I am adopted by 1D

32: Nobody compares

Zayn POV

"Goedemor-", ik onderbreek mezelf al, "gen?" Twijfelend kijk ik naar de drie personen op de vloer. "Harry? Louis? April?" vraag ik. Hun spelletje staat op de tafel onopgeruimd, dus volgens mij zijn ze in slaap gevallen. Of zijn ze op de grond gaan liggen. Kijkend op de klok, die half negen aanduid, til ik April op en draag haar naar boven. Ik open een willekeurige deur en ga de kamer binnen. Liam en Sophia liggen samen op bed te knuffelen en kijken geschrokken op. "Dit is al het tweede ongemakkelijke moment", mompel ik. "Is het goed dat April even in bed mag liggen? Ik vond haar op de keukenvloer." Liam doet zijn mond open om iets te zeggen, sluit hem weer en knikt dan. "Soms vraag ik me af waarom de kleine altijd op de grond ligt als ze een avond met Harry of Louis heeft doorgebracht." Grinnikend leg ik April tussen Sophia en Liam in. "Dan delen we dezelfde gedachten", ik wandel al richting de deur, "zorg ervoor dat ze niet wakker wordt en een trauma oploopt." Ik krijg een kussen tegen mijn hoofd geworpen. Grijnzend ga ik weer naar beneden en trek één voor één aan de benen naar de woonkamer en laat ze daar dan achter. De zetel ligt vast beter dan die koude vloer. Terug in de keuken neem ik een kom en wat cornflakes. Ik ga aan tafel zitten en wordt niet veel later vergezeld door Niall en Michael. "Morgen!" zeg ik vrolijk. Ik krijg een kreun van Michael terug. "Wat is er met jou aan de hand?"
"Mijn oor doet pijn", hij trekt een pruillipje en ploft neer op een stoel. "Dat is niet goed, vanavond gaan we naar de Eifeltoren, het zou niet leuk zijn als je niet mee zou kunnen. Misschien moet je een keertje langs de dokter?" Michael haalt zijn schouders op en gaat naar de koelkast. De bel gaat en ik ga naar de voordeur. Aangezien verder niemand wakker is en Niall en Michael eten. "Wat moet- Perrie?" begin ik en vraag ik uiteindelijk in schok. "Zaynie! Ik heb kunnen regelen vandaag naar hier te komen, ik heb je zo gemist!" gilt ze in mijn oor. Pijnlijk wrijf ik even over mijn oorschelp en neem haar dan in mijn armen. "ik jou ook babe." Ik druk een kus op haar mond. "Papa, wie is dat?" klinkt een slaperige stem achter me. Geschrokken laat ik Perrie los en draai me om. Voor ik iets kan zeggen zit Perrie op haar knieën voor April op de grond. "Ben jij April? Wat ben jij een knap meisje! Je bent zo schattig, helemaal je vader, nou, ja..." ze dwaalt af en schudt dan enthousiast haar hoofd. "Ik ben Perrie! Ik heb al zoveel over jou gehoord! Heb jij al iets over mij gehoord?" Totaal verbaasd schudt April haar hoofd. "Zayn, mag ik het vertellen?" smeekt ze. Niall, Harry en Louis, die twee zijn blijkbaar wakker geworden, komen de gang ingelopen en kijken met grote ogen naar Perrie. "Perrie? Hey!" groet Niall als eerste opgewekt. Perrie staat weer recht en geeft Niall een knuffel, daarna Louis en als laatste Harry. "Mag ik het April alsjeblieft vertellen?" Verward kijken ze elkaar aan, maar halen dan hun schouders op. "Wat moet ze mij dan vertellen?" vraagt April. "Nou April, ik ben-"

Harry POV

"Ik ben je mama", glimlach het meisje met blond haar naar April. "Ben je niet", antwoord April stug. "Tuurlijk wel", zegt ze verward. "Mijn mama is dood." Perries mond valt open, net als de mijne. Ik heb haar nog nooit zo gezien. Helemaal van streek met tranen die over haar wangen lopen. "April lieverd", probeer ik. Maar het is te laat en ze rent naar boven. "Sorry Pez", is het laatste dat ik hoor voor ik ook boven ben. "April?" mompel ik. "April?" ik open de eerste deur en vind een opgerolde Ashton in het ene bed en in het andere Luke die languit onder de dekens ligt. "Sorry jongens", prevel ik en sluit de deur weer. Ik ga langs nog een deur en druk eerst mijn oor tegen de deur. Kleine snikjes weerklinken door het hout en ik open de deur. "April? Je mag niet zomaar weglopen", begin ik voorzichtig. Ik kom naast haar op bed zitten en trek haar tegen me aan. "Sorry papa, maar... Hoe kan zij mijn mama zijn als mama dood is?" snikt ze luid. Ik trek haar op schoot en wrijf over haar rugje. "Lieverd, je snapt het verkeerd, ze wordt je stiefmoeder, niemand kan jouw echte mama vervangen." Verbaasd kijkt ze op en ik wrijf enkele tranen weg. "Zijn jullie dan stiefvaders?" vraagt ze voorzichtig. "Nee, wij zijn je adoptieouders, je hebt onze naam en bent van ons. Maar niet biologisch, voor mij wel." Versuft legt ze haar hoofd op mijn borstkas. "Waarom ben jij niet biologisch?" Ik lach een beetje en zeg dan: "Bedoel je niet waarom ben ik niet jouw biologische papa?" Ze knikt en slaat haar armpjes om mijn borstkas. Ik wieg haar heen en weer terwijl ik weer hetzelfde denk als in het begin: alsof ik haar écht ken. Van voor de adoptie. Misschien kan ze biologisch verbonden zijn. Of ik ben gewoon gestoord. Twijfelend kijk ik naar het meisje op mijn schoot. Ik kan het altijd proberen, niemand hoeft het te weten. April is weer in slaap gevallen. Ik leg haar gauw neer en neem een schaartje. Een klein plukje valt niet op geloof ik? Zuchtend neem ik gauw een besluit en knip een klein stukje van haar langste haren. Ik prop het in een envelop en verstop het helemaal vanonder in mijn koffer. Zodra ik alleen ben stuur ik het wel op. Ik moet het gewoon weten. Zo'n band hebben is niet normaal en ik herken haar moeder, enkel weet ik niet van wáár. Ik haal een hand door mijn haren en druk een kus op April voorhoofd.