I am adopted by 1D

5: Strong

April POV

Na het interview en het eten komen we thuis waar we in de zetel ploffen. "Iemand die een film wilt kijken?" vraagt papa Zayn. Ik knik enthousiast en hij plukt me uit de zetel. Hij heeft me nu zo vast alsof ik een baby ben. "Dan mag jij de film kiezen" ik grijns en hij zet me neer voor het kastje met DVD's. Ik hou de film van de leeuwenkoning omhoog om hun commentaar te zien. Ze knikken alle vijf goedkeurend. Papa Zayn neemt het doosje van me over en haalt de DVD eruit. Ik ga naast papa Harry zitten en nestel me tegen hem aan. Hij neemt het dekentje dat naast zich ligt vast en legt het over ons heen. "Hou je van de leeuwenkoning?" vraagt hij. "Ja, het is mijn lievelingsfilm" hij knikt en legt zijn arm over mijn schouders. Dan start de film. Ik kijk hoe Simba terecht komt bij Timon en Pumbaa. Hoe de gemene Scar probeert Simba te doden maar Simba hem uiteindelijk van de rots gooit. Hoe de hyena's Scar aanvallen. Hoe Rafiki het jong van Simba en Nala omhoog houdt om het te tonen aan de andere dieren van de savanne. Dan is de film gedaan. Ik kijk op de klok, we zijn sinds we vertrokken zijn uit de bistro twee uur thuis. Ik sta op. "Waar ga je naartoe?" vraagt papa Niall me. "Ik ga naar het toilet" ze knikken en ik loop de trap op richting de badkamer. Ik plas, was daarna mijn handen en wil teruggaan naar de woonkamer als iets nats onder mijn voeten me laat uitschuiven waardoor ik van de trap val. Met een luid kabaal eindig ik uiteindelijk met een luide bons op de grond. Ik gil en begin te huilen en als ik bloed voel aan mijn voorhoofd begin ik nog luider te huilen. Papa's komen naar de hal gespurt met een verwarde en bezorgde uitdrukking op hun gezicht en dan val ik flauw.

Niall POV

Een luide bons doet me opschrikken en rechtstaan. gegil en gehuil van April zorgt ervoor dat we sneller dan mogelijk is bij haar zijn. Ze ligt onderaan de trap met een hoofdwond en een paar schrammen. Ze ziet ons en valt dan bewusteloos neer. Ik spurt naar haar toe en neem haar in mijn armen. "Shirt" roep ik. Harry gooit zijn shirt naar me toe dat ik voorzichtig maar toch stevig tegen haar bloedende hoofdwond druk. Die moet zeker gehecht worden. "Bel de ambulance!" Zayn knikt en loopt de woonkamer in waar ik hem hoor bellen. "Hoe is dit gebeurd?" Liam loopt de trap op en roept naar beneden toe "He gasten, hier ligt een plasje bloed" ik kijk naar April die haar schoentjes en haar broekkousen uit had getrokken en zie langs haar benen bloed sijpelen. "Gasten, April verliest bloed!" Ik raak in paniek terwijl Liam de trap terug afgelopen komt en zich naast me neer hurkt, daarnaast komt Louis staan. Harry staat buiten te wachten op de ambulance en Zayn is vanalles nemen om iets te kunnen doen aan de wond. "Ja bloed, het sijpelt van haar benen" ze kijken me niet begrijpend aan. "Ze is zeven, ze kan toch nog geen maandstonden hebben?" nu raakt Liam ook in paniek. "Straks is het iets ernstiger" we doen haar shirtje omhoog. "Haar buikje staat helemaal gezwollen!" Zayn komt de hal ingelopen met een doekje en -hij hoorde blijkbaar ons geroep- een kersenpittenkussen om op haar buikje te leggen. Uiteraard met een handdoek rond zodat ze niet verbrand. Van verre horen we de ambulance naderen. Enkele minuten later staat Harry met nog wat medische verplegers in de hal. "Wat is er gebeurd?" vraagt één van hen. Harry komt bij ons staan en als hij hoort dat April niet alleen van de trap donderde maar ook bloedverlies heeft begint hij te huilen. Net als ik. "Wie gaat er met haar mee?" ik stap naar voren. "Ik ga mee" ik kijk de anderen vragend aan die knikken. "We rijden achter je aan oké" ik knik en stap mee in de ambulance waar April buiten westen op een brancard ligt. De deuren gaan dicht en we vertrekken met volle vaart en loeiende sirenes.

Harry POV

Verdomme! Waarom moet dit ineens gebeuren? Als de ambulance wegrijd rennen wij naar onze auto. Ik wil net achter het stuur kruipen als Liam zijn hand op mijn schouder legt. "Hazz, je bent te van slag om te rijden, laat Lou rijden" ik schud mijn hoofd. "Ik ga rijden" Zayn mengt zich nu mee in het gesprek. "Hazz, Liam heeft gelijk, laat Louis nu even rijden. Het enige wat nu telt is April, toch?" ik zucht en knik dan. Ik stap aan de andere kant in en sluit de autodeur. Met volle vaart rijden we door de stad naar het ziekenhuis toe. Niall zit helemaal alleen met zijn ellebogen leunend op zijn knieën in de wachtkamer. We lopen naar hem toe "Ik mocht niet mee met haar" tranen blinken in zijn ogen. Niet veel later zitten we alle vijf gespannen op het puntje van onze stoel in de wachtkamer terwijl verschillende mensen naar ons zitten te staren. Als de pers dan ook binnenkomt houd ik het niet meer. Stuiterend als een skippybal loop ik gespannen heen en weer terwijl de vragen blijven komen. "Wat is er gebeurd met April?" die vraagt wordt vaker dan welke andere gevraagd. Als de dokter komt snellen we weg uit de wachtkamer. "Jullie mogen naar haar toe" we knikken en lopen achter hem aan een donkere kamer binnen waar April middenin het bed ligt met een witte ziekenhuispyjama aan. Ze ziet bleekjes en hangt verbonden aan verschillende machines. Ook een om te ademen. Ze heeft op haar hoofd een grote, witte pleister waar in het midden een klein beetje bloed doorschijnt. "Ze heeft een lelijke val gemaakt" begint de dokter. "Ze heeft een hersenschudding, niet zo erg ze zal haar geheugen niet kwijt zijn. Maar ze zal toch beter een tijdje zonder tv of al te veel licht moeten leven" Liam draait zich naar de dokter toe. "Hoe zit het met het bloedverlies?" de dokter kijkt op het clapboard dat hij in zijn handen heeft. "April heeft een rectale bloeding gehad, dat is het bloedverlies en de gezwollen buik die ze heeft. Had ze ook last van buikpijn, misselijkheid of viel ze plots af?" Ik schud mijn hoofd. "Al toen we haar adopteerden was ze zo mager" hij knikt. "De rectale bloeding is gekomen doordat April lijdt aan colitis ulcerosa, een inflammatoire darmziekte. Het is zo'n beetje te vergelijken met de ziekte van Crohn. Een chronische ontsteking aan de dikke darm. We kunnen haar behandelenen met medicijnen zodat ze er geen of niet zoveel last van heeft. Maar ze kan nog wel aan enkele klachten lijden" we knikken. "Een operatie is ook mogelijk, maar April is klein en het is nog niet zo ernstig dus dat raden we toch af" we knikken opnieuw. Louis gaat naar het bed en gaat naast op de rand zitten. Hij aait over haar hand. Wij gaan ook rond haar staan.

Louis POV

Hier ligt ons meisje, met een grote plakker op haar hoofd, een darmziekte en een hersenschudding erbovenop. Ik wrijf nog steeds over haar hand. Haar oogjes gaan open en ze wilt iets zeggen. De dokter ziet dit en komt de ademhalingsmachine loskoppelen. "Papa?" ik knik. "Ja lieverd" ze kreunt "Ik heb buikpijn" de dokter kijkt naar haar en voelt aan haar hoofd. "Je hebt koorts meisje, we gaan even iets halen" ze knikt en sluit haar ogen. Ik neem de lijst die aan haar bed hangt en begin die te lezen. "Jemig jongens, de symptonen kunnen koorts, buikpijn, krampen, diarree, gewichtverlies, bloedverlies, vermindering van de eetlust, gewrichtpijn, ontstekingen en huidproblemen zijn" Zayn -die zich heel de tijd stil hield- laat een snik horen. "Heeft dat arme kind nog niet genoeg geleden?" Ik zucht "Papa, word ik beter?" vraagt April. Ze heeft ons gehoord terwijl we dachten dat ze sliep. "Tuurlijk lieverd, je krijgt medicijnen en dan word je weer beter" ze knikt. "Heb je nog last van buikpijn?" ze schudt haar hoofd. "Echt niet?" dringt Liam aan. Twijfelend kijkt ze hem aan. "Bij ons hoef je niet sterk te zijn meisje, zeg maar eerlijk" ze kijkt terug naar mij. "Nog een beetje" ik wrijf over haar -gloeiende- voorhoofd. Zij hoeft zich nu niet sterk te houden, maar wij wel. En gek genoeg geeft ze me ook genoeg moed om sterk te blijven. De dokter komt terug binnen en hangt nog een zakje aan het infuus. "Hoe lang moet ze hier nog blijven?" hij kijkt bedenkend naar het plafond. "Ik schat zo'n drie weken" onze monden vallen open en Aprils lip begint te trillen. Stille snikken komen uit haar kleine lichaam. Ze zet zich overeind en ik knuffel haar. "Ik ga even naar huis om dan wat spulletjes te halen" zegt Zayn. We knikken. "Ik ga wel mee" voegt Liam er snel aan toe. "Want papa Liam weet welke knuffeltjes April blij maken" hij wrijft vrolijk over haar hoofdje om haar ook op te vrolijken. Wat kennelijk ook lukt.

Zayn POV

"Zayn, wat is er aan de hand met April" vraagt een journalist met een rood petje op zijn hoofd als Liam en ik de ziekenhuiskamer uitkomen. Ik kijk twijfelend naar Liam die knikt. "Ze komen er vroeg of laat toch achter" ik zucht en richt mijn blik op meneer Petje, want zo noem ik hem. "Jullie zijn in volle vaart hierheen gereden waarin April bewusteloos op een brancard lag, wat is er gebeurd?" ik rol bijna onzichtbaar mijn ogen. "April gleed uit over wat bloed en viel van de trap" meneer Petje wurmt zich naar voren waardoor ik zijn gezicht kan zien. Een oudere man van een jaar of dertig. Zijn blik staat niet bepaald bezorgd, eerder lustend op sappige roddels. "Was er niemand bij haar toen ze naar beneden wilde komen?" ik keek Liam vragend aan. "Nee, ze is zeven en kan alleen naar het toilet, er was niets gebeurd als die plas bloed er niet lag" meneer Petje zet zijn pet af. "Waarvan kwam die plas bloed dan?" ik kreun van frustratie. "April lijdt aan colitis ulcerosa, iets dat lijkt op de ziekte van Crohn, ze kreeg een recante bloeding waarvan het bloed kwam" de fotograaf die bij meneer Petje hoort begint verschillende foto's te maken terwijl zijn flitser opstaat. "Het spijt me, maar kan die flitser uit, April heeft ook een hersenschudding en mag amper licht hebben" hij mompelt wat en zet de flits dan uit. "Als jullie adoptiekind zo ziek is. Dan kunnen jullie toch nooit voor haar zorgen als je op tour gaat?" Mijn blik schiet naar meneer Petje. "Wij kunnen wél voor April zorgen. En anders blazen we de tour af voor ons kind" zeg ik met de nadruk op kind. Hij trekt wit weg en gaat terug naar achteren. Een andere journalist valt ons lastig: "Jullie kunnen toch niet gewoon de tour afzeggen voor dat kind?" mijn ogen schieten vuur, ik voel het. "Kunnen we wél. En dat kind: daar houden we van, heel veel. Iedere vader heeft alles voor zijn dochter over, net als ons! Nu allemaal wegwezen!" Liam knikt er nog extra bij en loopt verder zonder de journalisten nog maar één blik waardig te gunnen.

Liam POV

Even vergeten dat Zayn noch ik ons rijbewijs hebben gehaald. "Dan maar met een taxi" ik knik en ga op zoek. Na een kwartier gezocht te hebben en nog een kwartier uur te hebben gereden zijn we thuis. Ik geef de chauffeur zijn geld en hij vertrekt. We gaan naar binnen en lopen direct door naar Aprils kamer. "Weet je, ik kleed haar meestal ook aan, kan jij misschien proberen dat bloed weg te krijgen?" hij knikt en verlaat de kamer. Ik neem Aprils koffer van one direction vanonder haar bed en stop daar haar knuffelberen, barbiepoppen en nog wat potloden en papier in. Ik neem een andere koffer -een grotere- die rood met witte stipjes is. Daar stop ik pyjama's, kleding en al het nodige in. Om haar op te vrolijken neem ik nog een iPod mee met onze muziek erop. Zo schattig dat ze nu zo'n grote fan is. Ik neem nog gauw twee onesie's en twee one piece's uit haar kast -uiteraard één van de twee van ons, dat wilde ze per se- en stop die in een rugzakje -raad eens van wat?- samen met nog andere spulletjes waarmee we ons kunnen kunnen vermaken. Ik verlaat haar kamer en sluit de deur achter me. "En klaar gekregen?" vraagt Zayn me die de bebloede doek wegbrengt. "Jup" roep ik hem nog achterna. Hij komt terug en knikt. "Ze is verbazend sterk vind je niet?" ik knik dat is ze zeker. Sterk.