I am adopted by 1D

6: Happily

April POV

Papa Zayn en Liam komen terug de kamer binnen waar ik nog steeds met hoofd- en buikpijn lig. De dokter zei me dat na drie weken de pijn wel voorbij zou zijn en ik er bijna geen last meer van zou hebben. Maar nu moet ik hier dus nog drie weken zien te overleven. Ja ik noem het overleven. Hoewel ik weet dat de dokters me beter maken. Ze hebben me toen ook beter gemaakt. Papa Liam haalt mijn grote beer uit mijn rugzak. Hij geeft hem aan mij. Mijn beer heet Bono. Hij is superzacht een heeft een witte T-shirt aan met papa's erop. Daarover een wit-met-rood vest. op het linkerborstzakje staat met grote, zwarte letters '1D' erop. One direction. Of voor mij: papa. Ik lig wat te spelen met Bono als een verpleegster binnenkomt en een dienblad neerzet. "Dit moet je helemaal opeten lieverd" ik kijk haar met grote ogen aan. "Allemaal?" ze knikt. "Maar ik eet nooit zo veel" ze slaat nu haar armen voor haar borst. "Je wilt toch beter worden? Ik beloof je dat je de volgende keer een beetje minder krijgt maar je moet dit wel opeten" ik zucht en knik. "Braaf meisje, ik kom straks nog terug om een ander infuus in te steken" ze verlaat mijn kamer en ik richt mijn blik op de puree met worst en rode kool. Er staat ook nog een kommetje tomatensoep bij -met balletjes!- en een glaasje water. En verstopt achter mijn glas een stukje cake. Met chocolade erop. "Jum dat stukje cake krijg ik toch?" grinnikt papa Niall. Ik schud mijn hoofd. "Ik eet hem alleen!" Papa Zayn knikt me grijnzend toe. "Als jij zo nodig wat te eten wilt ga dan beneden iets te eten halen" papa Niall knikt en gaat al richting de deur. "Voor mij een broodje kip" roept papa Zayn. "Voor mij met kaas" roept papa Harry. "Voor ons allebei één met ham" plakt papa Liam er nog achteraan terwijl papa Louis lachend rechtstaat en op de stoel naast mijn bed komt zitten. "Moet ik het in stukjes snijden?" ik knik. De deur gaat dicht -papa Niall is eindelijk kunnen ontsnappen- en ik kijk naar het bordje 'handen ontsmetten voor aanraking met de patiënt' ik trek aan papa's mouw. "Moeten jullie dat ook doen?" hij kijkt naar het bordje en schudt zijn hoofd. "Nee jij bent niet besmettelijk ziek, we kunnen het doen maar we zijn niet vies van ons meisje" hij geeft de vork aan mij en legt het mes aan de kant.

Niall POV

Dit noem ik nu regelrechte arbeid! Ik sta achteraan in een meterslange rij wachtenden in de kantine. "Is dat Niall Horan" hoor ik iemand fluisteren. Ik draai me om en zie een meisje van een jaar of 15 tegen een ander meisje van ik schat 25 fluisteren. Ik glimlach naar hen en ze komen op me af. "Excuseer mijn zusje is een grote fan van jullie. Mag ze soms op de foto?" ik kijk naar het jongere meisje die met een groen shirt verschillende littekens probeert te verbergen. Er zit ook een infuus in haar hand die verbonden is met infuuszakjes opgehangen aan een beweegbare paal. Ze heeft ook nog een zwarte joggingbroek en groene All Stars aan. Ze kijkt me hoopvol aan terwijl ze probeert enkele plukes zwart haar weg te vegen. "Tuurlijk meid" knik ik. Het meisje gaat naast mij staan en haar zus maakt een foto. "Bedankt" het meisje kijkt me eng aan. "Waarom ben jij hier?" haar grote zus lijkt de vraag niet te horen en vertrekt richting een tafel. "Omdat mijn dochter ziek is" ze schudt haar hoofd. "Ze is je dochter niet" ik kijk haar verward aan. "Dat is ze wel" haar blik schiet ineens van een punt achter mij naar mij. Ze kijkt me recht in de ogen aan en als ik haar zo zie is ze niet blij. "Dat is ze niet! Ze is niks! Jullie konden beter mij adopteerden toen het kon! Ik ben beter dan dat mormel! JULLIE MOESTEN MIJ KIEZEN!" van alle kanten kijken mensen naar het hysterisch gillende meisje. Haar zus komt toegesneld en drukt op een knop die aan haar paal hangt. Niet veel later komen twee verplegers aan gelopen met een grote spuit. Ze zetten de spuit in het meisje haar arm en ze valt neer. Ze dragen haar weg terwijl haar zus me schuldig aankijkt. "Ze heeft een psychische aandoening. Onze ouders hebben haar tijdelijk naar het weeshuis gebracht omdat ze daar iets aan moet doen, daar leren ze het haar. Ze zit daar nog niet zo lang. Maar toen jullie dochter geadopteerd werd ging het eigenlijk nog maar bergafwaarts" ik knik geschrokken. "Ik zeg één ding, hoop maar dat ze niet te dicht bij jullie dochter komt, we weten niet tot hoever ze in staat is" dan draait ze zich om en vertrekt. Dat was raar. Ik ontdek dat het mijn beurt is en vergeet het voorval al snel.