EPILOGUE

124 2 2
                                    

The spirit of the sun strikes through me kaya napadilat na ako, I was so exhausted kasi may lipad nung isang araw. Naglay-over kaya kahapon na kami nakabalik ng Pinas.


An angelic sight welcomed and blessed my eyes early in the morning, it was my husband. Hindi ko naiwasang haplusin ang mga buhok niya, his hair is like a soft cotton ball.


Bumaba ang kamay ko sa pisngi niya at hinaplos 'yun, I consciously uttered a prayer as I admire him. 


I thank my God every time I see you, Grey. Hindi ko maiwasang magpasalamat sa Diyos na mayroong isang Grey Hernandez sa mundo at nasa akin 'yung isang iyon.


I caress his right cheek while thanking my God inside my head when he suddenly pulled me closer in his embrace and snuggled his face on the crook of my neck while continuing his sleep. Natawa na lang ako ng bahagya sa inakto niya, ang baby damulag ko.


This day is important for Grey and I don't want him to miss this kahit na kayang-kaya siyang irepresenta ni Reina at ang mga dokumento na kailangan nila mamaya.


I had no choice but to hug him back and caress his hair, his soft scent invaded my nostrils. I brushed my hand on his hair and asked, "Wala ka pang balak tumayo?"


Naramdaman ko ang pag-iling niya sa gilid ng leeg ko bago ako sagutin, "I don't think I can get up right now, wife." Sambit nito habang nakalagay pa din ang mukha sa leeg ko.


"At bakit?"


"If you continue caressing my hair like that, I won't hesitate to just lay here with you for the whole day and let Reina handle the case."


Itinigil ko ang paglalambing sa kaniya na naging dahilan ng pagtawa nito, sinamaan ko siya ng tingin habang naguunat siya. "Tumayo ka na riyan, wala kang matatapos kung hihiga ka lang."


He shook his head and opened his arms wide again, "Come here." He commanded wala sadyang marupok eh.


I went closer to him and let his arms embrace me with all his might, "Ayaw mo ba talagang sumama sa opisina?" He murmured.


Inayos-ayos ko ang mga nagkalat na buhok sa mukha niya at binigyan siya ng matamis na ngiti, "Wala naman akong matutulong duon sayo, CEO ko." I even giggled after finishing my sentence.


He smiled and admired my face, nang matitigan ko ulit ng maiigi ang mukha niya parang hindi nanaman ako nakahinga. His facial features never failed to amaze me every time I admire it.


"Okay, I guess. Uuwi naman akong nandito ka," Sambit niya na nagpangiti din sa akin, it seems like he is always looking forward to going home to me.


And his love surely amazes me, "Saan naman ako pupunta? Dito lang din naman sa bahay." Natatawa kong tugon na ikinasimangot niya, kapag naglalambing 'yan, ayaw niyang mamimilosopo ako. Pero wala eh, ganun ang bonding.

My Greatest Downfall (Us Against The Fate Series #2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon