I am adopted by 1D

12: Through the dark

April POV

We zijn weer verder en komen aan in Bradford, oftewel papa Zayns thuis. Hier heb ik blijkbaar drie tante's. Tante Safaa, tante Doniya en tante Waliyha. Mijn opa en oma heten Trisha en Yaser. Over minder dan vijf minuten komen we daar aan en papa staat al meer dan een kwartier van links naar rechts te lopen. Ik volgde hem met mijn ogen tot ik er draaierig van werd. Toen ben ik naast papa Niall gaan zitten en kijk nu tv. De bus stopt en ik draai verward mijn hoofd naar papa die mij even verward aankijkt als de tv uitspringt. "Kom nu mee April, we zijn er!" roept papa terwijl hij me uit de zetel trekt en optilt waarna hij de bus uitrent. Hij loopt haast vijf mensen omver van wie ik vermoed dat het familie is. Een van hen is nog eigenlijk nog een kind. Papa fluistert dat zij tante Safaa is. Degene die wat ouder is, is tante Waliyha en de oudste is tante Doniya. Oma en opa staan ongeduldig te wachten. Papa vliegt ze om de hals terwijl ik probeer niet te laten merken dat ik gewurgd word. "Mam, pap dit is April", roept hij dan. Wat is dat toch met mijn papa's die altijd roepen? Ik heb altijd pijnlijke oren. "Hallo April", ik glimlach wat en kijk dan naar mijn tante. Ze lijkt twaalf. Misschien is ze dat ook. Tante Safaa kijkt mijn ook aan met een serieuze blik. Dan roept ze luid uit: "Ik ben tante!" Papa zet me op de grond en tante Safaa trekt me in een knuffel. Als ook mijn andere papa's buiten komen gaan we met zen allen naar het huis van opa Yassef en oma Trisha.
Oma en opa blijken super leuk te zijn! En tante Doniya en tante Waliyha ook. Tante Safaa is een speciale, waarschijnlijk omdat ze zelf zo jong is. Ik zou denk ook dan zo speciaal zijn, een beetje onwennig of zo. Doordat papa Zayn half Pakistaans is is het eten daaraan een beetje aangepast. Het lijkt allemaal zo... Raar. Maar papa Harry heeft me gezegd dat ik alles moet opeten, omdat het niet aardig zou zijn. Dus nu zitten we met zen allen aan tafel terwijl oma het eten opschept.

Zayn POV

We zijn terug thuis, nou ja mijn thuis. Bij mam en pap. Ze hebben het verrassend goed gedaan met April. Misschien hebben ze wel gehoord op tv of de radio dat April zo'n "schuchter" meisje is. Mam zet haarborstel terug voor haar neer. Ze kijkt er naar, alsof het eten haar zou opeten. Ze fluistert iets in Harry's oor die daarna knikt en wat vlees op haar vork spietst. Met tegenzin begint ze te eten, allesbehalve ons. Mensen eten om te leven. Wij leven om te eten. Mam kijkt haar nieuwsgierig aan. "En April, wat vind je van het eten?" April kijkt op, slikt door en mompelt: "Heel lekker oma." Ze kijkt tevreden voor zich uit en richt dan haar blik op mij. "Wanneer zijn jullie klaar met de tour? Eten jullie wel genoeg? Dat kan toch nooit!" Safaa kijkt me nu ook nieuwsgierig aan. "Over enkele weken mam, en tuurlijk, we kunnen ook voor een kind zorgen dus waarom niet voor onszelf?" Ze kijkt me doordringend aan. "Na dat ongeluk bij de Filipijnen.." Ik zucht. "Dat was vóór April mam", mompel ik. Louis kleurt rood terwijl hij in stilte verder eet. "Ja maar jullie zijn wel ieder tienduizend kwijt. Tienduizend Zayn! Je mag van geluk spreken dat de boete ingetrokken ingetrokken is!" Ik zucht, opnieuw. "Ja mam, maar het filmpje is al zo oud en-" voor ik verder kan praten onderbreekt ze me al. "Oud of niet, je bent wel veel geld kwijt!" Ik rol mijn ogen. "Mam, voor jullie is het veel, maar voor ons valt het goed mee, we verkwisten ons geld niet dus we kunnen het makkelijk opnieuw betalen." Nu zucht zij. "Ik weet het lieverd." Ik glimlach naar haar. Intussen hebben we de aandacht van April getrokken. Ze weet van niks omdat we het beter vonden dit te verzwijgen voor haar. Enkele jaren geleden dook er een filmpje op van Louis en mij die cannabis rookten, we mochten de Filipijnen niet in behalve als we elk 10 000 betaalden, de boetes zijn ingetrokken. Ik geef haar een 'niks-aan-de-hand-eet-maar-verder-blik' en ga zelf verder met eten.

Harry POV

Na het eten en wat spellen later keren we met zen zessen terug naar de bus, April had al heel lang in bed moeten liggen. Maar nog geen vijf tellen later nadat we haar in bed hebben gestopt staat ze terug naast ons. "Ik kan niet slapen", zucht ze. Ik werp een zijdelingse blik op de klok. Half een in de nacht.. "Wat kan je daaraan doen dan?" Ze haalt haar schouders op. "Als we nu een korte boswandeling maken?" stelt Zayn voor. "Oké!" Dat ze bang heeft van het donker lijkt ze weer eens te zijn vergeten. Ze keert terug naar de slaapplaats en komt even later terug binnen met haar warme jas, handschoenen en sjaal om, wollen sokken en laarzen aan en op haar hoofd haar muts. Ze loopt stug naar mij door en strekt haar armen. "Liefje, wil je niet zelf lopen?" Ze schudt haar hoofd. "Als jij me pakt val ik sneller in slaap", zegt ze eigenwijs. "Oké dan, kom", mompel ik terwijl ik haar optil. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en stopt een duim in haar mond. "April schat, wat hebben we gezegd over duimzuigen?" Als door een wesp gestoken haalt ze haar vinger uit haar mond. "Dan stopt je vinger met groeien." Niall knikt tevreden, "Flinke meid", zegt hij. In zijn voorbijkomen drukt hij gauw een kus op haar voorhoofd. Hij haalt onze jassen en enkele sjaals en mutsen. In het afgelopen jaar heb ik wel geleerd om een jas aan te doen met een kind in je armen. Daarna zet ik een muts over mijn krullen. De delen die eronderuit steken, staan alle kanten op. "Nou kom, je had al 3 uur in bed moeten liggen!"