I am adopted by 1D

21: She's not afraid

Niall POV

De jongens en ik knikken en April kijkt me bang aan. "Papa?" vraagt ze met een trillende stem. "Het is niet erg hoor meisje, het is wat kijken en bloed prikken, niets erg", probeert de verpleger gerust te stellen. Uh oh.. April en naalden is een slechte combinatie, een hele slechte. "Nee!" krijst ze. De dokter kijkt me hulpeloos aan. Hij kijkt wat rond in de kamer en vloekt dan binnensmonds. "Hé, als je geen klachten wilt, hou je die woorden beter voor je", gromt Zayn dreigend. Hoewel hij zelf ook een echte vloeker is, kan hij er niet tegen als iemand vloekt met April in de buurt, hij is er ook mee gestopt. De verpleger trekt wit weg, knik en schraapt zijn keel. "Je mag drie, uhm.." hij kijkt nog eens rond, "broers meenemen?" Harry staat te stuiteren en doet zijn best niks onverstandig te zeggen. Hij ademt diep in en uit en zegt dat klaar duidelijk: "Louis, Liam, Zayn, Niall en ik zijn haar vaders", hij wijst ons een voor een aan, "en Calum, Michael, Luke en Ashton haar nonkels", naar de jongens wijzend. "Uhm, je mag familie meenemen", zegt de verpleger dan voorzichtig. We kijken April aan, ze wijst naar Ashton, naar Harry en naar mij. "Vinden jullie dat erg?" vraagt ze zachtjes. "Nee tuurlijk niet", antwoordt de rest. Harry tilt April, Ashton houdt haar infuuspaal vast en ik loop achter ze aan de kamer uit. Vlak voor ik de deur sluit hoor ik een beltoon "Beating the drum like dum-di-di-day, I like the dirty rhythm you play, I wanna hear you calling my name like hey ma ma mama, hey ma mama!" Ik grinnik. Louis. We volgen de verpleger een kamertje in. "De dokter komt zo, kleed iemand haar uit tot haar ondergoed?" vraag hij. Harry knikt en trekt het pyjama shirtje over haar hoofd heen. Daarna peutert hij aan het koordje van haar pyjama broek en trekt die dan ook naar beneden. Meteen begint de zevenjarige te klappertanden. Harry kruipt achter haar en slaat zijn armen om haar heen. Ze sluit haar ogen eventjes. Ik ga op een stoel zitten. Ashton volgt mijn voorbeeld. "Zo hoe gaat het met de patiënte?"

Harry POV

De dokter schudt de hand van Niall, Ashton en mij en richt zich dan op April. "Zo meisje, hoe voel je je?" Ze mompelt wat in Harry's oor. "Ze heeft heel veel last van haar ribben, nou, ik denk dat haar zij haar ribben zijn?" vertelt hij. De dokter knikt. "Ja, dat kan ik aannemen, nu ze nuchter is en de verdovingsmiddelen zijn uitgewerkt, dan zullen we het onderzoek maar zo snel mogelijk doen, dan kunnen we je zo iets te eten brengen", ratelt hij aan een stuk. April knikt en laat het allemaal over zich heen lopen. De dokter drukt de stethoscoop tegen haar borstkas aangedrukt, onder haar hemdje. Hij kijkt op zijn horloge waar ik kan van afleiden dat hij haar hartslag meet. Daarna plaatst hij de stethoscoop verder weg en ook op haar rug en luistert naar haar longen. "Je longen zijn weer bijna vrij, nog een dagje en ze zijn terug rookloos", verklaart de dokter. "Mag ik dan naar huis?" vraagt mijn schatje hoopvol. "Nee", zegt de dokter streng, "we moeten je ribben nog eventjes in het oog houden en gaan straks een beter gips om je arm leggen. Dan kan je sneller naar huis, maar moet je nog wel voldoende rusten aangezien je ribben toch nog enkele weken moeten herstellen", ach houd je klep man. Het enige dat ik weet is dat mijn lieve, kleine meisje zit te huilen omdat jij 'nee' zei. Ik laat mijn hoofd bij haar schouder hangen en fluister dat alles goed komt. Na verdere standaardonderzoekjes neemt de dokter een naald en enkele buisjes. Ik voel April aanspannen. "Ssst, ontspan schatje, dan doet het geen pijn", fluister ik in haar oor. De dokter bind haar arm af en Ashton komt haar handje vasthouden. Niall gaat aan haar voeten zitten en wrijft geruststellend over haar been. Zodra de naald in haar arm boort stromen de tranen over haar wangen. "Sst, het is zo gedaan", zeg ik met zachte stem. Even later plakt de dokter een plakker op haar armpje. "Je bent een flink meisje April, ik zal de verplegers vragen om je iets extra lekkers te brengen", hij knijpt wat in haar wangetje en laat April lachen. Toch vind ik hem een beetje creep, maar dat zal vast mijn vader-instinct zijn. Hij verlaat de kamer en ik begin April weer aan te kleden. We lopen net hetzelfde als net weer naar de kamer, maar de situatie daarbinnen gaat minder vlotjes als daarnet..