My Greatest Downfall (Us Against The Fate Series #2)

CHAPTER 30

"Hindi mo naman sinabi sa akin na ganun pala kakisig ang tatay ni Sevyn". Asar ko kay Syl habang nagaayos kami ng mga pagkain na iaalok mamaya sa mga pasahero.

Nakita ko ang pamumula ng pisngi niya, 1 week had passed since that party. Everything changed in my surroundings especially my personal life with Grey.

"Eh hindi ka naman nagtanong eh". Syl stated which made me laugh.

Pabiro ko siyang siniko-siko habang umaangat ang kilay ko, "So, ano ng progress sa relationship niyo?". I asked in a teasing manner.

Densyl's cheeks turned red, now she's blushing. I wonder why, "S--sa relasyon nilang mag-ama may progress pero sa amin, wala akong balak".

Wala daw balak pero kakaiba yung pamumula ng pisngi niya, "Wala ba siyang nasabi sayo? Well, based on your red cheeks... Sure akong kahit papaano may effort siya na ginagawa for you".

"Meron naman pero Jai... Masama ba akong tao kung ayoko pa din siyang papasukin muli sa buhay ko? I still have doubts and fears about that man pero hindi ko naman maikakaila na masaya akong nakasama na siya ng anak namin". She said.

I looked at her seriously, "It's not that you are a bad person, Syl. Kung ako ang nasa posisyon mo ay talagang hindi niya na makikita't mahahawakan man lang si Sevyn pero nagkausap na ba kayo? Kung bakit niya nagawa 'yun sa inyo".

Napabuntong hininga ito, "He is trying to avoid the topic, I tried opening it last night pero talagang hindi niya ako sinasagot at inaya na lang akong matulog".

Ang gulo naman nun, "Malalaman mo din 'yan, Syl. Deserve niyo ni Sevyn malaman kung bakit at sa oras na 'yun, duon mo pa lang mapagdedesisyonan kung hahayaan mo ba ulit siya sa buhay niyong mag-ina o sa buhay na lang ng anak mo at hindi na sayo".

Nagkahiwalay na kami ni Syl dahil magkaiba kami ng naka-assign, sa business class ulit ako. I glanced outside the airplane's open window; Grey is out of the country for a business deal.

Pero hindi niya sinabi sa akin kung kailan ang uwi niya, it's not that I am demanding for it. Siguro simula ng magkasama kami ulit, parang ayoko nanamang napapalayo sa kaniya ng matagal. That's my clingy self, never mind.

I faced an old lady in the business class and smiled widely, "Coffee, ma'am?". I asked.

She immediately nodded at me, "Thank you, miss". Ngumiti ako at yumuko ng kaunti bilang tanda ng paggalang, "You're very welcome, ma'am. Please don't hesitate to call us if you needed something".

She nodded that's why I went to other passengers; I faced a man looking outside through the window. "Coffee, sir?".

Humarap ito sa gawi ko na naging dahilan ng muntik-muntikan na pagkahulog ng tasa na hawak ko, "Is there Jairah on the menu, miss?".

Kaagad na namula ang pisngi ko, anong ginagawa niya dito?