KAYIP KİMLİKLER VE SÖYLENEN YALANLAR...
"Seni daha iyi koruyabilmek için." Ve kurt kızı yedi. Kocaman ağzının kenarında yalan bir tebessümle gizledi çoğu şeyi. Kan hariç.
VAR OLMAYAN BİR ÇIKIŞ İÇİNDE SIKIŞMIŞKEN...
"Şunu söylemeyi kes! Ben sana ihan...
Herkese merhaba yoğun yoğun bir bölümle karşınızdayım.
Okumadan önce oy verirseniz güzel olur. Okurken de aralara yorumlarınızı serpiştirirsiniz bence. Güzel bir anlaşma...
Başlayalım bakalım.
.
.
.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zamanı aşmayı denedim. Geride bıraktıklarım zihnimin derinlerinde var olduğu müddetçe izlerini taşıyacağıma olan sezgim arttı. Geçmiş zamanda eskiyen bir olgu olmaktan çok uzaktı.
Soğuk baş edilmez bir dereceye ulaştı. Etrafı kaplayan kar kütlesine her saniye yenisi eklendi. Ayak izlerinin yer edindiği kaldırımda yürüyen insan sayısı bire indi. Gözlerim ağaç dallarının sallanan senfonisinde takılı kaldığında havadan süzülen kar taneleri yavaşladı.
Başlangıç karanlıktı.
Karanlık annesiydi evrenin.
Karanlık annesiydi zamanın.
Merkezdeydi karanlık ve her şey bir gün çekim gücüne karşı koymayı bırakıp teslim olurdu etrafında yaşamını söndürdüğü etkene. Zaman işledi bedenlere. Geçen asırlardan sonra yaklaştı merkezine.
Kaos doğmadı.
Düzen yeniden şekil aldı.
Karanlığın içinden doğum çığlıkları yükseldi.
Başlangıç karanlıktı.
Son karanlık olmaya kararlı.
Hala konuşma sırası bendeydi. Biliyordum. En sonunda tüm gözler bana dönmüştü. Ağzımdan çıkan cümlelere rağmen susuyordum. Onlar konuştuğumu düşünüyordu.
"Gösteriye gelecek misin?" Beril'in babama bakan gözlerine ben de derin bir anlamla ulaşmaya çalıştım. Ulaşamadığım ilk yerdi. Babam gülümsedi. Başını salladığında bakışlarımı farklı bir yöne çevirdim.
Gösteri boyunca sahnenin arkasında perdelere sarılıp insanları izlemiştim. Bir an sahnedeki tüm insanlar ortadan kaybolmuştu. İzleyenlerle sahne arasına bir cam örtü gelmişti. Sahneye çıktım. Tüm gücümle bağırarak o oyunu oynadım. Yüzlerinde donuk bir ifade vardı. Bunun sebebini anlamam uzun sürmedi. Beni duymuyorlardı. Sessizce fısıldamaya başladım.
'Rüyaların yapıldığı maddeden yapılmayız biz ve uykuyla çevrilidir küçücük hayatlarımız.'
