I am adopted by 1D

8: Live while we're young

April POV

"Excuses voor de vertraging van vlucht M10 richting Parijs, we-" meer hoor ik niet van de stem die galmt door de speakers doordat papa Liam -waarvan ik heel de tijd zijn hand stevig vasthield- me plots optilt. "Wat is er?" Hij geeft de kar met koffers van hem, papa Zayn en mij -de andere kar heeft papa Harry- aan papa Zayn. "We moeten opschieten" ik kijk hem verward aan. "Helemaal niet, de vlucht heeft vertraging" hij grijnst. "Wij hebben een privé vliegtuig gekkie" mijn mond vormt zich tot een 'O' maar verder ga ik er niet op in. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas en luister naar het regelmatig kloppen van zijn hart. We lopen door verschillende gangen, poorten en deuren. Dan komen we buiten en staat een groot vliegtuig klaar op de startbaan om op te starten. Ik kijk er met grote ogen naar terwijl we steeds dichter bij het grote mechanisme komen. "Wauw" glipt uit mijn mond. "Dat is groot hè?" vraagt papa. Ik knik en wurm me los uit zijn armen. Hij zet me terug op de grond en neemt mijn hand vast. Huppelend ga ik naast papa die nu naast papa Louis staat. "Boe" ik slaak een gilletje en kijk om naar de bron. Papa Niall. Hoewel dit eigenlijk wel te verwachten was.. "Kom laat dat kind niet zo schrikken Niall, het is je dochter" mompelt papa Liam. "Sorry, het was sterker dan mezelf" grijnst hij er op. Hij komt naast me lopen en neemt mijn andere hand vast. Plots word ik langs achteren opgetild en voor ik het weet zit ik in papa Harry's nek. "Dit is veel beter dan lopen toch?"

Zayn POV

In het vliegtuig ga ik naast April zitten. Omdat ze het vroeg. Vooral daarom, anders had ik het ook wel geprobeerd. Maar ze vindt dat ze nogal vaak bij de anderen is en te weinig bij mij. Hoe schattig, tijd vrijmaken voor haar pappie. "Welkom aan boord op dit vliegtuig, we gaan zo opstijgen dus ik vraag u alstublieft uw gordels om te doen. Nog een fijne vlucht gewenst" Ik klik eerst die van April vast, dan de mijne. Ik sluit mijn ogen en ga achteruit leunen. Een klein hoofdje op mijn borstkas laat merken dat April haar hoofd daar laat rusten. Enkele uren schudt ze aan mijn schouder. "Papaaaa? Duurt het nog lang?" ik grijns en open mijn ogen. Haar gezicht hangt op enkele centimeters van het mijne. "Nee liefje, nog een kwartiertje" mompel ik nadat ik op mijn horloge heb gekeken. "Pff, dat duurt nog eeuwen" ik begin te lachen. "Of vijftien keer tot zestig tellen" Koppig kijkt ze naar beneden "Dat kan ik niet" ik krijg een idee. "Dan leer ik het je toch" ze kijkt met stralende ogen naar me op terwijl ik begin te tellen. "Een, twee, drie, vier, ..." Een tijdje later kom ik aan zestig. "Jij ook?" ze knikt. "Maar dan moet jij me helpen!" ik grijns en knik. Na oefenen en oefenen kan April zelfstandig tot vijfentwintig tellen en met mijn hulp daadwerkelijk tot zestig. Misschien dat we het nog eens over onderwijs moeten hebben als we tijd hebben. De stem van de piloot laat me opschrikken uit mijn gedachten. "Gaat u alstublieft terug zitten en uw gordels om te doen voor de landing. Het vliegtuig staat op de grond over vijf minuten. Bedankt om mee te vliegen naar vlucht M91 richting Parijs. Ik doe Aprils gordel weer om en daarna ook weer de mijne. De turbulentie maakt druk op mijn oren -en die van April- en samen nemen we een muntje uit het potje dat Niall ons voorhoud. Het vliegtuig staat op de grond en we maken onze gordels los. Parijs, hier zijn we.

Harry POV

April is de hele vlucht bij Zayn geweest. Ik heb vooral mijn tijd doorgebracht met spelletjes spelen op de iPad die we delen. Ik moet toegeven, het is één van de vier iPads... Hoe dan ook, we zijn in Parijs. Ook hier blijft April de hele tijd bij Zayn. Ik heb haar iets horen mompelen over dat ze te weinig bij hem is en te vaak bij de anderen en mij. Dat ze meer tijd met hem wilt doorbrengen. Daar heeft ze wel een punt. Ze hangt echt wel het meest bij mij. Misschien omdat ik ook meer spelletjes met haar speel, of haar haren doe. Maar dan hebben we het over tijd doorbrengen, niet over houden van. Ze houdt evenveel van ons allemaal, dat laat ze ook duidelijk merken. Plots voel ik een kinderhandje mijn hand grijpen en kijk ik opzij. April met aan haar rechterhand Zayn grijnst me toe terwijl ze over de regenplassen springt. Buiten het vliegveld staan enkele fans rondom hekken. Enkele... Een paar honderd. Het is altijd zo leuk om je fans daar je te zien opwachten. Het geeft je een speciaal gevoel, alsof je speciaal bent. April grijnst en mompelt iets van "Ik laat zien wie April Styles Horan Malik Tomlinson Payne is" oké aan die achternaam moeten we écht iets doen! Dat kind kan nauwelijks haar naam uitspreken. Ze sleurt Zayn aan zijn hand mee naar de eerste beste fan en zwaait naar het meisje. Die begint zo hard te gillen dat April geschrokken naar de volgende gaat -maar dan al een stuk minder zeker. Het mag niet om een kind zo erg te doen schrikken, straks krijgt ze nog iets.. Ik ga ook van fan naar fan maar niet zonder April om de vijf tellen terug aan te kijken. Ik weet het. Ik ben overbezorgd.