I am adopted by 1D

20: Amnesia

Harry POV

Een vreemde geur dringt mijn neusgaten binnen, het neemt me op de adem. Het is verstikkend, alsof het me bij de keel grijpt. Ik open langzaam een oog en merk op dat we in het appartement zijn, omdat het dichter bij het centrum is. Je weet wel, voor het geval April weer naar het ziekenhuis moet. Ik ga overeind zitten en loop daarna mijn kamer uit. Mijn kamer was op de "benedenverdieping" van het appartement. Eigenlijk elke kamer: de woonkamer, keuken, badkamer en mijn kamer dan. De andere kamers zijn boven, waar April, Luke, Zayn en Ashton liggen. De rest bleef thuis. Voor de cameraploeg. Eén cameraman is meegegaan. Met een versufte blik merk ik rook op. Ach het zal wel. Ik wil me omdraaien tot ik iets besef. ROOK ! Ik spurt naar boven en klop op de deuren van de kamers. Luke en Zayn komen de kamer uit. "Hemel wat is jouw probleem Hazz?" moppert Zayn. "Kijk naar die freaking rook die uit Aprils kamer komt, waar is Ashton?" ratel ik. "Die ligt in Aprils kamer", moppert hij. Dan wordt zijn blik helder. "Fuck, open die deur Harry!" beveelt hij. Ik open de deur, maar zie enkel vlammen. "Oh mijn God, help, bel de brandweer!" gil ik. Vijf minuten later staat de brandweer voor de deur. Buiten klinken de loeiende sirenes. "Mijn dochter is hierbinnen!" roep ik. "En onze vriend!" roept Luke. Ik laat me op de grond vallen en trek mijn knieën op. "Meneer, ga naar buiten, het is hier te gevaarlijk!" roept een brandweerman. "Niet zonder mijn April!"

"Meneer!"

Een arm neemt me vast en sleurt me naar beneden, terwijl de vlammen steeds verder gaan. "Niet mijn meisje, niet mijn kleine meisje!"

Luke POV

Nee, verdorie, waarom moest dit nu gebeuren? Als één van de twee rookschade heeft, ik mag er niet aan denken. Dan nog het feit dat April ziek is helpt niet, haar immuunsysteem is dus zwakker dan normaal en is ze vatbaarder voor de rook. Buiten staan Zayn en Harry elkaar te troosten. Vooral Harry moet getroost worden. Ik sta verdoofd op vijf meter van ze af. Een brandweerman komt buiten gelopen met een gedaante vast. "April!" Harry spurt er naar toe. "Harry?" hoor ik Ashton mompelen. "Ash!" ik ga naar hen toe. "Gaat het met je?" vragen we in koor. "Ja hoor, wat hoesten, niets erg", probeert hij te grappen. "Meneer, waar is mijn dochter?" vraagt Zayn. "Ze zijn met haar bezig, ze zit vast", antwoordt hij. Oh man, dat had hij niet mogen zeggen.. Drie, twee, één. "Vast? Hoe bedoelt u vast? Is alles in orde? Ze overleeft toch wel? Alsjeblieft, zeg me dat mijn dochter het overleefd!" Op dat moment komt nog een brandweerman buiten met een slap, levenloos kind in zijn armen. "Mijn baby!" zegt Harry hysterisch. Hij rent achter ze aan, maar wordt weggestuurd. "Ik ben haar vader! Hoor je me!" Zayn loopt naar hem toe, net als ik. Ashton zit in een ambulance met een zuurstofmasker op. Als ik haar zie draait mijn maag zich om. Haar arm is helemaal bebloed, met stukjes hout erin. Op haar hele gezicht heeft ze schaafwonden en ze ziet zwart van het roet. Het enige dat je hoort uit haar lichaam is het stille, trage gepiep dat haar ademhaling moet voorstellen. "Oh boy", fluister ik. "Oké, wie gaat mee naar het ziekenhuis?" vraagt de ambulancier. "Harry ga maar, ik ga de andere inlichten", stottert Zayn met een wit gezicht. "Ik ga even met Ash mee."

Ashton POV

De sirene's loeiend luid. Ze doen zeer in mijn oren. Ze zorgen voor stekende hoofdpijn. Toch zijn het niet de sirene's van de ambulance waar ik in zit. Nee, ik ben niet in kritieke toestand of dergelijke. De sirene's zijn afkomstig van de ambulance waar April in ligt. Alsof het arme kind nog niet genoeg geleden heeft. Nee, dit kan er ook bij, vind je niet? Grommend van ergernis zet ik mijn nagels in het matras van de brancard. "Ashton?" vraagt Luke, die mijn opgespannen lichaam opmerkt. "Het is niet eerlijk Luke, je hebt alles zelf gehoord, het oude foto-album gezien." Ik zucht. "Ik weet het gast, ik weet het", de rest van de rit verloopt in stilte. "I wish that I could wake up with amnesia, and forget about the stupid little things", klinkt plots naast me. Ik wrijf met mijn hand door mijn haar en voel de ambulance tot stilstand komen. Ze openen de deur van de auto en helpen mij naar buiten. In een schim zie ik verplegers met een brancard naar binnen spurten. Harry hen op de voet volgend. We benen naar hem toe en houden hem tegen vlak voor hij mee het o.k. inloopt. "Ze heeft al zoveel meegemaakt, zoveel, het mag niet!" snikt hij aan een stuk door. Niall, Liam, Zayn, Louis, Calum en Michael komen binnen gelopen. We geven elkaar een groepsknuffel en nemen dan plaats in de wachtkamer.