I am adopted by 1D

2: Shopping with my dads

April POV
Papa Louis troost me en is bij me gebleven toen ik moest slapen. Ik val dan ook direct in slaap. Ze houden van me hebben ze gezegd. Maar toch heb ik weer een nachtmerrie. 'Ik ben thuis met mijn kapotte poppen aan het spelen, mijn echte papa heeft ze allemaal verscheurd en verknipt. Ik zit in het hoekje van mijn kamer. Een luide knal laat weten dat hij thuis is. "April waardeloos kind dat je bent, waar ben je?" Hij brult en stampt de trap op. Hij gooit mijn slaapkamerdeur open en grijnst gemeen naar me. Hij komt naar me toe en slaat me. Meteen moet ik huilen. "Stop met huilen vuil gedrocht" ik kijk hem aan en probeer de tranen tegen te houden. Maar dan haalt hij een mes uit zijn broekzak en komt gevaarlijk dichtbij. Hij zet het in mijn bovenbeen en gaat helemaal door tot aan mijn knie. Bloed stroomt eruit. Die wond moet zeker gehecht worden. "Lieverd ik ben thuis" mama! "Ik kom eraan suikerklontje!" Hij kijkt me met dreigende ogen aan: "geen woord erover" en doet de deur op slot. Terwijl het bloed blijft stromen beslis ik dat ik ga ontsnappen. De enige mogelijke uitweg is mijn raam: ik zal moeten springen. De kans dat ik dat overleef is klein maar mijn enige kans. Dus ik spring. Ik kom neer op mijn hand die ik ook hoor breken. KRAAAAAAK. De tranen stromen over mijn wangen als ik de straat uit hinkel. Twee straten -lange straten- verderop is het ziekenhuis. Ik kan het halen! Een tijdje later lig ik in een ziekenhuisbed helemaal verzorgd. Na maanden weet ik hoe het voelt om veilig te zijn. Twee agenten komen binnen met mijn vader "Is dit hem?" Ik gil hard dat ze hem weg moeten halen uit mijn kamer. Snel doen ze dat ook. "Het spijt me meisje, maar hij heeft je moeder gedood" klein als ik ben snap ik het niet helemaal, als ze zeggen dat ik haar nooit meer terugzie begin ik terug te gillen en te huilen.'

Louis POV
April gilt en huilt in haar slaap: een nachtmerrie. Ze gaat overeind zitten en klemt haar kleine handjes om haar knieën. Ze wiegt zachtjes heen en weer. "Hé April, wat is er?" Ik trek haar naar me toe en klem haar tegen mijn borstkas. Ze is te van slag om te praten. Ik neurie wat vlak aan haar oor, niet hard zodat ze niet schrikt, tot ze wat kalmer is. Nu komen ook de andere jongens de kamer in gespurt. Ze zetten zich om ons heen op haar bed. "Ik had een nachtmerrie" fluistert ze ontzettend zacht. "Wil je erover praten?" Ze kijkt omhoog om me aan te kijken. "Mijn papa heeft mijn mama gedood nadat ik was ontsnapt" onze ogen worden groot. Zayn houdt het niet meer en slaat tilt: "wie wilt zo'n lief meisje als onze April nou kwetsen?" Ze krimpt in elkaar. "Hé kom op lieverd, wij zijn je papa's kom" hij spreid zijn armen, voorzichtig kruipt April naar hem toe. Hij slaat zijn armen om haar heen en laat zijn kin rusten op haar hoofd. "Je papa komt nooit meer bij je in de buurt, hij zal je nooit meer pijn doen" Liam knikt instemmend. "Wij zijn nu je papa's, jij bent niet meer van hem, je bent onze dochter" ze glimlacht een heel klein beetje maar dat is genoeg om ons goed te laten voelen. "Waarom hebben jullie mij gekozen?" Ze kijkt met grote ogen naar Liam. "Niemand wilde mij" hij neemt haar over van Zayn "Dat komt omdat jij van ons bent! Wij willen jou wel, uit alle kinderen die we hebben gezien uit alle weeshuizen die we hebben bezocht ben jij ons meisje geworden"
"Echt waar?"
"Echt waar!" Zeggen we tezamen.
"Nou kom op, wie lust er ook pannenkoeken?" April begint vrolijk te roepen van ja. En met zen allen gaan we de trap af.

Harry POV
Blij huppelt April de keuken rond in haar one direction pyjama. Haar staartjes zwiepen terwijl ze overal nieuwsgierig komt gluren. "April, wat vind je ervan om straks met ons te gaan winkelen?" Vraag ik terwijl ik het beslag meng. "Ja!" Antwoordt ze vrolijk. "Hazz, je weet dat de fans er ook rondlopen?" April kijkt me aan. "We hebben bodyguards voor iets? En ik zal heel de tijd bij April blijven, ga anders mee!" Niall kijkt gespannen voor zich uit als zijn hoofd rood aanloopt. Tuurlijk, zijn angst. Hij is claustrofobisch. "Niall we weten dat je er niet goed tegen kan. Je hoeft niet" hij schudt zijn hoofd, "Nee, nee, nee, ik wil als eerste aan de pers April laten zien" grinnikend kijken we haar aan. En de enige opmerking die ze maakt is: "Wat is de pers" lachend kijken we naar ons meisje. Ze weet niet half hoe grappig ze is.