KAYIP KİMLİKLER VE SÖYLENEN YALANLAR...
"Seni daha iyi koruyabilmek için." Ve kurt kızı yedi. Kocaman ağzının kenarında yalan bir tebessümle gizledi çoğu şeyi. Kan hariç.
VAR OLMAYAN BİR ÇIKIŞ İÇİNDE SIKIŞMIŞKEN...
"Şunu söylemeyi kes! Ben sana ihan...
"Öğrenmek istiyorsun demek..." Diye mırıldanıp önüme doğru geçti. Yavaş hareketlerle silahı eline alıp çevirdi.
"Her şey nasıl başlar biliyor musun?" Silahı bana doğru çevirdi.
"Tüm bu karanlık işler, iyinin bile altına sızmış halde bulursun onları. Bak mesela bana ya da babana her ne amaç uğruna olursa olsun biz temiz miyiz sence?" Başımı olumsuz anlamda salladım.
"Bununla alakası yok Behram ikinizi aynı değerlendirmem mümkün değil ve bir şekilde adeleti sağladınız." Gülümseyerek başını yana eğdi.
"Toprağın üstünde gözyaşı akıtan annelere soralım mı bunu?" Başımı olumsuz anlamda salladım.
"Ya Dünya öyle sandığın gibi olmuyor işte, eline aldığın ilk an parmaklarına yapışıyor ve öyle kolay kolay yakanı bırakmıyor." Nefesini bıraktı.
"Neden istiyorsun?" Bakışlarım yüzüne çıktı.
"Çünkü birliğe katılacağız." Kaşları çatıldı.
"Ne yapacağız anlamadım?" Dudaklarımı yaladım.
"Bitirmenin tek yolu bu, o yüzden oyunu kurallarına göre oynayacağız Behram. Benimle misin değil misin?" Silahı sıkan parmakları sertleşti.
"Sen babanları bitirmek uğruna kendini ateşe atacaksın öyle mi?" Başımı geriye doğru attım.
"Öyle değil, ateş falan yok." Dudak büzüp kafa salladı.
"Gözlerin öyle demiyor ama onu ne yapacağız?" Tekrar gözlerimiz birleşti.
"Öğretmek istemiyorsan, uğraşmak istemiyorum demen yeterliydi." Dediğimde arkamı dönmek için hamle yaptım. Kolumdan tutup kendine doğru çekti. Sırtım göğsüne çarptığında yutkundum.
