακόμα να το πιστέψει, το μυαλό του σκάλωνε- την κόρη του! Είχε χαϊδέψει την πλατούλα της, όσο ήταν στην αγκαλιά της Ελένης, και εκείνη η αίσθηση στην μνήμη του τον έκανε να ανατριχιάζει από ενθουσιασμό. "Πρέπει να στείλω γράμμα, να ειδοποιήσω στο χωριό...", κατάφερε να σκεφτεί. Φαντάστηκε πόση χαρά θα είχαν πάρει όλοι, αν το παιδί τους είχε γεννηθεί εκεί, στον τόπο τους, ανάμεσα στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Θα είχαν ξετρελαθεί όλοι! Αυτή η εικόνα απείλησε να σβήσει το χαμόγελο του, γι' αυτό και ο Λάμπρος την απόδιωξε αμέσως. Η ευτυχία άνηκε πρωτίστως σε κείνους και τίποτα δεν θα τη χαλούσε. Άλλωστε, η κυρά-Άννα πρόβαλε από το σπίτι και ο Λάμπρος έτρεξε ανυπόμονα κοντά της. Ποιο χωριό και ποια γράμματα...

"Όλα καλά κυρά-Άννα; Πείτε μου..." είπε ανυπόμονα.

"Μια χαρά είναι, παλικάρι μου, και οι δύο", τον καθησύχασε η μαία με χαμόγελο. "Η Ελένη είναι πολύ ταλαιπωρημένη, θα κοιμάται για ώρα, μην ανησυχείς. Η μικρούλα σας είναι καθαρή και φασκιωμένη, κοιμάται στο ράντζο σου. Σαν ξυπνήσει, να τη δώσεις στη μαμά της να την θηλάσει. Το σώμα της είναι καταπονημένο, μα θα επανέλθει σιγά σιγά, μην σε προβληματίσει. Να φροντίσεις να τρώει αρκετά, να πίνει υγρά και να κοιμάται όσο παραπάνω γίνεται. Θα έχει μάλλον πονάκια, κι αυτό φυσιολογικό, μην ταραχτείς. Σου χω εμπιστοσύνη εσένα, λεβέντη μου, θα τις προσέξεις μια χαρά. Σε καμάρωσε η ψυχή μου χτες, πρώτη φορά είδα άντρα να βαστά η ψυχή του έτσι. Οι περισσότεροι δεν αντέχουν ούτε στο σπίτι τους να βρίσκονται όταν γεννά η κυρά τους. Όμως και συ, Λάμπρο μου, να πέσεις να ξεκουραστείς. Περάσαμε ζόρικη νύχτα, όλοι μας..."

Όσο μιλούσε η κυρά-Άννα, το βλέμμα του Λάμπρου ήταν καρφωμένο στο σπίτι, ενώ το μυαλό του πάλευε να συγκεντρωθεί στα λεγόμενα της μαίας. Πολλή πληροφορία μαζεμένη...

"Αχ, εσύ δεν κρατιέσαι να τις ανταμώσεις και γω σου χω πιάσει την πάρλα", διαπίστωσε η γυναίκα. "Θα προσπαθήσω να περάσω να σας ξαναδώ το συντομότερο. Καλή ευκολία", του ευχήθηκε και κίνησε για το δικό της σπίτι.

"Σ' ευχαριστούμε για όλα," κατάφερε να αρθρώσει μόνο ο νέος μπαμπάς.