My Greatest Downfall (Us Against The Fate Series #2)

CHAPTER 29

I ended up crying in his embrace after hearing his side of the story, kung nasaktan ako noon, triple pala ang sakit na naranasan niya noon.

"Stop crying now, baby". Pagpapatahan niya sa akin, I am sitting on one of his legs while I am hugging his neck. Hinahagod naman niya ang likuran ko, sinusubukang patahanin ako.

Kaya pala noong araw na umuwi siya sa condo niya na may mga pasa siya ay ganun na lamang ang takot niyang ipakilala ako sa mga magulang niya, I should've understood him more.

"It's all in the past now, let's just focus on our future, together". He whispered that made me feel a lot of butterflies on my stomach, I distance myself from him and looked at his eyes.

Marahan niyang inayos ang mga nagkalat na buhok sa mukha ko at iniipit iyon sa likod ng tainga ko bago niya punasan ang mga luha ko, "Y--you still want to spend your future with me? Kahit nasaktan kita? Kahit nagsinungaling ako sayo? Kahit na nanghina ako?".

He nodded quickly that makes my tears fell hard once again, "I promised you, Jai. I will never be able to love again if it isn't you, ayoko ng magmahal ulit kung hindi lang din naman ikaw and to answer your question... Yes, I still want to spend the rest of my life with you, sayo lang".

Dahil sa sinabi niyang iyon ay mas naiyak ako, wala na akong pake kung mukha na akong sanggol na nagnganga-ngawa dito ang importante ay kasama ko siya at hindi na kami ulit magkakahiwalay pa.

I look at his eyes, "I am sorry, for breaking my promises to you. I am sorry for being a coward, natakot lang ako na baka tama nga ang mama mo. Na kapag nanatili ako sa buhay mo, masira ka lang". Mahina kong sambit.

His eyes were filled with so much affection as he caresses my cheeks.

"Wala naman akong pakialam noon eh, kaya kong bigyan ng maayos na kinabukasan ang sarili ko pero mas hindi ko kayang wala ka sa tabi ko, Jai. My hardest downfall happened that day... Noong nawala ka sakin". Puno ng sinseridad ang boses niya at ang mga salita niya kaya hindi ko nanaman naiwasang umiyak.

What did I do to deserve such a man like him?

"Para akong pinapatay, pinipiga ang puso ko sa sakit n'on. Gustong-gusto kitang ipaglaban, gustong-gusto kitang ipagsigawan sa mundo pero kapag ginawa ko iyon ay masisira ka lang. That was my thought that day when your mom talked to me". Pabulong kong wika.

Hindi naman ako perpektong tao, nakakagawa ako ng pagkakamali, nakakalimutan kong lumapit sa Diyos pero hindi niya ako kailanman binigo. He still guided me to the path where I really belong to... To my home.

Lumapit ako sa kaniya at sumandal ulit sa kaniyang dibdib habang yakap pa din niya ako, this is my favorite place. In his embrace.

"Hindi naman talaga ako naniwala sayo noong sinabi mo sa akin ang rason bakit gusto mo ng tapusin ang meron tayo dahil hindi ka ganung klaseng babae, you have the purest heart among all the people that I met". He murmured as he places a kiss on top of my head.

Naipikit ko ang mga mata ko sa sobrang kapayapaan, yes. Everything is worth it, hindi mo pala dapat ipagpilitan ang mga bagay kung saan mo sila gustong mapunta. Everything will eventually go to their designated places in the right time.

Kahit saan ako pumunta o kahit saan man ako mapadpad, sa kaniya't sa kaniya pa din ako uuwi.

I held on to his hands like my life depends on it, "I love you, Grey. Mahal na mahal kita".

Naramdaman kong mas inilapit niya ako sa kaniya at hinigpitan niya ang pagkakayakap niya sa akin, "Everything might fade in this world but my love for you won't, sayo lang ako magmamahal ng ganito, Jai. Sayo lang ako magiging handa sumugal at makipaglaban, after all, you are worth the pain and the wait".