Ufak Tefek Karışıklıklar (Tamamlandı)

9. BÖLÜM

9. BÖLÜM;

"Defne?"

Şaşkınca başımı kapıya çevirdiğimde gördüğüm kişiyle kaşlarım havalandı ve şaşkınca konuştum.

"Eda abla?"

Biri bana bu sefer bunun gerçekten şaka olduğunu söyleyebilir mi?

Cidden mi?

Gerçekten karşımdaki kişi o mu? Beni kurtaran kadın mı? Eda abla mı? Teyzem o mu?

Şaşkın bir şekilde gözlerine bakarken hatırladığım anıyla yutkundum.

20 Aralık 2015

Acı içinde duvardan destek ala ala evden çıktığımda yaşlar gözlerimden düşüyordu.

Ben daha çok küçüktüm, ben daha 11 yaşındaydım. Ben babama ne yapmıştım ki? Ben ona ne yapmıştım? Ne yapmıştım da beni böyle dövüyordu?

Apartmandan çıktığımda bedenime çarpan soğuk hava inlememe sebep oldu. Soğuk hava bedenimde hâlâ açık olan ve kan sızan yaralarımı sızlatmıştı.

Soğuk hava bir yandan bedenimi üşütürken bir yandan yaralarımın alev almasına sebep oluyordu. Bedenim hem yanıyor hem de donuyordu.

Düşe kalka eve yakın olan parka ilerlediğimde bedenimdeki acı gözlerimin kararmasına sebep oluyordu.

Yola çıktığımda bana doğru gelen arabayı fark ettiğimde adımlarımı hızlandırmak istedim lakin bedenimde vuku bulan acı gözlerimin daha çok kararmasına ve yere düşmeme sebep oldu.

Yere düştüğümde gözlerimi kapadım ve gelen arabanın bana çarpmasını bekledim ve her gün yaptığım gibi bugün de ölmeyi diledim fakat araba son anda fren yapıp durdu.

Arabanın açılıp kapanma sesini yanıma gelen adım sesleri takip ettiğinde zar zor gözümü açtım.

Bakış açıma siyah mat bir çizme girdikten sonra onun ardından o çizmenin sahibi kadının eğilmesiyle birlikte yüzü girmişti.

"Sana ne oldu böyle?" Dolu gözler ve acı dolu bir ses tonuyla konuştuğunda hiçbir şey demedim.

Ellerini yanağıma koyduğunda soğuk ve bedenimdeki acıya daha fazla direnemedim ve bilincimi kaybettim.

Günümüz.

Eda abla o gün beni ölümden kurtaran kadındı. 1 hafta boyunca yanında durduğum ama sonradan yanından gittiğim kadındı.

Hayır yanlış okumadınız doğru okudunuz gittim. Daha doğrusu kaçtım çünkü o beni bırakmayacaktı ve ben başkasına yük olmak istememiştim.

O gün beni orada kurtarmıştı, o yüzden o benim kurtarıcımdı.

"Defne, sen. Kocaman olmuşsun." Dedikten sonra bana sarıldığında ben de ona sarıldım.

Belki size garip gelebilir ama o bir haftada ben kendi annemde görmediğimden daha çok şefkat görmüştüm Eda ablada. O yüzden sadece bir hafta dahil görmüş olsam kendisini o benim için çok değerli biri.

"Sen de hâlâ çok gençsin Eda abla." Dediğimde tebessüm ederek geri çekildi.

"O gün niye gittin Defne?"