I am adopted by 1D

39: Broken pieces

Ashton POV

Ik sta voor de deur van Zayns appartement en klop aan. Eventjes hoor ik niets en ik wil net weer aankloppen als ik geschuifel hoor. De deur gaat open en Perrie staat in haar pyjama voor mijn neus. "Goedemorgen", glimlacht ze en ze doet een stap opzij. "Goedemorgen", antwoord ik en ik wandel naar binnen. Een suffe Zayn komt met April uit een deur. "Hé Ashton", mompelt Zayn slaperig. "Hallo daar", grijns ik. April wrijft in haar oogjes en ze zwaait met haar handje terwijl ze de andere steviger om Zayns nek heenslaat. "Hoe laat is het?" vraagt Zayn en hij loopt verder naar de zetel. "Het is zo'n", ik kijk op mijn horloge, "kwart over elf." Hij knikt en slaat zijn armen steviger om het kleintje heen. "Ga anders even wat zitten, dan maak ik April klaar, oké?" stelt Perrie voor als ze grijpt naar April. Ze balanceert het meisje op haar heup en wandelt daarna terug naar een andere kamer. "Hoe gaat het ermee?" vraag ik Zayn. "Best goed", mompelt hij terug. Hij haalt een hand door zijn haar en wrijft gauw door zijn linkeroog. "Met jou?"

Even later is Zayn wat wakkerder als Perrie de kamer weer binnenkomt met een aangeklede April. "Hé, lieverd, klaar om naar huis te gaan?" vraag ik met een glimlach. Ze knikt en doet grijphandjes naar me. Ik neem haar over van Perrie en druk een kus op haar voorhoofd. "Is papa wakker?" vraagt ze. "Hangt ervan af welke", grinnik ik. "Papa Liam of zo?" Ik schud mijn hoofd. "Ze waren pas laat thuis, dus je zal het weer met mij en de jongens moeten doen." Ik bedank Zayn en Perrie en April geeft hen nog een kus. "Tot de volgende keer", zeggen we en daarna gaan we naar buiten. Ik zet haar in het kinderstoeltje van mijn auto en klik haar gordel vast. "Heb je zin om iets te gaan doen?" vraag ik. Ze haalt haar schouders op. "Wat dacht je ervan om met ome Ash naar het park te gaan?" ze knikt en haar ogen beginnen te glanzen. "Goed", ik rij naar het park en parkeer mijn auto vlak aan de ingang. Ik stap uit en open Aprils deur. Ik til haar uit de auto en zet haar dan weer neer. Ze graait naar mijn hand en ik houd de hare stevig vast. We wandelen op een rustig tempo door de nog warme septemberlucht en bekijk even gauw wat ze aanheeft. Een groen zwierig jurkje, een wit vestje en witte schoentjes. Haar bruine krullen dansen door het zachte briesje en ze ziet er een stuk beter uit. Ik ga met haar naar het speeltuintje en zet haar op de schommel. Ik duw haar en ze gilt het uit van de pret. Na een tijdje stop ik de schommel en neem haar mee naar de glijbaan. "Ga maar naar boven en dan wacht ik hier op je", verzeker ik haar. Ze knikt en ik ga naar het einde van de glijbaan. Als ze boven staat, laat ze zich zakken en glijd naar beneden. Ik vang haar op en ze giechelt weer. Tegen een uur halen April en ik een ijsje en gaan op een bankje zitten. "Gaan we zo weer naar huis?" vraagt ze. "Waarom? Vind je het niet leuk genoeg met mij?" Geschrokken knikt ze. "Jawel, maar dan kunnen we thuis verder spelen." Ik schenk haar een geruststellende glimlach. "Ik plaagde je maar, we zullen zo teruggaan, goed?" Ze knikt en likt verder aan haar ijsje. Tien minuutjes later wandelen we terug naar mijn auto en ik zet haar terug in haar zitje. Als we eenmaal thuis zijn zit de hele groep in de woonkamer en zet ik April weer neer. "Papa!" roept ze en ze loopt als eerste naar Harry. "Hé, mijn kleine prinses heb je lekker geslapen?" vraagt hij terwijl hij allemaal kusjes op haar gezicht zet. "Ja papa", giechelt ze en daarna wurmt ze zich uit zijn greep. Ze loopt verder naar Louis en zo gaat ze het kringetje rond. "Ik miste jullie."

Niall POV (twee maanden later)

"Harry, dit is niet goed voor April noch voor Zayn" fluister ik terwijl ik rondkijk of er een spoor van April of Louis is. We zijn midden november en het knettert tussen Zayn en Louis. En daardoor mag April al meer dan twee maanden niet bij hem komen of er is een knetterende ruzie met alle jongens samen. De spanning is dan ook om te snijden. "Dat weet ik toch ook wel, Perrie belde gisteren en ze zei dat Zayn jointjes rookt en de enige twee emoties die hij nog heeft zijn woede of verdriet," antwoordt hij en hij legt zijn hoofd op zijn handen. "Zayn zei dat hij een verzoening wilt, maar Louis is te koppig", geeft Harry dan toe. "Zoals onze geweldige Aussie vrienden zingen: we'll find a way to fix these broken pieces and let go. Kan jij niet met hem praten? Je kent hem het best van ons", zeg ik dan weer. "Wie kent wie het best?" vraat Louis als hij binnenkomt. Geschrokken kijken we om en ik probeer zo snel mogelijk normaal te kijken. "Niks hoor, we hadden het erover dat eh, dat..." Harry kan niet liegen. "Dat wat?" vraagt Louis met een opgetrokken wenkbrauw. "Dat Luke Michael het beste kent omdat ze elkaar eerst haatten en nu beste vrienden zijn dus heel veel hebben uitgepraat", verzin ik gauw. Hij knikt maar de frons verdwijnt niet van zijn gezicht. Het valt hard op dat hij ontzettend veel stress heeft. Niet alleen met de ruzie die hij heeft met Zayn maar ook de 'babygate'. Management heeft hem toch verplicht om te zeggen dat de baby van hem is en sindsdien laat Briana en haar familie hem niet meer met rust. Hij ziet er dan ook verschrikkelijk uit: wallen onder zijn ogen, bleek en hij wordt alleen maar magerder. Louis laat zich naast Harry op een stoel vallen. "Gaat het wat?" vraagt de krullenbol. Ik geef Harry een veelbetekenende blik en verlaat de keuken. "Liam? Waar ga jij naartoe?" vraag ik als ik hem zijn jas zie aandoen. Hij kijkt betrapt omhoog maar ontspant als hij ziet dat ik het ben. "Ik ga naar Zayn", fluistert hij. Ik knik en ga mijn jas halen. "Is het goed als ik meega?" vraag ik. Hij knikt en we verlaten het huis. Een kwartiertje later stoppen we voor het grote appartementen complex. "Klaar voor?" Ik knik en we lopen het inkomhalletje binnen. We nemen de lift naar de bovenste etage. Liam klop aan en er klinkt geschreeuw aan de andere kant van de deur. Twijfelend kijken Liam en ik elkaar aan maar voor we de kans krijgen om terug te keren, gaat de deur open. "Liam? Niall?"