I am adopted by 1D

16: Up all night

EVEN TUSSENDOOR: IEDEREEN BEDANKT VOOR DE VRAGEN :D

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

April POV

"We zijn thuis!" gilt papa Niall. Ik spring meteen overeind en ren met hem de bus uit, richting de voordeur. Hij steekt de sleutel in het slot en duwt de grote voordeur open. Meteen dringt de vertrouwde geur mijn neusgaten binnen. We zijn eindelijk thuis! "Wat heb ik deze plek gemist", mompelt papa Louis terwijl hij twee koffers binnen sleurt. "Ik ook", zucht papa Zayn, vermoeid van de koffers tillen. "Wanneer is het concert? Vandaag? Of morgen?" vraag ik aan een stuk door. "Kalm April, morgen is het concert, vandaag gaan we Rachel bezoeken", zegt papa Liam, me in mijn wangen knijpend. "Jaaaaa!" gil ik luid. "Kom op dan!" ga ik verder. "Kalm April, we hebben nog tot vijf uur, we moeten eerst onze koffers uitpakken. Tegen dan zijn we wel klaar. Hopelijk.." het laatste woordje komt er met veel moeite uit. Ik ben er niet helemaal zeker van dat ik het wel gehoord heb. "Goed dan", zucht ik. "Ga jij maar met je poppen spelen, ik zal je koffer wel uitpakken", fluistert papa Harry in mijn oor. Ik kijk hem verbaasd aan maar hij knipoogt enkel. Ik grijns, geef hem een kus op zijn wang en neem een van mijn poppen uit een van mijn tassen. Nog geen vijf minuten later zijn ze alle vijf boven met onze loodzware koffers. Ik speel gewoon met mijn barbiepop. Ik zou hen toch maar in de weg staan. Net als ik ál mijn poppen een geschikte jurk heb gegeven, hun haren heb ontward en bijpassende schoenen voor bij de jurken heb gevonden -dus veel later- komen ze alle vijf tegelijk de trap af. "Hoe laat is het nu?" vraag ik overactief. "Rustig aan, springkonijn, het is vier uur. Genoeg om nog even te eten", zegt papa Zayn kalm. "Goed goed", mopper ik. "Mooi zo", grijnst hij en tilt me daarna op richting de keuken.

Zayn POV

Het is één minuut voor vijf uur en April zit al minstens een half uur te zeuren om te vertrekken. Ik heb haar in de auto gezet, ben naast haar komen zitten en hebben samen gewacht tot het tijd was om te vertrekken. Dus nu, zit ik hier met een zevenjarige in de auto die om de dertig seconden vraagt: "Zijn we er bijna?" Ik zucht onopvallend; "Je kan nu toch tot zestig tellen?" Ze knikt. "Half", mompelt ze. "Tel dan eens vijf keer tot zestig, dan zullen we er wel zijn!" Ze knikt en begint half juist te tellen. "Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, ..." begint ze. Een hele tijd later loopt het mis: "Vijftig, vierenvijftig, negenenvijftig, eenenvijftig, zevenenvijftig, drieënvijftig, achtenvijftig, vijfenvijftig, zestig!" gilt ze dan. "Bijna juist April! zeg ik enthousiast. "Wat was er dan fout aan?" vraagt ze nieuwsgierig. "Alle cijfers", plaag ik. "Wat?"
"Nee schat, je haalde de laatste cijfers door een."
"Oef", mompelt ze. De auto komt tot stilstand. "We zijn er!" gilt ze dan heel luid. Zodra de auto tot stilstand komt springt ze de auto uit. "Racheeeeeeeeeeeeeeeel!" begint ze te gillen. Harry is haar zo snel hij maar kon mee gevolgd voor ze zichzelf onder een auto gooit. "April wees voorzichtig!" roept Liam naar haar. "Ja papa! Papa Harry heeft me vast!" roept ze terug. Voor de ingang zie ik hen stilstaan. We komen naast de twee staan en gaan dan gezamenlijk naar binnen. De ogen van de kinderen in de ontvangstruimte glijden langzaam richting ons. Dan begint één van de meisjes luid te gillen. Een ander meisje staat jaloers naar April te blikken. Maar ze geeft het meisje geen blik. Komt ervan als ze haar buitensloten toen ze hier nog zat. Rachel komt de kamer binnengestormd: "Apriiiiiiiiiiiiiiiiiil!" gilt ze luid. Dit wordt nog een lange avond.

Niall POV

Na twee uur zitten April en Rachel nog te kletsen. April heeft het zich makkelijk gemaakt op mijn schoot . De andere kinderen zijn ondertussen naar hun slaapzalen gestuurd. We keken nog wat rond, maar er zaten geen interessante gevallen tussen. Nu luisteren we vooral naar Rachel die tegen duizend woorden per seconde een heel verhaal over iets te vertellen. Ik luisterde niet echt, ik weet niet waar het over gaat. "April, weet je nog toen je hier voor het eerst binnenkwam?" vraagt ze plots. April valt stil en knikt alleen nog maar. "Je was zo zielig, met die gebroken arm en die messteek in je buikje. Je was nog zo jong", zucht ze dan. Ik denk terug aan het litteken op haar been en haar buik. "Maar geen negatieve dingen vandaag, enkel positieve verhaaltjes, toch?" Ze knikt opnieuw, maar minder opgewekt als eerst. Slechte zet Rachel. Ik trek April nog dichter tegen me aan en laat haar hoofd op mijn schouder leunen. Nog een kwartier later is April in slaap gevallen en beseffen we dat het tijd is om te gaan. We staan recht, schudden Rachel de hand, bedanken haar en gaan terug richting de ingang. Ik zet haar op mijn schoot in de auto en ga met mijn hand door haar haren. Thuis gekomen kleed ik haar om in haar pyjama en leg haar in bed, hoewel het nog maar half acht of zo is. Maar ze heeft vandaag al haar energie opgebruikt, ik snap wel dat ze uitgeput is. Ik trap mijn schoenen uit en doe mijn shirt aan en kruip naast haar in bed. Mijn kleine meisje slaapt rustig verder. Ik doe het nachtlampje uit en doe mijn ogen dicht.