I am adopted by 1D

31: Little black dress

Niall POV

"Opstaan! Sta op! Sta op! Jongens, we gaan naar Frankrijk! Kom met die luie konten uit bed en maak je klaar! De douche is van mij!" roep ik doorheen het appartement. Het kan zijn dat andere mensen me ook hebben gehoord, maar ik ben gewoon veel te enthousiast! Frankrijk, Parijs, de stad waar zoveel stelletjes elkaar ontmoeten! En daar hebben ze lekker te eten! Boze kreten krijg ik van Michael en Luke, die ik negeer, en een luide kreun en 'fuck you Niall!' van Calum krijg ik terug. Ik sluit de badkamerdeur en draai de kraan van de douche open. Mijn kleding dump ik op het schapje en ik doe mijn boxer uit. Ik gooi hem bij de vuile was, die we in Frankrijk wel wassen, en stap onder de waterstralen. Ik neurie terwijl ik de shampoo in mijn haren wrijf. Na een snelle douche droog ik me af en kleed me aan. Ik droog verder mijn haren en doe wat gel er in. Op zoek gaan naar een scheermesje hoef ik niet te doen, aangezien ik letterlijk geen stoppels krijg. Ik loop de badkamer weer uit en dump de laatste spullen weer in mijn koffer. Daarna rits ik hem dicht en zet hem klaar in het halletje. Zo snel mogelijk, geen idee waarom zo snel, spurt ik naar het keukentje en grijp er een flesje chocomelk uit de ijskast en neem ik een pot choco, Nutella zoals altijd, en het brood. Ik leg de spullen op de eettafel en smeer mijn eerste boterham. Een dikke laag Nutella op het witte brood. Heerlijk! "Ach verdomme, Niall!" hoor ik en daarna een plof op de grond. "Sorry!" roep ik terug met volle mond. Even later komt een chagrijnige Michael de kamer binnen lopen en ploft tegenover me neer op een stoel. "Welke idioot dropt nou zijn koffer in het midden van de kamer?" gromt hij en grijpt naar mijn flesje chocomelk. "Hé! Dat is van mij!" roep ik en maak daarna een pruillipje. "Nu niet meer", hij grijnst en neemt een grote slok. "Verdomme Mickey!"

Liam POV

Met vijven zitten we in stilte aan de eettafel met pannenkoeken. De koffers zijn allemaal netjes ingepakt en staan al op een karretje om naar buiten te worden gebracht. Héél anders dan in de kamer naast ons, waar het geroep zo luid was dat ik er wakker van werd. Nadat ik een stukje heb doorgeslikt probeer ik een geeuw te onderdrukken. "Om hoe laat vertrekken we?" vraagt Louis om een gesprek te starten. "Na het ontbijt", mompel ik vermoeid. "Wat was dat met de jongens hiernaast? Het leek wel oorlog", gromt Zayn daarna. April wrijft een keertje in haar ogen en eet verder. "Wil je nog een pannenkoek lieverd?" vraagt Harry. Ze knikt. "Hoe lang zijn we onderweg?" vraagt Louis verder. "Minstens drie uur, met normaal verkeer, die tijd, met files veel langer." Een gesprek komt er toch niet in met stressmaniak Harry die in zijn hoofd alles aan het overlopen is met spullen die hij vergeten zou kunnen zijn, Zayn die moet oppassen dat zijn hoofd niet op zijn eten valt en ik die totaal geen slaap heb gehad. Twee klopjes op de deur en een luide 'doe open!' galmen door de kamer. Zuchtend staat Zayn op en mompelt onverstaanbaar 'stelletje kleuters'. Grinnikend kijkt April toe hoe Calum Michael, Ashton, Luke en Niall verder duwt. "Weten jullie dat ze verschrikkelijk zwaar zijn", hijgt hij. "Je hebt ons, wat? Vijf meter moeten duwen of zo", grinnikt Niall. "Waar zijn jullie koffers?"
"Al beneden", antwoordt Luke. "Top, wij moeten enkel afruimen en de tafel opkuisen en dan kunnen we ook vertrekken", zeg ik en ik begin de lege borden te verzamelen samen met het bestek. "April, ben je héél zeker dat je niets bent vergeten?" vraagt Harry haar. "Nee papa", zegt ze voor de honderdste keer. "Zeker? Ook niet onder je matras of onder je bed? Ik ga wel gauw kijken", ratelt hij. April gaat met haar hand door haar haren, een gewoonte van de jongens en mij die ze heeft overgenomen en springt van haar stoel om haar schoentjes te halen. "April, je was bijna Bono vergeten!" hoor ik Harry tegen haar zeggen vanuit het halletje. "Wat vreemd nou", mompelt ze en komt terug met een paar sandaaltjes. "Papa, wil je alsjeblieft mijn schoenen dicht doen?" vraagt ze aan Louis. Hij knikt en zet haar op een stoel waarna hij de witte schoentjes aandoet. "Dank je pappie!" giechelt ze en ze wrijft haar haren uit haar gezicht. "Tijd dat jij weer naar de kapper moet", zeg ik. "Ik ging als jullie gingen", antwoordt ze. "Dan gaan we straks, jij Harry, Louis en Zayn."
"Hé! Ik laat mijn krullen écht niet knippen! Weet je niet hoe lang het duurde om ze zo lang te laten groeien?" sputtert Harry tegen. April trekt een pruillipje. "Goed, dan gaan de puntjes er wel af", geeft hij toe en tilt April op. "En wij?" vragen de anderen tegelijk. "Ome Ashton wel, de rest niet", giechelt April.
"Maar nou, zijn we verder?"